Μια φορά κι έναν καιρό, τα πολύ-πολύ παλιά χρόνια υπήρχε ένα εργοστάσιο. Όχι σοκολάτας φυσικά! Εάν ήταν από αυτά, πιθανόν να συνέχιζε να υπάρχει μέχρι και σήμερα.
Η τοποθεσία του ήταν ήδη προνομιούχα αφού ανεγέρθηκε δίπλα στη θάλασσα, στη βιομηχανική ζώνη της Δραπετσώνας!
Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 1910 και η έκτασή του εκτεινόταν περίπου στα 245 στρέμματα. Παρήγαγε οξέα, λιπάσματα και φυτοφάρμακα.
Είχε πολλούς ανθρώπους που εργάζονταν εκεί, γύρω στις 4.000 ψυχές!
Μετά από το 1946 που αγοράσθηκε από τον Μποδοσάκη, κατάφερε να κυριαρχήσει στην οικονομική ζωή της περιοχής.
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το εργοστάσιο αυτό υπέστη ζημιές, αλλά συνέχισε να λειτουργεί. Τη δεκαετία του 1950 όμως ανάκτησε το κύρος, την ισχύ και την οικονομική του εξέλιξη στη ζωή της περιοχής, οδηγώντας την πορεία του σε μια δεύτερη ακμή τόσο μεγάλη, ώστε να ξαναβρεί την περίοπτη θέση που είχε χάσει εν μέσω δυσκολιών και που παλιότερα ήταν δεδομένη! Το 1993 και μετά από πιθανές δυσλειτουργίες το εργοστάσιο έγινε ιδιοκτησία της Εθνικής Τράπεζας και το 1999 σταμάτησε να λειτουργεί οριστικά.
Ευτυχώς, μετά από "σκέψη" πολλών ετών και πολλών βασάνων, όπως συνήθως γίνεται στη χώρα μας, αποφασίστηκε να αξιοποιηθεί και τη θέση του εργοστασίου κατέλαβε αυτός ο Πολυχώρος με αθλητικούς και ψυχαγωγικούς ανοιχτούς χώρους και προσβασιμότητα για όλους τους πολίτες.
Το μεγαλύτερό του προσόν είναι ότι βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα, όπου το καλοκαίρι με τις καυτές θερμοκρασίες που πλέον βασανίζουν τη χώρα μας, αποτελεί έναν επίγειο, "δροσερό" παράδεισο, όπου μπορείς να πιείς το καφεδάκι σου ή τη μπυρίτσα σου, ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων και αγναντεύοντας τα καράβια που "μοιράζουν" τον κόσμο σε ταξιδιωτικούς προορισμούς!
Είναι μια αχανής περιοχή χωρίς αυτοκίνητα και ιδανική για παιδιά με ποδήλατα και πατίνια, που εκτός των άλλων διαχωρίζεται από έναν μακρύ και άνετο ποδηλατόδρομο, ο οποίος "κόβει" στα δύο την έκταση ξεχωρίζοντας την ακτογραμμή από το χερσαίο έδαφος.
Είναι από τις καλύτερες βόλτες που μπορείς να κάνεις το καλοκαίρι - κυρίως εάν έχεις παιδιά - και επίσης πολύ ευχάριστος τις φθινοπωρινές και ανοιξιάτικες μέρες, ή για τους πιο γενναίους ακόμα και κρύες του χειμώνα!
Αυτό που νιώθεις όμως σε αυτήν την περιοχή ξεκινάει από την αύρα της θάλασσας και φαντάζεσαι ότι "φτάνει" στη δόνηση των εργατών που δούλευαν για το μεροκάματο, ή ίσως από την ερειπωμένη φάμπρικα μέχρι την λαϊκή Δραπετσώνα "που δεν έχει πια ζωή"! "Βλέπεις" πάνω απ' τις πέτρες τους καημούς, να γλιστράνε στο ξεραμένο χώμα!
Ας πάρουμε όμως το γεράνι μας κι ας κρατήσουμε το αστέρι μας από το χέρι!
Ας "ρίξουμε" μια ματιά στην Δραπετσώνα, και θα καταλάβουμε ότι... "πρέπει να ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί", που λέει και το άσμα!
Add comment
Comments