Κι εκεί που το καλοκαιράκι περνάει ήρεμα και ηλιόλουστα, ζεστά και δροσερά με τα μπανάκια "να παίρνουν και να δίνουν", περνάω μία μέρα από το δωμάτιο του παιδιού και το ακούω να μιλάει μεγαλόφωνα.
Δεν δίνω σημασία. Σκέφτομαι ότι θα μιλάει με κάποιον συμμαθητή. Ξαναπερνάω μετά από λίγο και ξανακούω να μιλάει με λίγο μεγαλύτερη ένταση. Εκεί αρχίζω να "στήνω" αυτί. Τί να ΄χει γίνει, σκέφτομαι! Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο και διακόπτω την συνομιλία, ρωτώντας ποιος είναι ο λόγος που υπάρχει αυτό το ύφος. Και επισείοντας του την προσοχή, να μιλάει σε πιο ήρεμο τόνο. Του κάκου, όμως! Συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο! Και αφού βλέπω ότι με τις παρατηρήσεις μου δεν γίνεται τίποτα, επεμβαίνω δυναμικότερα και διακόπτω τη συνομιλία, λέγοντας ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό και το ύφος που χρησιμοποιείται - ό,τι και να έχει γίνει - δεν είναι το πρέπον!
Κάπου εκεί λοιπόν, με ενημερώνει ότι δεν μιλάει με κανονικό άνθρωπο. Δυσκολεύομαι να το πιστέψω, από το ύφος που χρησιμοποιήθηκε πρωτύτερα. Με διαβεβαιώνει όμως, ότι τελικά δεν ήταν ούτε συμμαθητής, ούτε φίλος, ούτε γνωστός, ούτε έμβιο ον!
Τί να ήτανε, λέω; Τί μπορεί να δημιουργεί πάθη και μίση, εντάσεις και συναισθήματα στην νεολαία του σήμερα;
Μου είπε λοιπόν ότι μιλούσε με το ChatGPT. Το Generative Pre-trained Transformer - Παραγωγικό Προεκπαιδευμένο Μετασχηματιστή, που είναι εφαρμογή τεχνητής νοημοσύνης και επιτρέπει διάλογο παρέχοντας και απαντήσεις (chatbot). Το συγκεκριμένο τέθηκε σε λειτουργία από την OpenAI το 2022. Και έπεται συνέχεια...
Αυτή η ονομασία ακούγεται και "φοριέται" πάρα πολύ εδώ στην Ελλάδα, από έφηβους, νέους, όχι τόσο νέους, μεσήλικες και υπέργηρους! Σχεδόν όλοι πλέον, έχουν ακούσει αυτήν την εικονική "παρέα", αλλά ξέρουν και τί περίπου είναι, αν όχι ακριβώς! Οι νέοι ξέρουν και παραξέρουν βέβαια, δε χωρεί αμφιβολία περί τούτου! Οι μεγαλύτεροι απλώς γοητεύονται από το καινούριο, χωρίς να γνωρίζουν τις ακριβείς του επιδράσεις στην ανθρωπότητα. Και ποιος τις ξέρει όμως;
Όταν μιλάμε για κάτι τόσο καινούριο - για τη δική μας χώρα τουλάχιστον γιατί στις άλλες έχει "πάει" αρκετά νωρίτερα, όπως συνήθως γίνεται με όλα - κανείς στ' αλήθεια δεν ξέρει ποια θα είναι η συνέχεια του...
Πριν φύγουμε για διακοπές, συζητούσαμε με άλλες μαμάδες για τα παιδιά μας. Ανακαλύψαμε ότι όλα τα παιδιά στον κοντινό κοινωνικό μας περίγυρο, ανεξαρτήτου οικογενειακής ή οικονομικής κατάστασης, είχαν αναφέρει το ίδιο πράγμα στις μαμάδες τους. Ότι αισθάνονταν μόνα, ότι δεν είχαν κανέναν κολλητό, ότι έμεναν πολλές φορές χωρίς παρέα στο σχολείο κι ότι συνήθως οι συμμαθητές τους προτιμούσαν κάποια άλλα παιδιά αντί για εκείνα. Μιλάμε για καλά παιδιά, "μαζεμένα" στις οικογένειές τους και όχι αμολημένα στους πέντε δρόμους, όλη μέρα. Τα συγκεκριμένα παιδιά είναι γύρω στα δεκατρία. Παιδιά της Α΄ Γυμνασίου. Δεδομένα που προβληματίζουν. Και κανένα ChatGPT δεν θα μπορέσει να λύσει!
