Το Σχήμα της Καρδιάς Μου!

Δεν ξέρω για τις άλλες χώρες, πάντως στην Ελλάδα χρησιμοποιούμε την έκφραση "τα βρήκα μπαστούνια", όταν κάτι δεν μας "πηγαίνει" καλά και το καταφέρνουμε μετά από πολλές αναποδιές.  Οι δυσκολίες οχυρώνουν τις αντιστάσεις του κοριτσιού και ανδρειώνουν τον χαρακτήρα του και ενώ βρίσκεται στην πιο ευάλωτη περίοδο, "πλάθεται" για να αντέξει τις κακουχίες της ζωής!

Ο χαρτοπαίκτης από την άλλη, είναι κάποιος που ψάχνει να βρει μια απάντηση.  Είναι ο άνθρωπος που αναρωτιέται.  Μπορεί να είναι αυτός που δεν "κοσκινίζει" τις σκέψεις του και πάντα θα αμφιβάλλει για το εάν αυτά που έπραξε ήταν τα σωστά.  Αλλά, μπορεί να είναι και αυτός που σκέφτεται πολύ και "ζυγίζει" τα πάντα πριν πάρει μια απόφαση.  Και μερικές φορές καταλήγει να την πάρει τόσο αργά, ώστε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή να φαντάζει μάλλον άσκοπη!  Δεν παίζει χαρτιά για τα χρήματα, ούτε για τον σεβασμό των άλλων.  Οι συμπαίκτες του δεν μπορούν να σκεφτούν καν, γιατί εκείνος είναι μαζί τους.  Δεν τον υποπτεύεται κανείς!  Σκέφτεται ότι εάν έλεγε στην αγαπημένη του ότι την αγαπά, ίσως εκείνη να νόμιζε ότι κάτι "πάει" στραβά!  Αλλά της υπόσχεται ότι δεν είναι ένας άνθρωπος με πολλά πρόσωπα και η μάσκα που φοράει είναι μία και απαράλλαχτη!

Η σημερινή βροχή, μου έφερε στη μνήμη αυτό το τραγούδι και όχι κάποιο άλλο.  Έχει μια βαθιά μελαγχολία, δεν ξέρω εάν είναι οι αμφισβητήσεις του χαρτοπαίκτη ή η υπόσχεση του αιώνιου εραστή!  Απλά, αυτή η μουσική φαινόταν να ταιριάζει με τις αποχρώσεις της σημερινής μέρας.  Όχι αυτές που διακρίνονται εύκολα με τα μάτια, αλλά εκείνες που διαχέονται μόνο μέσα από ελαφρές αμυχές! 

Ίσως το "σχήμα της καρδιάς μας" να το διαμορφώνουν οι άλλοι άνθρωποι.  Να το σμιλεύουν με τα πάθη και τα μίση τους ή με την αγάπη και τη φροντίδα τους!  Να είμαστε στα χέρια τους ένα κομμάτι πηλού, που μερικοί θα το σχηματίσουν με προσοχή κι ευαισθησία ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να το πετάξουν στον τοίχο με τόση ορμή, που ακόμα και τα σωματίδια της σκόνης του να σκορπιστούν και να χαθούν στις μαύρες τρύπες του χωροχρόνου! 

Ενώ νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι που αποφασίζουμε μόνοι μας τη μοίρα μας, την πορεία μας και τα χαρακτηριστικά του εαυτού μας, στην πραγματικότητα είμαστε η αντίδραση που αφήνει το αποτύπωμα που σχημάτισε πάνω μας ο κάθε άνθρωπος που "πέρασε" από τη ζωή μας!  Κάποιοι έκαναν ένα σύντομο δρομολόγιο, μερικοί είχαν εισιτήριο περιορισμένων διαδρομών και μετ' επιστροφής, ενώ αρκετοί απλά αγόρασαν ένα πακέτο τσιγάρα από το "περίπτερό μας", έφυγαν και δεν τους ξαναείδαμε ποτέ!  Λίγοι από αυτούς, έκαναν την καρδιά μας σπίτι τους και τη διακόσμησαν όπως ήθελαν εκείνοι.  Ή ίσως, όσο τους αφήσαμε εμείς!  Και της έδωσαν σχήμα!  Ίσως αυτό να είναι ο σχήμα για το οποίο μιλάει ο τραγουδοποιός!  Αυτό το σχήμα που έχει η καρδιά του, αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό που βλέπουν οι άλλοι!  Ή αυτό που βλέπουν όλοι!

