Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, ξεσκόνιζα της αναμνήσεις της μουσικής.  Για την ακρίβεια, όχι μόνο μίας αλλά πολλών μουσικών, που στροβιλίζονταν εδώ και λίγο καιρό πάνω από το κεφάλι μου.  Προσπαθούσα να δω τον ουρανό κι έβλεπα νότες να πηγαινοέρχονται όπως ο κόσμος μέσα στα λεωφορεία.  Βιαστικά και στριμωχτά.  Έβγαλα ένα μαντήλι από την τσάντα μου κι έκανα μια απότομη κίνηση πάνω από το κεφάλι μου με αυτό, σαν να ήθελα να απομακρύνω μια τεράστια μύγα που στεκόταν πάνω στα μαλλιά μου.

Μέσα στην πόλη, κάπου λιγάκι νοτιοδυτικά από το κέντρο της Αθήνας, βρισκόταν αυτό το αρχοντικό σπίτι, "κλεισμένο" σ' ένα στενό δρομάκι απ' όπου πια δεν περνούσαν πολλά αυτοκίνητα.  Ούτε παλιά περνούσαν βέβαια, γιατί δεν υπήρχαν τόσα πολλά.  Εκεί μέσα, στο δύσβατο και μοναχικό αυτό δρομάκι ήταν το σπιτικό της θειας μου της Πιπίτσας.  

Με ενδιαφέρουν οι υπολογιστές και τα "παρακλάδια" τους.  Θα ήθελα να μπορώ να προβλέψω το μέλλον, να μπω μες τα καλώδιά τους, να ακολουθήσω τη διαδρομή των κυκλωμάτων τους που θα με οδηγήσουν στα εκατομμύρια λαμπάκια που κάπου είναι κι αυτά μέσα στα "μαγικά" έξυπνα μηχανήματα και να δω που θα με βγάλει... 

Η μητέρα Φύση είναι αυτή που οδηγεί τα βήματά μας.  Που μας "πιάνει" από το χέρι και περπατούμε μαζί το μονοπάτι της ζωής, που μόνο με ροδοπέταλα δεν είναι στρωμένο.  Το μονοπάτι αυτό διακλαδώνεται συνεχώς και αδιαλείπτως, με μόνο του στόχο να σου προσφέρει ό,τι λαχταράει η ψυχή σου, χωρίς κάτι να ξεχαστεί.  Να "απλώσει" μπρος στα πόδια σου όσες περισσότερες επιλογές γίνεται, ώστε η συνέχεια της ιστορίας σου να μην γίνει βαρετή.  Και να περιμένει από εσένα τον ίδιο να διαλέξεις μέσα από όλες αυτές τις ατελείωτες προοπτικές, την καλύτερη.  Την πιο "συμφέρουσα" και την πιο ανώδυνη.  Αυτή που θα σε κάνει ευτυχισμένο και θα ολοκληρώσει την ανθρώπινη ύπαρξή σου.  

Τα χρόνια πέρασαν και δεν ήθελα να "κοιτάξω" ούτε απέναντι, ούτε δίπλα, ούτε παραπέρα από την μύτη μου.  Τα χρόνια συνεχίζουν να "γλιστράνε" από δίπλα μου σαν τις σταγόνες της βροχής στο τζάμι.  Να κατρακυλούν και να πέφτουν κάτω στο έδαφος, ανεκμετάλλευτες οδεύοντας προς στο τέλος τους δικού τους νήματος.  Η αυγή της κάθε μέρας, μια ανάσα ως τη δύση.  Κι έτσι συνεχίζουν να περνάνε τα χρόνια.

Στην εξόρμησή μας στην Σαλαμίνα, "συναντήσαμε" κι ένα μέρος που δεν ήξερα ότι υπήρχε.  Το ονόμαζαν "Σπιναλόγκα" του Πειραιά ή  "Κολαστήριο του Αργοσαρωνικού".

Είμαι μέσα στο τραίνο και βλέπω βιαστικά πως περνούν τα δέντρα, τα σπίτια και οι δρόμοι από μπροστά μου.  Σαν δρομείς που τρέχουν έναν ατελείωτο αγώνα χωρίς σταματημό.  Και έχουν τόση πίστη και επιμονή με αυτό το τρέξιμο, που θαρρείς ότι για να το κάνουν δεν έχουν κάποιον άλλον σκοπό στη ζωή τους.  Αυτός είναι ο πιο σημαντικός!  

Περνάω και ξαναπερνάω από εκείνο το σημείο.  Μου αρέσουν τα σπίτια τα παλιά, που φαίνονται ότι είναι παλιά, ενώ κάποτε ήταν κι αυτά καινούρια.

Τα χαμηλοτάβανα, μικρά κτίσματα - όπως κάποτε εκείνα ενός χωρίου - είναι τα "χαμηλά" σπιτάκια.  Είτε στο χωριό είτε στην πόλη, η τεχνοτροπία εκείνης της εποχής πρόσταζε το χτίσιμο με λάσπη, πλιθιές και πέτρες.  Και στη στέγη κεραμίδια.  Έτσι, όπως μπορούσε ο καθένας, χωρίς σχέδια και μηχανικούς για το χτίσιμο.  Στον περίγυρο υπήρχε λαχανόκηπος, ή τενεκεδένιες γλάστρες με αρμπαρόριζα και γαρύφαλλα, λίγο βασιλικό και δυόσμο για τα γεμιστά. 

Τελευταία Αποκριά και τελειώνουν τα γλέντια κι οι χαρές.  Αρχίζει η Σαρακοστιανή νηστεία, που θα οδηγήσει στο μεγάλο δράμα του Θεανθρώπου και την Ανάστασή του.  

Θα ήθελα να ξυπνήσω μία μέρα και όλα να πάνε καλά.  Να μην δω εφιάλτη στον ύπνο μου, να έχω κοιμηθώ αρκετές ώρες, να ξυπνήσω χωρίς άγχος για τις καθημερινές υποχρεώσεις, να πω ότι μια μέρα δεν θα κάνω καμία δουλειά.  Η μέρα να είναι χαρούμενα ηλιόλουστη, ή έστω και ντροπαλά βροχερή και να κυλήσει αυτή η μέρα χωρίς καμία δυσκολία, μόνο με χαμόγελα κι ευχάριστη διάθεση.  Και οι διαθέσεις όλων των ανθρώπων να συγχρονιστούν σαν ντόμινο και να είναι το ίδιο χαρούμενες!

Θυμάμαι από παλιά, όταν πηγαίναμε εμείς σχολείο και "καθόμασταν στο διπλανό θρανίο", ότι και γράμματα μαθαίναμε και ωραία περνούσαμε.  Τώρα όλα αυτά ανήκουν σε ένα παρελθόν που δεν θα επαναληφθεί ποτέ ξανά.