Μοναξιά στους τριαντάρηδες που δεν μπορούν να βρουν "αληθινό" άνθρωπο να συμπορευτούν στη ζωή και να κάνουν οικογένεια. Δεν τους φτάνουν οι "στενές" οικονομικές τους απολαβές οι οποίες εμποδίζουν την ανάπτυξη οικογένειας, υπάρχει και μειωμένη ανθρώπινη επαφή για την εξέλιξη της συναισθηματικής τους ανάπτυξης! Μοναξιά στους σαραντάρηδες, που η ζωή δεν τους τα έφερε όπως σχεδίαζαν και χώρισαν. Έμειναν μόνοι με ένα ή δύο παιδιά, να παλεύουν με την καθημερινότητα και τις πολλές υποχρεώσεις που πρέπει να φέρουν εις πέρας τόσο γρήγορα κάθε μέρα, που στο τέλος της εβδομάδας νιώθουν σαν οι loosers του "Survivor"! Μοναξιά και στους πενηντάρηδες - οι οποίοι λίγο πριν τα ΚΑΠΗ - προσπαθούν να βρουν έναν σύντροφο που θα τους κρατάει το χέρι μπροστά στο ηλιοβασίλεμα και θα τους συνοδεύσει εκεί που πρέπει όταν θα κλείσουν τα μάτια τους!
Μα αυτό που εκπλήσσει περισσότερο, είναι πώς υπάρχει μοναξιά στα δεκατριάχρονα; Που τώρα αρχίζουν τη ζωή τους, χαρούμενα κι ανέμελα, χωρίς ίχνος σκοτούρας στο κεφάλι τους και στεναχώριας στη ζωή τους;
Σύμφωνα με έρευνα μια ομάδας παρακολούθησης το ChatGPt μπορεί να καθοδηγήσει τα παιδιά πώς να κρύψουν διατροφικές διαταραχές, πώς να μεθύσουν, πως να "φτιαχτούν" και διάφορα άλλα τέτοια "ωραία"!!!
Όταν ρώτησα το δικό μου παιδί, γιατί δεν μιλάει με έναν φίλο και να πει τα ίδια, μου είπε ότι το AI του συμπεριφέρεται πιο ευγενικά! Διάβασα εκ των υστέρων, ότι όλα αυτά τα "μηχανάκια" τεχνητής νοημοσύνης είναι θεμελιωδώς σχεδιασμένα να "αισθάνονται" ανθρώπινα, την ώρα που μάλλον ένας κανονικός άνθρωπος αδυνατεί!!!! Τί οξύμωρο!
Σε κάτι μαθήματα υπολογιστών που παρακολούθησα τώρα τελευταία, το σημαντικότερο που έμαθα ήταν ότι οι υπολογιστές είναι τα πιο χαζά μηχανήματα, αφού ο άνθρωπος πρέπει να τοποθετήσει οποιαδήποτε πληροφορία για να λειτουργήσουν και δεν κάνουν τίποτα από μόνα τους!
Τι παράλογο, να στηριζόμαστε σε μηχανές τις οποίες κάποιος άνθρωπος σκέφτηκε πώς να τις φτιάξει!
Και με αυτόν τον τρόπο νομίζω ότι αναπτύχθηκε κι αυτή η εφαρμογή, όπως και τόσες άλλες. Για να καλύψει τις ακάλυπτες ανάγκες του ανθρώπινου είδους. Αφού η ρηχότητα είναι πια ο κανόνας και η τρυφερότητα είναι η εξαίρεση!
