Πολύ ωραία περάσαμε εκεί, πριν από δύο μέρες και θα το εξηγήσω.  Πήγαμε σε παρτάκι δίπλα στο κύμα, χωρίς φωτιές ακόμα αφού φυσούσε και πάρα πολύ.  Αυτό από τη μία μεριά ήταν θεάρεστο γιατί η παραλία δεν είχε πολύ κόσμο.  Δεν έκανε ζέστη οπότε δεν πήγαν πολλοί για μπάνιο, αλλά και η απογευματινή ώρα που "σκάσαμε" μύτη μας βοήθησε να βρούμε άνετα μεγάλο τραπέζι να κάτσουμε και να αράξουμε, χωρίς ο χώρος να είναι ασφυκτικά περιορισμένος από τον πολύ πληθυσμό.

Καλά, δεν πήγαμε και για βόλτα.  Απλά, έτυχε να περνάμε από εκεί.  Κι όπως κάθε φορά, έτσι και τώρα κάθισα να "χαζέψω" τα αρχαία.  Κι εκεί που τα χάζευα, άκουσα τον ήχο του νερού να "περνάει" κάτω από τα πόδια μου και παραξενεύτηκα.  Έσκυψα λίγο πιο πολύ μήπως καταλάβω από που ερχόταν.  Πήγα αριστερά, πήγα και δεξιά και τελικά το βρήκα.  Από κάποιο "ανοιχτό" σημείο των μερικώς σπασμένων αρχαίων περνούσαν νερά, τα οποία δεν ξέρω από που έρχονταν, αλλά έκαναν αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο της ροής των υδάτων που εκδηλώνεται συνήθως από ρυάκια στο χωριό. 

Από εκεί που κατοικούσα παλιά, στον Άγιο Γεώργιο της Νίκαιας, λίγο παρακάτω είναι και μια άλλη πλατεία της περιοχής.  Η πλατεία του Αγίου Νικολάου της Νίκαιας.  Κι αυτή γνωστή και ξακουστή πλατεία της περιοχής, αφού ήταν το σημείο που "έκοβε" την οδό Παναγή Τσαλδάρη πολλά χρόνια πριν γίνει πεζόδρομος.  Από τη στιγμή εκείνη τα αυτοκίνητα σταμάτησαν να διασχίζουν την οδό, τα περισσότερα καταστήματα που ήταν αραδιασμένα στη σειρά έκλεισαν και η αγορά της περιοχής "πέθανε".

Είχαμε πολύ καιρό να πάμε μία εκδρομή.  Έτσι μαζευτήκαμε μερικές οικογένειες και είπαμε να το "κάψουμε" κυρ Στέφανε!!!

Όταν κάνεις τον περίπατό σου σε όλη αυτή την ευρύτερη περιοχή του Μοναστηρακίου - της Πλάκας - του Θησείου, υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα να δεις, τόσα αρχαία, τόσα κτίσματα, τόσες ομορφιές, τόσες ιστορίες που αξίζει τον κόπο να τις "πιάσεις" μία-μία και να τις εξερευνήσεις σε βάθος.  Περνώντας από δίπλα τους, θα σου έρθει η επιθυμία να σταθείς σε κάθε μια από αυτές, ώστε να προλάβεις να τις "κοιτάξεις" και να μάθεις όσα περισσότερα μπορείς για αυτές.

Στο Μοναστηράκι ξανά!  Πήραμε τον ηλεκτρικό και κατεβήκαμε σε αυτή την στάση.  Για μία φορά, μετά από χρόνια είπα να ανέβω προς τα πάνω και όχι να κατηφορίσω προς το Θησείο.  

Πάλι στο κέντρο της Αθήνας.   Κατεβαίνω στο Σύνταγμα.  Περνάω από την πλατεία και κοιτάω τον πολύ κόσμο και χαίρομαι βλέποντας τα μεγαλειώδη κτίριά της και την παλαιότητα μερικών από αυτά. 

Βρισκόμαστε στην κλασική περίοδο της αρχαίας Ελλάδας. 

Πόσες και πόσες φορές έχω περάσει από εκείνη την πλατεία!  Πάω κι έρχομαι συνεχώς από μπροστά της και με τη φούρια των υποχρεώσεων, δεν σταματάω σχεδόν ποτέ για να την δω και να την παρατηρήσω. 

Μέρες που είναι αποκριάτικες, συνηθίζονται οι οικογενειακές και φιλικές συναθροίσεις, στα σπίτια ή ακόμα καλύτερα - εφ' όσον υπάρχει η οικονομική άνεση - σε μαγαζιά που προσφέρουν φαγητό και κάποιου είδους διασκέδαση.  

Πήγαμε για έναν περίπατο στον Πειραιά, μια απλή Σαββατιάτικη βόλτα.  Που ξεκίνησε από ένα στενό κάθετα πάνω στην οδό Σωτήρος και συνέχισε μέχρι την πλατεία Κοραή, διασχίσαμε την οδό Βασιλέως Γεωργίου και καταλήξαμε στο ίδιο σημείο από το οποίο ξεκινήσαμε.

Αυτός ο Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου Κορυδαλλού είναι Μητροπολιτικός.  Είχα πολλά χρόνια να περάσω από εκεί και μια μέρα από αυτές, απλά έτυχε.  Ήθελα να πάω να ψωνίσω κάτι από κάπου εκεί κοντά, αλλά είπα να περάσω από την περιοχή να δω το κτίριο όπου βρισκόταν το παλιό μου Ωδείο.  Το Πειραϊκό Ωδείο, που ήταν στον Κορυδαλλό, επί της οδού Ρούσβελτ και το διοικούσε η κ. Αναστασία Χρυσάνθου-Τερεζάκη.