Σάββατο πάλι. Μια επίσκεψη στο πατρικό μου. Στη Νίκαια, στην Κοκκινιά. Στις φτωχογειτονιές και στα προσφυγικά. Εκεί που τόσοι άνθρωποι μετά την Μικρασιατική καταστροφή βρήκαν απάγκιο και δύναμη να ξεκινήσουν μια καινούρια ζωή. Που βρήκαν το κουράγιο να δίνουν κουράγιο και δύναμη στους φίλους, συγγενείς και γνωστούς που ήρθαν από εκεί, μετά από τόσο πόνο. Που ορθοπόδησαν και έγιναν ακόμα καλύτεροι για τις οικογένειές τους και τον υπόλοιπο κόσμο. Που έδωσαν τα φώτα της εξέλιξης στην εδώ Ελλάδα.
Σ αυτή την πόλη γεννήθηκα και μεγάλωσα. Σ εκείνες τις φτωχογειτονιές που ακόμα και σήμερα, έχουν προσφυγικά σπίτια. Τα πιο πολλά γκρεμίστηκαν βέβαια, αλλά μένουν ακόμα κάποια. Σ αυτή την πόλη που έχει πολλές παρόδους και μέσα
σ' αυτές αλάνες. Για να παίζουν τα παιδιά μακριά από
τ' αυτοκίνητα και τους κινδύνους. Υπάρχουν ακόμα οι αλάνες, μόνο που δεν υπάρχουν πια πολλά παιδιά. Δεν υπάρχει το μέλλον. Και τα προσφυγικά ακατοίκητα, χωρίς ζωή μέσα τους, γκρεμίζονται όλο και πιο πολύ. Και πιο πολύ γκρεμίζεται μαζί τους και το μέλλον...
Εκεί στις φτωχογειτονιές μεγάλωσα, που δεν ήταν όλα ρόδινα βέβαια, αλλά υπήρχε ψυχή.
Κι επειδή όσο περνούν τα χρόνια βουλιάζουμε και πάλι μες' τη φτώχια, βαρέθηκα να βλέπω στα social πολυτέλειες και λουστραρισμένες εικόνες.
Καλύτερα να δίνουμε πραγματικές εικόνες και όχι μόνο ωραίες, για να περάσεις ένα ευχάριστο απόγευμα κοιτώντας βιντεάκια και προσπαθώντας να μοιάσεις σε άλλους.
Ας είμαστε ο καθένας ο εαυτός του, ας τον δεχτούμε κι ας τον υποδεχθούμε με χαρά και ελπίδα. Ας μείνουμε μέσα μας όπως είμασταν παιδιά κι ας δούμε τις εικόνες που έβλεπαν εκείνα τα μάτια. Τα παιδικά. Που μπορεί να μην ήταν ιλουστρασιόν, αλλά ήταν απλές, αληθινές κι ευτυχισμένες!!!
Add comment
Comments