Σαν της θάλασσας τα κύματα που πάνε κι έρχονται, έτσι είναι κι οι έρωτες! 

Εκεί που το αεράκι της θάλασσας σου "χαϊδεύει" τα μαλλιά μαζί με τα μυαλά σου και όπως στέκεσαι και ατενίζεις το λαμπρό σου μέλλον να υποτάσσεται μπροστά σου, έρχεται μια ξαφνική καταιγίδα την ώρα που δεν το περιμένεις, σηκώνει την άμμο της ακρογιαλιάς και σε μια στιγμή όλα θολώνουν.  Τα ξάστερα σχέδιά σου και τα ολοφάνερα όνειρά σου κατακρημνίζονται με ένα ελαφρύ σπρώξιμο της μοίρας!  Και από λαμπερά και κατάλευκα παίρνουν ένα ακαθόριστο γκρι χρώμα.  Αναμεμειγμένο με λίγο blue-marine, έτσι λίγο για να μην πλήττεις.  Και όταν, μετά από τη διαβάθμιση όλων των αποχρώσεων της χρωματικής παλέτας ξεθωριάζουν τα χρώματα και αχνοφαίνεται το διάφανο ξανά, έχουν εξαφανιστεί κι όλα τα υπόλοιπα.  Σαν να μην υπήρξαν ποτέ!  Γίναν  το τελευταίο χαμόγελο ενός κομμένου λουλουδιού!

Περάσανε χρόνια μοναξιάς από πάνω μου.  Πέρασαν και δεν ακούμπησαν!  Υπήρχε λόγος που όλα αυτά τα χρόνια απομόνωσης δεν μου φάνηκαν πολλά.  Κοιτούσα γύρω και δεν έβλεπα ελπίδα.  Δεν αντίκρυζα κάποιον που να ξεχωρίζει από τους άλλους.  Όλοι ήταν ίδιοι κι απαράλλαχτοι.  Βουτηγμένοι στο ίδιο καζάνι και βγαλμένοι απ' το ίδιο εργοστάσιο, να εξαντλούν την υπομονή και τη θέλησή σου!  Δεν γινόταν να ασχολούμαι με "μοντέλα" που έχουν επανέλθει στις εργοστασιακές ρυθμίσεις.  Και να μοιάζουν με αντίγραφα του κύριου Smith από το Matrix!  Μην πω και χειρότερα!

Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, ξεσκόνιζα της αναμνήσεις της μουσικής.  Για την ακρίβεια, όχι μόνο μίας αλλά πολλών μουσικών, που στροβιλίζονταν εδώ και λίγο καιρό πάνω από το κεφάλι μου.  Προσπαθούσα να δω τον ουρανό κι έβλεπα νότες να πηγαινοέρχονται όπως ο κόσμος μέσα στα λεωφορεία.  Βιαστικά και στριμωχτά.  Έβγαλα ένα μαντήλι από την τσάντα μου κι έκανα μια απότομη κίνηση πάνω από το κεφάλι μου με αυτό, σαν να ήθελα να απομακρύνω μια τεράστια μύγα που στεκόταν πάνω στα μαλλιά μου.

Μέσα στην πόλη, κάπου λιγάκι νοτιοδυτικά από το κέντρο της Αθήνας, βρισκόταν αυτό το αρχοντικό σπίτι, "κλεισμένο" σ' ένα στενό δρομάκι απ' όπου πια δεν περνούσαν πολλά αυτοκίνητα.  Ούτε παλιά περνούσαν βέβαια, γιατί δεν υπήρχαν τόσα πολλά.  Εκεί μέσα, στο δύσβατο και μοναχικό αυτό δρομάκι ήταν το σπιτικό της θειας μου της Πιπίτσας.  