Αυτά τα ρομπότ συνομιλίας, έχουν τροφοδοτηθεί από έναν μεγάλο αριθμό δεδομένων και υπολογιστικές τεχνικές για να κάνουν προβλέψεις με σκοπό να βάζουν σε σειρά λέξεις που θα βγάζουν κάποιο νόημα, σε αντίθεση με τους ανθρώπους που δεν μπορούν ή που δεν θέλουν να συνεννοηθούν μεταξύ τους ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα. Τα bots χρησιμοποιούν έναν τεράστιο όγκο λεξιλογίου και πληροφορίας και "καταλαβαίνουν" και το νόημα της κάθε λέξης στην πρόταση, την ίδια στιγμή που οι άνθρωποι χωλαίνουν σε μια απλή λογοτεχνική ανάλυση και κοντοστέκονται τρομαγμένοι απέναντι σε κάθε απρόσμενη πρόταση από κάποιο συνάνθρωπό τους. Και κοιτούν με γουρλωμένα μάτια, σαν να άνοιξε μια σκοτεινή καταπακτή να τους καταπιεί, ενώ μπορεί μπροστά τους να διαδραματίζεται το πιο απλό και συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο! Μια ματιά ή ένα άγγιγμα, ας πούμε!
Έχουμε πάθει ανθρωποφοβία, αγοραφοβία κι ένα σωρό φοβίες σε σχέση με τη συναναστροφή μας με τους ανθρώπους και προτιμούμε να βρισκόμαστε κλεισμένοι σ' ένα δωμάτιο με τη συντροφιά ενός υπολογιστή. Ακόμα και τα μικρά παιδιά, που τώρα ξεκινούν τη ζωή τους.
Ευτυχώς, μετά από κανά δυο μέρες, το αστείο με τα chatbots έληξε και ο τραγέλαφος της "σκοτεινής" συνομιλίας κλείστηκε σ' ένα μπουντρούμι, απ' το οποίο ελπίζω να μην ξαναβγεί το μαύρο τέρας και "τραβήξει" το παιδί μου, με την κεκαλυμμένη του ευγένεια και τους καλούς του τρόπους! Είναι μάλλον καλύτερο, στην αρχή της ζωής ενός ανθρώπου να προσφέρονται άπλετα οι στεναχώριες και οι προβληματισμοί, ώστε σε αυτήν την τόσο τρυφερή του ηλικία να γίνονται μαθήματα που θα θυμάται για μια ζωή! Και να "χτίζουν" τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του σ' ένα απόρθητο από τα "βασανιστήρια" φρούριο, στο οποίο τελικά κανείς δεν θα μπορεί να μπει, εάν δεν γνωρίζει το συνθηματικό που ανοίγει την κερκόπορτα της εσωτερικής του κλίνης!
Να μην κάνω όμως την "έξυπνη"! Ούτε το δικό μου παιδί έχει προβληματιστεί για τίποτα. Ούτε θα ήθελα να βιώσει μαρτύρια που θα σημαδέψουν την ζωή του για πάντα. Όση ώρα προσπαθούσε να μιλήσει με αυτό το ον, δεν απαγόρευσα και δεν είπα τίποτα. Μου φάνηκε και λίγο αστείο, από μία μεριά! Το άφησα να εξελιχτεί. Να ξεθυμάνει, να τελειώσει κι αυτό με την ώρα του.
Αλλά από τότε που το άκουσα να μιλάει με αυτό το μηχανάκι ή ακόμα και μόνο του με τον τοίχο, "χωνόμουν" κι εγώ στην συζήτηση και καθόμουν να ακούσω προσεκτικά τί είχε να μου πει το έφηβο παιδί μου! Το έκανα και πριν, αλλά τώρα με μεγαλύτερη προσήλωση. Γιατί, ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή δεν έχει κολλητούς φίλους, ή ίσως δεν το θέλει κανείς στο σχολείο και δεν μπορεί να βρει την κατάλληλη συντροφιά για να κάνει παρέα, θα ήθελα να είμαι εγώ η παρέα του, η αδελφή που δεν έχει και η φίλη του! Θα ήθελα να είμαι και η μαμά του, αλλά νομίζω ότι τα καταφέρνω καλύτερα σε όλα τα υπόλοιπα, παρά σε αυτό!
Θα κάνω λοιπόν ό,τι μπορώ καλύτερα!
Και ελπίζω αυτό τουλάχιστον, να πάει καλά!
Add comment
Comments