Με ενδιαφέρουν οι υπολογιστές και τα "παρακλάδια" τους. Θα ήθελα να μπορώ να προβλέψω το μέλλον, να μπω μες τα καλώδιά τους, να ακολουθήσω τη διαδρομή των κυκλωμάτων τους που θα με οδηγήσουν στα εκατομμύρια λαμπάκια που κάπου είναι κι αυτά μέσα στα "μαγικά" έξυπνα μηχανήματα και να δω που θα με βγάλει...
Ακολούθησα διαφορετικό δρόμο από αυτόν που αρχικά είχα επιλέξει. Από τη στιγμή που "ξέφυγα" από τον ονειρικό δρόμο της επιλογής μου, όλα στη ζωή μου πήραν άλλη τροπή. Τα μονοπάτια που είχα χαράξει στο μυαλό μου θα με οδηγούσαν σε μια πιο εύκολη και ενδεχομένως πιο ευχάριστη κατάσταση, αλλά στην πορεία αντικαταστάθηκαν από κάποια άλλα που ούτε είχα σκεφτεί αλλά και δεν είχα ποτέ σκοπό να πάρω!
Αναγκάστηκα να συναντήσω τον δρόμο των υπολογιστών σε κάποια μικρά, καθημερινά πράγματα κι έμαθα να χειρίζομαι απλές λειτουργίες τους που εξυπηρετούσαν την εργασία που είχα καταλήξει τελικά να κάνω. Πέρασαν καιροί πολλοί από τότε, συνήθισα αυτή την "οδό" και πολύ αργότερα άρχισε να μου αρέσει κιόλας!
Ώσπου έφτασε το σήμερα και για κάποιους λόγους ξεκίνησα μια άλλου είδους επιμόρφωση, που έχει μεν να κάνει με την τεχνολογία των υπολογιστών αλλά είναι εξειδικευμένη κι όχι απαραίτητη για να χειριστείς μια τέτοια συσκευή.
Κι αυτά που έμαθα, τόσο γρήγορα κι εύκολα ακόμα και στο πρώτο μάθημα το οποίο πραγματοποιήθηκε σήμερα ήταν ότι οτιδήποτε είχα στο μυαλό μου ανατράπηκε σε μια στιγμή, από τον δάσκαλο που μας εξηγούσε για αυτά τα "έξυπνα" μηχανήματα.
Μας είπε λοιπόν ότι δεν είναι καθόλου έξυπνα, όπως νομίζουμε οι περισσότεροι. Και είχε δίκιο! Το ατράνταχτο επιχείρημα ήταν ότι για όλα όσα κάνουν οι μηχανές, ο άνθρωπος είναι αυτός που πρέπει να πατήσει κάποιο κουμπί. Ένας υπολογιστής μπορεί να υπολογίσει ό,τι του πεις, αλλά δεν κάνει τίποτα από μόνος του. Και προς έκπληξη δική μου και των άλλων μαθητών, είχε δίκιο! Πεισματικά λοιπόν, έβαλα τον εαυτό μου στη διαδικασία να ψάχνει να βρει κάτι ώστε να καταβαραθρωθεί αυτή η άποψη, αλλά μάταια! Ήταν βέβαια και η ώρα που το μυαλό ακόμα δεν είχε πάρει μπρος και που ο καφές δεν είχε κυλίσει μέχρι την τελευταία άκρη του κορμιού ώστε η καφεΐνη να κάνει την έκρηξή της από τους πόρους τους δέρματος. Ήταν ακόμα νωρίς...
