Η αλλιώς, τί γίνεται μέσ' το κεφάλι σου; Ή αλλιώς ... μαλλιά κουβάρια!
Γiα να είμαι ακριβής, η ιστορία της ζωής μου τα τελευταία δύο χρόνια. Η ζωή με ένα παιδί που από την προεφηβεία "κυλάει" στην εφηβεία.
Με μια φράση: Είναι σαν ταινία τρόμου! Δεν μπορούσα να το φανταστώ έτσι γιατί έχω κι εγώ περάσει εφηβεία και δεν πήρα είδηση. Oύτε εγώ, ούτε ο διπλανός μου, που λέει ο λόγος. Τώρα που μεγάλωσα βέβαια, μου εξομολογήθηκε η μαμά μου ότι ήμουν η εξαίρεση σε σχέση με τα άλλα παιδιά, γενικώς. Άλλα χρόνια τότε, λίγο πιο παλιά, όχι πολύ.
Πήγα και είδα την ταινία, την παιδική για να λέμε και την πλήρη αλήθεια. Πήγα να το δω στο village του Ρέντη, δυστυχώς. Και λέω δυστυχώς γιατί θα προτιμούσα να το δω σε κάποιο καλοκαιρινό κινηματογράφο, όπου θα είμασταν καθισμένοι στις καρέκλες του σκηνοθέτη ή τις κανονικές ξύλινες καρέκλες, τοποθετημένες στο χαλίκι και δίπλα τους να έχουν ένα μικρό τραπεζάκι καφενείου για να βάλεις το αναψυκτικό ή τα ποπ κορν σου. Επειδή όμως οι περισσότεροι κινηματογράφοι έχουν κλείσει, αυτοί που έχουν μείνει παίζουν ταινίες συνήθως για ενήλικες.
Πόσο να πω ότι ταυτίστηκα με την μητέρα του κοριτσιού, θα είναι περιττό! Θα το πω όμως. Πλήρως!!! Τόσο πολύ που νόμιζα ότι ήμουν εγώ που έπαιζα στην ταινία. Πριν από περίπου δέκα χρόνια υπήρξε και η αρχή αυτής της δεύτερης συνέχειάς της. Στην πρώτη ταινία δείχνει το κοριτσάκι σε πιο μικρή ηλικία, να υφίσταται τις δυσκολίες μιας μετακόμισης σπιτιού και περιοχής και να προσπαθεί να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες.
Τώρα ήταν αλλιώς, είδα το παιδί μου στην οθόνη να παθαίνει υστερία, να μην ξέρει τί του γίνεται και να φταίνε ένα κάρο μικρά ανθρωπάκια τα οποία υποδύονται, καθένα ένα διαφορετικό συναίσθημα, τη χαρά, τη λύπη, την ντροπή, την ανησυχία, τον φόβο, την ανία, τον θυμό, την αηδία, την ζήλια. Πλάι στα παλιά συναισθήματα που είχε το κοριτσάκι αυτό, προστέθηκαν και μερικά καινούρια για να γίνει η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου πιο ενδιαφέρουσα.
Καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, δεν μπόρεσα να πάρω τα μάτια μου απ' την οθόνη γιατί ήταν πολύ γρήγορη και περιπετειώδης, με έξυπνες ατάκες και φοβιστικές εξελίξεις για τη ζωή ενός έφηβου και το "κουπί" που τραβάνε οι γονείς, μη ξέροντας τί να κάνουν. Όπου σε μια φάση της ταινίας, λέει κάποιο από τα ανθρωπάκια αυτά (τα συναισθήματα δηλαδή), ότι η περίοδος αυτής της τρέλας θα διαρκέσει 10 χρόνια. Είδα τον θάνατό μου!!!! Εκεί μου ήρθε να βουτήξω το κεφάλι μου μέσα στα ποπ κορν, να πασαλειφτώ με το λιωμένο τυρί από τα νάτσος, να κάνω γαργάρες με το αναψυκτικό και να φορέσω για λίγο ζουρλομανδύα, ώστε να με χαπακώσουν για να περάσω λίγες στιγμές γαλήνης και ηρεμίας. Να κάνω ένα διάλειμμα από την πραγματικότητα.
Η ταινία καταπληκτική, καλύτερη από την πρώτη, πράγμα που δεν είναι σύνηθες. Ίσως την βρήκα καλύτερη γιατί είμαι σε χρονική στιγμή που περνάω τα ίδια. Ήταν όμως και άκρως διασκεδαστική, με ατακαδόρικο χιούμορ και αντικρουόμενα συναισθήματα που πάλευαν το ένα με το άλλο, γιατί το καθένα με τη σειρά του, νόμιζε ότι είχε δίκιο.
Το village είναι ένας πολύ ωραίος πολυχώρος με διάφορα πράγματα να κάνεις, από το να δεις μια ταινία, να πας μετά για φαγητό, να παίξουν τα παιδιά σου στους ανοιχτούς χώρους του, να ψωνίσεις κάτι από τα μαγαζιά που έχει εκεί. Αλλά επιμένοντας στα παλιά, θα προτιμούσα να το είχα δει σε έναν συνοικιακό κινηματογράφο, όπου θα είχα πάει με τα πόδια.
Το εισιτήριο του κινηματογράφου είναι 9 ευρώ, το ποπ κορν ή τα νάτσος κοστίζουν γύρω στα 3,5 με τέσσερα ευρώ, αλλά η συσκευασία τους είναι τόσο χορταστική που είναι σα να έφαγες βραδινό.
Το σημαντικότερο όμως είναι να πας εκεί με παρέα, ώστε η απόλαυση μιας καλής ταινίας να ολοκληρωθεί με κουβέντα και χάχανα!
Να το δείτε οπωσδήποτε, ακόμα κι αν δεν το έχετε ανάγκη, θα θυμηθείτε τα δικά σας νεανικά χρόνια και ίσως πια να εκτιμήσετε τις προσπάθειες και την υπομονή των γονιών σας!
Add comment
Comments