Το "Shape of my Heart" του καθενός, είναι κάτι μυστικό, που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να φανερώνεται εύκολα ή ίσως και καθόλου!  Μπορεί να υπήρξε κάποια στιγμή στη ζωή τους, που το εξέθεσαν στους άλλους κι εκείνοι το συνέθλιψαν μέσα στα σκληρά τους χέρια!  Και το σχήμα της καρδιάς εξαφανίστηκε κι έγινε μια απροσδιόριστη μάζα, που δεν είχε ούτε αρχή αλλά ούτε και τέλος!  Πέρασε πολύς καιρός για να ξανασχηματιστεί αυτή η καρδιά, που συνέχιζε να "χτυπάει" ντροπαλά!  Αλλά από εκείνη τη φορά, δεν αφέθηκε στα χέρια κανενός πια!  Κλείστηκε στο ξύλινο κουτάκι της και δεν τολμούσε να ξεμυτήσει από αυτό στον έξω κόσμο!  Όσοι Δούρειοι Ίπποι ή μη κι αν εμφανίστηκαν, τάζοντάς της γη και ύδωρ! 

Βρέθηκαν χέρια και καρδιές να την "τραβήξουν" έξω απ' το κουτί της, αλλά εκείνη δεν έβγαινε!  Τα είχε υπολογίσει όλα στη συντέλεια!  Προτιμούσε να μείνει εκεί μέσα μοναχή της κι έρημη για πάντα, παρά να την αφήσουν ξέπνοη και μισοπεθαμένη μπροστά στα ματωμένα μάτια του ιδιοκτήτη της!  Λαχταρούσε να την "τραβήξουν" έξω απ' το κουτί, αλλά συγχρόνως δεν άφηνε αυτό να συμβεί.  Και ο χρόνος περνούσε!  Το σκεφτόταν ξανά και ξανά και απόφαση δεν έπαιρνε!  Και η ψυχή στεναχωριόταν κι όσο περνούσε ο χρόνος τόσο οι γραμμές των ματιών κατηφόριζαν κάθε μέρα και πιο πολύ!  Δίνοντας στο πρόσωπο μια θλιβερή όψη!  Τί κι αν η καρδιά είχε κρατήσει το σχήμα της!  Ήταν διπλοκλειδωμένη σ' ένα χρυσό κλουβί!  Ήταν προστατευμένη αλλά η μοναξιά την μαράζωνε!

Την πήρα απ' το χεράκι!  Την οδήγησα στους γαλάζιους ουρανούς και στα πράσινα λιβάδια!  Την έβγαλα απ' το ξύλινο κουτί και την πέταξα στον γκρεμό για να αναγκαστεί να πετάξει!  Και όταν άνοιξε τα φτερά της - ελεύθερη πια - με κοιτούσε απ' τον ουρανό χαμογελώντας!  Καθόμουν δίπλα στη θάλασσα, πάνω σ' ένα βράχο.  Και άφηνα τα κύματα και τον αέρα που τα διαπερνά να με νανουρίζουν.  Μετά από πολλές αμφιβολίες, δεύτερες σκέψεις, μεγάλους φόβους, με πλησίασε διστακτικά και απαλά ακούμπησε το σχήμα της στο δικό μου!  Και τα δύο σχήματα, γινήκαν ένα!  Από τότε δεν ξεχώρισαν ποτέ!

   Μόνο που εκείνη, δεν το ξέρει ακόμα...