Στη συνέχεια τόνισε, ότι όποια ηλεκτρική ή ηλεκτρονική συσκευή δέχεται εντολές και με το πάτημα ενός κουμπιού υπολογίζει και κάνει κάποια πράγματα μόνη της, θεωρείται υπολογιστής. Όπως ένα βραστήρας νερού, μια καφετιέρα, ένα φούρνος μικροκυμάτων ή μια κουζίνα, ή οτιδήποτε άλλο περίπου σαν κι αυτά. Και ο άνθρωπος είναι αυτός που τα εφηύρε κι αυτός που τελικά είχε την φαεινή ιδέα να δημιουργήσει ένα μηχάνημα το οποίο θα εξυπηρετεί τα πάντα στο μέλλον, αλλά τελικά είναι πιο χαζό κι απ' τα μαρούλια! Κάνει πιο πολλά πράγματα από αυτά που κάνουμε εμείς, αλλά έχει σχεδιαστεί να τα διενεργεί μόνο κατόπιν εντολής!
Όλα αυτά ήταν για μένα μια αποκάλυψη. Λες κι ήρθαν όλες αυτές οι πληροφορίες από το πουθενά, για να μου δείξουν πόσο λάθος κάνω. Πόσο "στραβά" υπολόγιζα τα πράγματα και ότι η δική μου κοινή λογική δεν έχει καμία σχέση με την κοινή λογική που είναι κοινή σε πολλούς. Όχι μόνο ότι αφορά τις "έξυπνες συσκευές". Αυτές απλώς είναι ένα υπολογιστικό μέρος της ζωής μας και διευκολύνουν πια την καθημερινότητά μας και που εάν ξέρεις να τις χειρίζεσαι με τον κατάλληλο τρόπο, εξοικονομείς χρόνο και χρήμα.
Όλη αυτή η λογική σειρά της χρησιμότητας των υπολογιστών, πήρε τεράστιες διαστάσεις μέσα στο μυαλό μου και από εκεί που αμφισβητούσα τα περισσότερα απ' όσα έκανα, κατάλαβα ότι τα δεδομένα μπερδεύτηκαν τόσο πολύ, κι έγιναν ένα "κουβάρι" το οποίο όσο περνούσαν τα χρόνια, αντί να τυλίγεται με τάξη και σειρά είχε μπερδευτεί με τον εαυτό του και με ό,τι άλλο βρισκόταν γύρω του!
Κι αφού έγινε μια μπάλα, μου γλίστρησε από τα χέρια και πήρε στο πέρασμα της ό,τι υπήρχε στο πάτωμα!!!
Σε αυτή την "μπάλα" της ζωής που κατρακύλησε κόλλησαν χνούδια, σκουπίδια, ψίχουλα κι ό,τι άλλο υπήρχε στο έδαφος. Και από τα πολλά σκουπίδια, σταμάτησε να κατρακυλά και στάθηκε σ' ένα σημείο. Τη στιγμή της παύσης, η καρδιά μου σχεδόν "έσκαβε" τα τοιχώματα του σώματος μου προσπαθώντας να βγει απ' έξω όταν σκεφτόμουν τί είχα κάνει, τόσο δυνατά που νόμιζα ότι ήταν ώρα να την ξεκολλήσω από μέσα μου, να την πάρω στο χέρι και να της δώσω ένα απαλό φιλί μπας και ησυχάσει. Το μυαλό μου είχε "φουντώσει" τόσο, ώστε σκεφτόμουν ότι δεν πρόκειται να την "γλιτώσω" έτσι εύκολα αυτή τη φορά. Όλο και κάτι θα μπορούσε να είχε κλατάρει!
