Η μητέρα Φύση είναι αυτή που οδηγεί τα βήματά μας. Που μας "πιάνει" από το χέρι και περπατούμε μαζί το μονοπάτι της ζωής, που μόνο με ροδοπέταλα δεν είναι στρωμένο. Το μονοπάτι αυτό διακλαδώνεται συνεχώς και αδιαλείπτως, με μόνο του στόχο να σου προσφέρει ό,τι λαχταράει η ψυχή σου, χωρίς κάτι να ξεχαστεί. Να "απλώσει" μπρος στα πόδια σου όσες περισσότερες επιλογές γίνεται, ώστε η συνέχεια της ιστορίας σου να μην γίνει βαρετή. Και να περιμένει από εσένα τον ίδιο να διαλέξεις μέσα από όλες αυτές τις ατελείωτες προοπτικές, την καλύτερη. Την πιο "συμφέρουσα" και την πιο ανώδυνη. Αυτή που θα σε κάνει ευτυχισμένο και θα ολοκληρώσει την ανθρώπινη ύπαρξή σου.
Τελικά όμως, αυτό που αποκαλύπτεται είναι ότι δεν είναι εφικτό σε όλη σου τη ζωή και κυρίως στην αρχή της, να "στρίψεις" στην κατάλληλη γωνία και να πάρεις το σωστό τον δρόμο. Φαίνεται σχεδόν ακατόρθωτο! Αυτά τα αισθάνεσαι όμως μόνο όταν "παίρνεις" κάποια απόσταση από τον εαυτό σου. Όταν είσαι "εκεί", πρωταγωνιστής, είναι κάπως δύσκολο να το καταλάβεις. Και το χειρότερο είναι, ότι το αντιλαμβάνεσαι όταν είναι πια πολύ αργά. Μετά από αυτό, συνεχίζεις να προσπαθείς να διορθώνεις τα λάθη σου κάνοντας άλλα λάθη, ώσπου όλες αυτές οι ακατάλληλες κινήσεις γίνονται τόσες πολλές όσα και τα αυτοκίνητα στο κέντρο της πόλης μια μέρα κυκλοφοριακού χάους! Τα "άλυτα" θέματά σου "μπαίνουν" κάτω από το χαλί γιατί δεν είχες ποτέ σκεφτεί να αγοράσεις ένα πλαστικό κόκκινο φαράσι! Ούτε που "πήγε" το μυαλό σου!
Τα προβλήματα πληθαίνουν και μεγεθύνονται κάτω από την πίεση της καθημερινότητας, την ταχύτητα των εξελίξεων και την πληθώρα των πληροφοριών! Τα εύκολα γίνονται δύσκολα, όταν "χάνεται" η επικοινωνία και δεν υπάρχει χρόνος ούτε για τα πιο βασικά. Δεν υπάρχει χρόνος ούτε για ένα βλέμμα, ούτε για ένα άγγιγμα, μερικές φορές ούτε για μια λέξη! Εμείς οι άνθρωποι - μια ύπαρξη τόσο "μικρή" μπροστά στο θαύμα της φύσης - φαινόμαστε τόσο ασύγκριτα ανίκανοι να υπερασπιστούμε το δικαίωμα της παύσης. Για να "κάνουμε" κι εμείς τα δικά μας. Και να νιώσουμε λίγο καλύτερα.
Σε εκείνη την αδιέξοδη στιγμή έρχεται η φύση μπρος στα μάτια σου, να σού "τρίψει" στα μούτρα την δική της υπεροχή. Να σου δώσει τις εικόνες εκείνες που θα κάνουν το μυαλό σου να ξεκολλήσει και να σκεφτεί καθαρά. Ή να σε σκουντήσει ελαφρά στην πλάτη με συγκαταβατικό ύφος - σχεδόν οικτίροντάς σε - μπας και καταλάβεις τί θα έπρεπε να κάνεις στη συνέχεια! Εσύ ο χαζός! Ο ψυχοσωματικά ανάπηρος! Ο αδαής, ο "λίγος"! Ο ηλίθιος!!!
