Χωρίς αύριο

Χωρίς αύριο

Δεν είχα καμία πρόθεση να γράψω γι' αυτό τώρα, αλλά "έκατσε".   Και δε βαριέσαι!  Σε άλλους "έκατσε" περισσότερο άσχημα.  Τόσο άσχημα που θα επηρεάσει όλη τους τη ζωή!

Εάν κάποιος Χριστιανός, ή άλλης θρησκευτικής απόψεως άνθρωπος τέλος πάντων, έχει βρει κατά τύχη αυτό το blog και ρίχνει μια ματιά, θα νομίζει ότι έχω Γραφείο Τελετών.

Όπως κάθε μέρα, έτσι και σήμερα, πήγα την κόρη μου στο σχολείο - Δημοτικό και αφήνοντάς την, είδα να έρχεται προς το μέρος μου μια άλλη μαμά.  Βιαζόμουν, για να πω την αλήθεια, αλλά δεν μπορούσα να αποφύγω αυτό τον ερχομό.   

Ήθελε να μου πει τα νέα.  Μου τα είπε λοιπόν.  Ο πατέρας μιας συμμαθήτριας των παιδιών μας είχε φουντάρει απ' τον τρίτο όροφο στο κενό και φυσικά ο θάνατος ήταν ακαριαίος.   Κατά λάθος.  Στη δουλειά.   Ήταν 42 χρόνων.   Η χήρα του ειδοποιήθηκε τηλεφωνικώς και μερικώς γιατί η είδηση ήταν τόσο πικρή, που έπρεπε να υπάρχει ένας ώμος ώστε να ακουμπήσει τον πόνο της. 

Όταν η είδηση μοιράστηκε σε όλα τα παιδικά αυτάκια, η στεναχώρια ήταν περισσή.  Το έλεγαν σε όποια δασκάλα έμπαινε στη τάξη για να κάνει τη διδακτική της ώρα και έκλαιγαν παρέα.  Δάσκαλοι και μαθητές.

Ήταν ένας πολύ ευχάριστος άνθρωπος, καλοσυνάτος και γλυκός.  Όπως κι η γυναίκα του.  Όπως μάλλον και τα παιδάκια του.  Ένας άνθρωπος χωρίς αύριο όμως.  Που όμως δεν το ήξερε από χθες! 

 Και αναρωτιέσαι μετά, γιατί να υπάρχουν τέτοιες καταλήξεις;  Γιατί να υπάρχουν αρρώστιες;  Γιατί να πεθαίνουν μικρά παιδιά;  Γιατί να υπάρχει κατάντια, λύπη, ασχήμια και κτηνωδία στον κόσμο τούτο;  Γιατί;;;;

Αγωνιζόμαστε κάθε μέρα για να επιτύχουμε ή να αποτύχουμε, να δείξουμε τον καλύτερό μας εαυτό ή όχι, να κάνουμε μια ωραία έκπληξη σ' έναν άνθρωπο και να του αλλάξουμε τη διάθεση.  Να γίνει η ζωή μας καλύτερη, βρε αδερφέ.  

Γιατί λοιπόν, μέσα σ΄ αυτό τον αγώνα να υπάρχει τόση πίκρα, τόση δυσκολία και τόσα εμπόδια;  Δεν μπορούμε να προσπαθούμε επιτέλους με την ησυχία μας;  Χωρίς κάποιος να μας ενοχλεί;  Ακούραστοι θα ήμασταν και πάλι.  Αλλά όχι "φορτωμένοι" με τόση απόγνωση και στεναχώρια.  Θα μπορούσαμε να δείξουμε τον καλύτερο μας εαυτό και χωρίς όλες αυτές τις δυσκολίες, φαντάζομαι.  

Προσπαθείς γιατί θέλεις να κάνεις κάτι συγκεκριμένο, όχι γιατί σε εμποδίζει κάποιος κι εσύ πεισμώνεις ακόμα περισσότερο.  Θα το έκανες ούτως ή άλλως.  

Τουλάχιστον η γυναίκα του, τα παιδιά του, οι γνωστοί του και φίλοι του ας είναι άνθρωποι με αύριο και ας ζήσουν τη ζωή τους μέχρι το σημείο που να μπορούν να πουν ότι την έχουν πραγματικά ζήσει. 

Ας είναι η ζωή τους ένας ελληνικός "βαρύ γλυκός" καφές.  Και όχι με "ολίγη"! 

Να πάνε μέχρι το σημείο που δεν παίρνει άλλο.  Να τη ζήσουν, να τη φχαριστηθούν. 

Και όχι να τους αφήσει στη μέση, στην άκρη ή στην αρχή!