Και βγήκα έξω, να κάνω μία βόλτα, να με φυσήξει ο αέρας και να νιώσω λίγο καλύτερα. Πέρασα από κάποια ψιλοφυτεμένη περιοχή και "σκόνταψα" πάνω σε κάτι δέντρα. Λίγο "έπεσε" το μάτι μου χαμηλά... Στις ρίζες και τις διακλαδώσεις τους. Κοίταξα το δέντρο σαν έναν έξυπνο υπολογιστή. Δεν το είχα "δει" ποτέ έτσι. Τα καλώδια του υπολογιστή που διακλαδώνονταν μέσα στο μηχάνημα ήταν σαν τις ρίζες του δέντρου που διακλαδώνονταν κι αυτές μέσα στο χώμα. Μόνο που τα παρακλάδια του δέντρου τα οδηγούσε η φύση η ίδια. Και ακόμα κι αν υπήρχαν κάποια δέντρα ίδιας ποικιλίας ή ίδιας οικογένειας, το κάθε δέντρο ξεχωριστά δημιουργούσε τη δική του σειρά με παρακλάδια η οποία δεν υπήρχε καμία περίπτωση να είναι ακριβώς η ίδια με του άλλου δέντρου. Το κάθε δέντρο ήταν μοναδικό κι αχαρτογράφητο. Όπως ακριβώς κι ο άνθρωπος. Η μηχανή όμως ίδια με πολλές άλλες και όχι μοναδική!
Εκεί βρήκα το λάθος του καθηγητή. Τα καλώδια των μηχανών και τα παρακλάδια τους μπαίνουν στις ίδιες θέσεις από τους τεχνικούς. Ούτε λίγο παραδώ, ούτε λίγο παρακεί. Στην ίδια ακριβώς θέση το ίδιο καλώδιο, γιατί εάν μπει κάπου αλλού, η μηχανή δεν θα δουλεύει. Από την άλλη, τα παρακλάδια του κάθε ανθρώπου είναι σε άλλη θέση, όπως και να 'χει. Είναι αλλού! Είναι delulu!!! Είναι τόσο πολύ σε άλλη θέση, που ακόμα κι οι γιατροί μπερδεύονται μερικές φορές και θέλουν να σε "ανοίξουν" για να δουν με ποιον ακριβώς τρόπο έγινε το interior design μεσ' το κορμί σου!
Το μόνο που μένει είναι να έρθει κάποιος και να "πατήσει" το κουμπί σου! Ακόμα κι αυτό όμως, δεν μπορεί να είναι το ίδιο κάθε φορά. Εξαρτάται από τον άνθρωπο που θα πατήσει το κουμπί, αλλά κι από το πώς θα το "πατήσει". Τη μία φορά - ο ίδιος άνθρωπος - μπορεί να το πατήσει πιο απαλά και την άλλη πιο δυνατά! Ούτε που ξέρεις τί θα σου ξημερώσει! Και αναλόγως με το είδος του πατήματος μπορεί να τεθεί ο διακόπτης στο on, αλλά αν πατηθεί το λάθος κουμπί μπορεί ολόκληρος ο εσωτερικός σου κόσμος να "βγει" Off! Και πάει λέγοντας!!!
Τελικά το μυαλό μου είδε μερικά "μαυράκια" παραπάνω αυτή τη φορά. Δεν είχα δίκιο και δεν χρειαζόταν να αντιπαραθέσω τη λειτουργία των μηχανών με το ανθρώπινο είναι. Δεν υπάρχει καμία σχέση. Ίσως για λίγες ώρες να νόμιζα ότι υπάρχει.
Θα ήθελα να ξέρω τα σωστά από την αρχή. Να μην κάνω λάθη. Να υποθέτω ακριβώς τις διαθέσεις των ανθρώπων και να διαβάζω τις σκέψεις τους. Να μην πατώ τα κουμπιά τους, αλλά να ανοίγουν οι καρδιές τους στο διάβα μου! Και η καλή τους διάθεση. Να μην υπάρχει δυστυχία, παρά μόνο προβληματισμός. Για το παρόν και για το μέλλον.
Να είναι όλα τόσο καλά στη ζωή μας, ώστε να μην χρειάζεται να κάνουμε ποτέ delete!
Μακάρι έστω για ένα μικρό χρονικό διάστημα να ήταν όλα καλά.
Και να μην χρειαζόταν καμία προσπάθεια.
Και η ζωή απλά να "κυλούσε"!!!
Add comment
Comments