Η εποχή αυτή είναι η πιο κατάλληλη για τέτοιου είδους ερεθίσματα, γιατί σε παρακινεί η ίδια η άνοιξη και σου "ανοίγει" τα μάτια. Σε ταρακουνάει και σε "βγάζει" από τον λήθαργο του χειμώνα. Ενός χειμώνα που πέρασε βέβαια, αλλά που την ερχόμενη χρονιά θα ξανάρθει και πάλι να σε "κοιμίσει", εάν δεν είσαι προετοιμασμένος με όλες σου τις δυνάμεις να αντισταθείς σθεναρά και να αποφύγεις την επαναλαμβανόμενη παγίδα του! Εκείνη που σε "αφήνει" καθισμένο αναπαυτικά στον καναπέ του σπιτιού σου, μπροστά στην τηλεόραση, με δέκα λεκάνες πατατάκια και αναψυκτικά διαίτης με μια φέτα λεμόνι και μπόλικα παγάκια!!! Να βλέπεις και να ζεις μέσα από το γυαλί τις ζωές των άλλων και να έχεις την ψευδαίσθηση ότι με τα προϊόντα διαίτης θα παραμείνεις αδύνατος για πάντα!!! Τί μεγάλο "μούσι"! Εάν Το λοιπόν, το "φας" το παραμύθι και την "πατήσεις" την μπανανόφλουδα και μόνος σου θα είσαι και υπέρβαρος θα γίνεις, κρατώντας αγκαλιά ένα πιεσόμετρο αντί για ένα ζεστό χέρι κι ένα κουτί αντιπηκτικά για να μην γίνει το αίμα σου πολτός και "βουλώσουν" τα λούκια της καρδιάς σου! Η υγεία θα φύγει από τη ζωή σου και μετά από λίγο "θα σε κλαίνε οι ρέγκες" και οι λοιποί συγγενείς, ώσπου να 'ρθει η στιγμή που θα δουν ότι δεν τους άφησες τίποτα στη διαθήκη σου! Γιατί μετά από αυτό, ακόμα κι ο θρήνος των κοντινών σου ανθρώπων θα σωπάσει. Και θα είσαι κάτω από το χώμα, να ατενίζεις τα σκουληκάκια να κάνουν γιούρια στο κορμί σου, "τελειωμένος" κι ανήμπορος πια να αντιδράσεις ώσπου να γίνεις λίπασμα!
Υπάρχουν τρόποι να το αποφύγεις, εάν κοιτάξεις για λίγο γύρω σου. Εάν πας κοντά σε λουλουδάκια του αγρού ή του κάμπου, η ακόμα και σε αυτά τα λιγοστά, τα ξέμπαρκα της πάντα συννεφιασμένης πόλης μας. Εκεί λοιπόν, αυτή την εποχή που η άνοιξη έχει "απλώσει" τα πέπλα της, θα δεις τη μελισσούλα με τον μελισσούλο, τη ζουζουνίτσα με τον ζουζουνίτσο, την πεταλουδίτσα με τον πεταλουδίτσο σε περιπτύξεις ανάρμοστες για μικρά παιδιά, αλλά πέραν του δέοντος αρμόζουσες κι απαραίτητες για μεγάλους ανθρώπους! Αυτά τα πλάσματα της φύσης που αντί να τα ψεκάζουμε - εμείς οι ψεκασμένοι - θα έπρεπε να τα παρατηρούμε και να τα μιμούμαστε. Να κάτσουμε για λίγο δίπλα τους, ώστε να δούμε τί ακριβώς κάνουν. Πώς επικοινωνούν και γιατί εκείνα τα καταφέρνουν ενώ εμείς δεν μπορούμε. Σε ποιο σημείο η ανθρώπινη νοοτροπία περιπλέκει τις συνθήκες τόσο πολύ που δεν μπορούμε πια καλά-καλά να λειτουργήσουμε, βάσει της φυσιολογίας μας; Και γιατί η λογική να μπαίνει πάντα εμπόδιο στα φυσιολογικά μας ένστικτά; Μήπως τελικά η σκέψη είναι αυτή που εμποδίζει την ευτυχία; Μήπως τα βαρίδια στη ζυγαριά αποτρέπουν κάθε είδους όμορφου συναισθήματος να μας "χτυπήσει" κατακούτελα;
Εάν ο έρωτας "περάσει" από την καρδιά στο πνεύμα και τολμήσεις να σκεφτείς και να υπολογίσεις την καταλληλόλητα των συνθηκών, θα πάψει αυτομάτως να υπάρχει! Θα εξανεμιστεί! Θα σκορπιστεί σαν ένα μαραμένο λουλούδι στο φύσημα του ανέμου! Θα διαλυθεί στα χέρια σου σαν ένα κομμάτι καμένο χαρτί. Θα γίνει σκόνη!