Με ενδιαφέρουν οι υπολογιστές και τα "παρακλάδια" τους.  Θα ήθελα να μπορώ να προβλέψω το μέλλον, να μπω μες τα καλώδιά τους, να ακολουθήσω τη διαδρομή των κυκλωμάτων τους που θα με οδηγήσουν στα εκατομμύρια λαμπάκια που κάπου είναι κι αυτά μέσα στα "μαγικά" έξυπνα μηχανήματα και να δω που θα με βγάλει... 

Η μητέρα Φύση είναι αυτή που οδηγεί τα βήματά μας.  Που μας "πιάνει" από το χέρι και περπατούμε μαζί το μονοπάτι της ζωής, που μόνο με ροδοπέταλα δεν είναι στρωμένο.  Το μονοπάτι αυτό διακλαδώνεται συνεχώς και αδιαλείπτως, με μόνο του στόχο να σου προσφέρει ό,τι λαχταράει η ψυχή σου, χωρίς κάτι να ξεχαστεί.  Να "απλώσει" μπρος στα πόδια σου όσες περισσότερες επιλογές γίνεται, ώστε η συνέχεια της ιστορίας σου να μην γίνει βαρετή.  Και να περιμένει από εσένα τον ίδιο να διαλέξεις μέσα από όλες αυτές τις ατελείωτες προοπτικές, την καλύτερη.  Την πιο "συμφέρουσα" και την πιο ανώδυνη.  Αυτή που θα σε κάνει ευτυχισμένο και θα ολοκληρώσει την ανθρώπινη ύπαρξή σου.  

Τα χρόνια πέρασαν και δεν ήθελα να "κοιτάξω" ούτε απέναντι, ούτε δίπλα, ούτε παραπέρα από την μύτη μου.  Τα χρόνια συνεχίζουν να "γλιστράνε" από δίπλα μου σαν τις σταγόνες της βροχής στο τζάμι.  Να κατρακυλούν και να πέφτουν κάτω στο έδαφος, ανεκμετάλλευτες οδεύοντας προς στο τέλος τους δικού τους νήματος.  Η αυγή της κάθε μέρας, μια ανάσα ως τη δύση.  Κι έτσι συνεχίζουν να περνάνε τα χρόνια.

Στην εξόρμησή μας στην Σαλαμίνα, "συναντήσαμε" κι ένα μέρος που δεν ήξερα ότι υπήρχε.  Το ονόμαζαν "Σπιναλόγκα" του Πειραιά ή  "Κολαστήριο του Αργοσαρωνικού".

Είμαι μέσα στο τραίνο και βλέπω βιαστικά πως περνούν τα δέντρα, τα σπίτια και οι δρόμοι από μπροστά μου.  Σαν δρομείς που τρέχουν έναν ατελείωτο αγώνα χωρίς σταματημό.  Και έχουν τόση πίστη και επιμονή με αυτό το τρέξιμο, που θαρρείς ότι για να το κάνουν δεν έχουν κάποιον άλλον σκοπό στη ζωή τους.  Αυτός είναι ο πιο σημαντικός!  

Περνάω και ξαναπερνάω από εκείνο το σημείο.  Μου αρέσουν τα σπίτια τα παλιά, που φαίνονται ότι είναι παλιά, ενώ κάποτε ήταν κι αυτά καινούρια.

Τα χαμηλοτάβανα, μικρά κτίσματα - όπως κάποτε εκείνα ενός χωρίου - είναι τα "χαμηλά" σπιτάκια.  Είτε στο χωριό είτε στην πόλη, η τεχνοτροπία εκείνης της εποχής πρόσταζε το χτίσιμο με λάσπη, πλιθιές και πέτρες.  Και στη στέγη κεραμίδια.  Έτσι, όπως μπορούσε ο καθένας, χωρίς σχέδια και μηχανικούς για το χτίσιμο.  Στον περίγυρο υπήρχε λαχανόκηπος, ή τενεκεδένιες γλάστρες με αρμπαρόριζα και γαρύφαλλα, λίγο βασιλικό και δυόσμο για τα γεμιστά.