Νέα ξεκινήματα
Και να λοιπόν που γίνεται κάτι, ένα νέο ξεκίνημα. Δυναμικό και φρέσκο! Ακολουθεί μια ιστορία που ταιριάζει στα νέα ξεκινήματα, όπως αυτό. Δεν είναι ευχάριστο ξεκίνημα, αλλά είναι μια αρχή!
Είχα μια φίλη παλιά, όταν ήμουν κι εγώ πιο φρέσκια και ροδαλή. Ήταν δίπλα μου και περισσότερο άκουγε απ' ότι μιλούσε. Δεν έμεινε για πολύ μαζί μας, μιας κι η ζωή έκρινε γι' αυτήν ότι δεν θα τη συνόδευε για πολύ ακόμα.
Ήμουν κι εγώ μακριά εκείνη την εποχή, πολύ μακριά της. Όχι μεταφορικά, αλλά κυριολεκτικά. Είμασταν χιλιόμετρα μακριά και όταν άρχισε να μην μπορεί ούτε να κάνει τα πιο βασικά, όπως το να εκφράσει το λόγο της απ' το τηλέφωνο ας πούμε, άρχισε να χάνεται και η επικοινωνία. Θεώρησα ότι την κούραζα με το να την "κρατάω" στο τηλέφωνο και να μιλάμε, γιατί έβλεπα ότι υπήρχε μεγάλη δυσκολία στην εκφορά του λόγου της. Στο τελευταίο τηλεφώνημα το έκλεισα βιαστικά γιατί φοβόμουν ότι θα την ταλαιπωρούσα περισσότερο, ενώ εκείνη επέμενε με τις λιγοστές δυνάμεις που τις είχαν απομείνει, να μην το κάνω. Εκείνη ήταν η τελευταία φορά που άκουσα τη φωνή της.
Πέρασε καιρός που δεν είχα νέα της (ήξερα ότι μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία). Πήρα τηλέφωνο τη μητέρα της η οποία μου ανακοίνωσε τα δυσάρεστα νέα.
Ήξερα ότι δεν ήταν καλά και όμως δεν περίμενα ότι θα καταλήξει. Γιατί όμως;
Γιατί είχε αντιμετωπίσει ακόμα κι αυτό σαν ένα νέο ξεκίνημα. Της φάνηκε σαν κάτι καινούριο και όχι σαν μια θανατηφόρα ασθένεια. Σαν ένα εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεραστεί. Ήταν ένας στόχος που έπρεπε να επιτευχθεί. Στην αρχή, όταν μου είχε ανακοινώσει τί της είχε συμβεί, μετά από κάποιο καιρό απουσίας της από τα κοινωνικά, έδειχνε σχεδόν χαρούμενη, λες και πήγαινε σε μια καλή παράσταση στο θέατρο, λες και δεν αφορούσε εκείνη παρά κάποιον άλλον, κάποιον γείτονά της. Είχα μείνει άναυδη από την περιγραφή της. Λίγο έλειψε να "πηδήξω" απ' τη χαρά μου, γιατί κατά τη διάρκεια που το αφηγούνταν χαμογελούσε συνεχώς, τόσο που θεωρούσες ότι, εάν ήταν ταινία χωρίς ήχο, οι πρωταγωνιστές βίωναν κάτι ευχάριστο. Ήταν αισιόδοξη, είχε κάνει την έρευνά της, κρατούσε ημερολόγιο με τα λεγόμενα των γιατρών και είχε δρομολογήσει τη συνέχεια των ενεργειών της. Δεν πρόλαβε όμως γιατί η ασθένεια της άλλαξε το δρόμο, της είχε ήδη διαμορφώσει τη μικρή τους διαδρομή μαζί. Παρέα με τον "συνοδό" της για κάτι απώτερο και άγνωστο, ο οποίος την είχε πιάσει απ' το χεράκι και την πήγαινε αλλού.
Αυτό που εντυπωσίαζε ήταν ότι εκείνη ήταν γαλήνια και σίγουρη για ό,τι κι αν θα συνέβαινε. Αγέρωχη και ατρόμητη! Ήταν αποφασισμένη και γι' αυτό το νέο ξεκίνημα, παρ' όλο που δεν το ξεκίνησε εκείνη. Το αποφάσισε γι' αυτήν, κάποιος άλλος.
Με έβλεπε παλιότερα που δίσταζα να κάνω οτιδήποτε και που παρέμενα σε καταστάσεις που πλήγωναν και "έτρωγαν" το είναι σου, μόνο και μόνο επειδή δεν είχα την τόλμη να κάνω μια νέα αρχή. Μού είχε χαρίσει κι ένα μικρό βιβλιαράκι μινιατούρα που είχε μέσα διάφορα αποφθέγματα σπουδαίων ανθρώπων για τα νέα ξεκινήματα.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να κάνω κάποιο ξεκίνημα μόνη μου, ακόμα δεν ξέρω αν μπορώ. Πάντα θέλω ένα μικρό σπρώξιμο. Ποτέ εντελώς μόνη μου. Εκείνη έφυγε. Δεν πρόλαβα να της πω αντίο, από φόβο. Δεν πήγα στην κηδεία, ήμουν μακριά. Δεν πήγα όμως και ποτέ στην τελευταία της κατοικία, μόλις ήρθα κοντά. Μόνο την μητέρα της επισκέφθηκα για να μου πει τουλάχιστον για τις τελευταίες της μέρες σ' αυτόν τον κόσμο. Δεν ήθελα ούτε να το καταλάβω, ούτε να το δεχτώ. Δεν ήθελα να κάνω καμία καινούρια αρχή, χωρίς αυτήν. Ήθελα να νομίζω ότι είναι ακόμα ζωντανή, κάπου.
Αν με άκουγε τώρα, θα χαμογελούσε, με θεωρούσε πολύ τολμηρή και δυναμική, χωρίς λόγο μάλλον. Δεν θα έλεγε τίποτα όμως φανερά, δεν θα έκανε καμία κρίση. Αναζητούσε την αλήθεια μόνο με ερωτήσεις που ήταν σαν να τις έκανες εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου.
Ήταν διορθώτρια και επιμελήτρια βιβλίων, αν ήταν εδώ σίγουρα θα με βοηθούσε. Σίγουρα θα με "έσπρωχνε" να κάνω κι άλλα νέα ξεκινήματα. Όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που θα έπρεπε να είναι μαζί μας. Γιατί κατάλαβα τελικά ότι τα καινούρια ξεκινήματα, δεν μπορεί να τα κάνει κανείς άλλος για σένα. Μόνος σου πρέπει να το αποφασίσεις και να το κάνεις πραγματικότητα. Μόνος όπως τα περισσότερα, ίσως!
Αρκούμαι μόνο σε αυτό τώρα, μετά από τόσα χρόνια...
.... για την Ειρήνη❤️
Add comment
Comments