Ο έρωτας δεν έχει λογική και δεν "χωράει" σε κουτάκια! Είναι μια μαγική στιγμή που ενώνει ιδανικά τα σώματα και τις ψυχές! Είναι το συναίσθημα εκείνο που μας προτρέπει να παρεκτραπούμε και να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά!!! Να δεχθούμε το άλλο μας μισό, όπως ακριβώς είναι!!! Να αγαπήσουμε τα ελαττώματά του και να αγκαλιάσουμε τους φόβους του. Να είμαστε εκεί για να τα μοιραστούμε όλα! Χωρίς συμφωνίες, όρους και ανταλλαγές. Χωρίς συμβόλαια και υπογραφές!
Να τον ζεις, μόνο και μόνο για τη στιγμή που η μπάσα, γλυκιά φωνή του θα έρχεται στ' αυτιά σου σαν θεϊκή μελωδία. Να θες να νιώσεις την ανάσα του δίπλα στη δική σου και τα χέρια του - δήθεν τυχαία - να αγγίξουν τα δικά σου. Να περάσει από δίπλα σου και να νιώσεις, ότι και μόνο η ορμή του αέρα που αποπνέει μπορεί να σε παρασύρει με μια ανεξήγητα τεράστια δύναμη. Τόσο μεγάλη, που δεν θα μπορέσεις να αντισταθείς! Και δεν θα θέλεις κιόλας! Από την ώρα που θα αρχίσεις να νιώθεις κάπως έτσι, θα παρακαλάς να έρθει καταπάνω σου με φόρα και να μην σε ρωτήσει τίποτα. Να μην σου μιλήσει καν. Να σε πάρει αγκαλιά και να γίνετε ένας στρόβιλος που δεν θα σταματήσει να "γυρνάει" ποτέ! Και να μείνετε έτσι για πάντα!
Αυτό νομίζω ότι είναι ο έρωτας και η εποχή τον προκαλεί. Η άνοιξη ήρθε ...... εδώ και κάμποσο καιρό και θα ήθελε να της ανοίξουμε τα παράθυρα και την πόρτα. Στρώνει λουλουδένιο χαλί κάτω από τα πόδια μας και μας "τραβά" στο φως του ήλιου να χαρούμε τα χρώματα, να μυρίσουμε την ευωδιά του αέρα και να νιώσουμε την ψυχή μας να "γεμίζει" από ωραίες στιγμές με τρυφερούς ανθρώπους. Απαλούς κι ευαίσθητους! Που μπορεί να μην τους συναντάμε συχνά, αλλά υπάρχουν!
Ας αφήσουμε μια χαραμάδα, να "βγαίνει" λίγο φως που θα αντανακλά στα μάτια του!!! Κι ας τον αφήσουμε να πλησιάσει...
Add comment
Comments