Ένα πρωινό - απ' όλ' αυτά τα καλοκαιρινά - ξύπνησα λίγο πιο νωρίς από οποιοδήποτε άλλο. Κι ενώ άνοιγα τις μπαλκονόπορτες ώστε να μπει μέσα στο σπίτι ο φρέσκος, λουλουδιαστός αέρας της εξοχής, συνάντησα αυτή την εικόνα! Δεν περιγράφεται με λόγια! Όποιες λέξεις να χρησιμοποιηθούν, όσες παρομοιώσεις κι αν ειπωθούν, όποιος ποιητής προσπαθήσει να εξυμνήσει τα χρώματα και τα σχήματα που βλέπουν τα μάτια του, δεν θα μπορέσει ποτέ να περιγράψει με ακρίβεια αυτά που νιώθει η ψυχή, όταν βλέπει αυτές τις εικόνες!
Σαν ζωγραφιστός από το χέρι του Θεού πίνακας, απλωνόταν μπροστά στην αγουροξυπνημένη μου ύπαρξη! Και κάθισα να τον κοιτάω με θαυμασμό!
Δεν θέλω και πολύ για να αφαιρεθώ, σε μια στιγμή! Δεν χρειάζεται μεγάλος κόπος για να φύγει το μυαλό από την θέση του, όταν η ομορφιά σκεπάζει έναν ολόκληρο ουρανό!
Η σκέψη μετακινείται από το ξεκίνημα της ημέρας στα νέα ξεκινήματα που κάνουμε στη ζωή μας! Τα προγραμματισμένα και τα εκτός σχεδίου!
Ακόμα και τα προγραμματισμένα είναι πολύ πιθανόν να βγουν εκτός σχεδίου, γιατί η ζωή στην πραγματικότητα είναι απρόβλεπτη. Σαν σίφουνας έρχεται σε μια στιγμή και σου αλλάζει τα σχέδια κι εκεί που ήσουν χαρούμενος, κλαις πικραμένος καταριώντας την άτυχη μοίρα σου και επαναλαμβάνοντας στον εαυτό σου πόσο μεγάλο λάθος ήταν που τον άφησες να τολμήσει ένα καινούριο βήμα, μια καινούρια αρχή, κάτι διαφορετικό απ' αυτό που του είχε επιβάλλει η ρυτιδιασμένη ροή της μίζερης ζωής του!
Ξυπνάς όμως μια μέρα τόσο πρωί, που βλέπεις την αυγή τόσο χαρούμενα χρωματιστή μπροστά σου κι ενώ είχες πάρει απόφαση να "κάτσεις στ' αυγά σου", αλλάζεις γνώμη! Ξεκινάς και πάλι από την αρχή! Σκέφτεσαι πως έτσι πρέπει να λειτουργήσεις για να μην σε "ισοπεδώσει" η καθημερινότητα. Γιατί, αν προλάβει να γίνει αυτό θα γίνεις ένα με τον δρόμο, δεν θα μπορείς να ξεφύγεις από το μείγμα της πίσσας! Κάποιοι άνθρωποι που δεν αντιστάθηκαν εγκαίρως, πέρασαν τη ζωή τους κοιτώντας την από μακριά. Αντικρίζοντάς την μέσα από την "άσφαλτο"! "Χωμένοι" στο έδαφος, να περνάν οι άνθρωποι από "πάνω" τους κι εκείνοι αβοήθητοι να μην έχουν τη δύναμη να αντιδράσουν!
Όλες αυτές οι σκέψεις που έρχονται στο μυαλό, δεν οφείλονται μόνο στην αυγή. Αλλά και στο ξεκίνημα μιας άλλης αρχής. Της αρχής του φθινοπώρου, που έρχεται με αργά-αργά βηματάκια, αλλά πλησιάζει όλο και πιο πολύ! Βλέποντας τον Σεπτέμβρη να διακρίνεται μέσα από τα πρόωρα δειλινά, τον ηγέτη των νέων ξεκινημάτων, αυτόν που τακτοποιεί τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του και βάζει τα πράγματα σε μια σειρά μετά από την "ανακατωσούρα" των διακοπών και της χαλαρότητας, καταλαβαίνω ότι το τέλος του καλοκαιριού είναι κοντά! Και αυτό με κάνει να σκέφτομαι το μέλλον λίγο πιο έντονα!
Το καλοκαίρι συνδυάζεται ιδανικά με την εφηβεία, την ανεμελιά της, την επιπολαιότητα, τις βιαστικές αποφάσεις, τη διασκέδαση και τον αυθορμητισμό! Ενώ ο Σεπτέμβρης έχει ενηλικιωθεί, χρόνια τώρα! Σαν σοβαρός και μετρημένος καθηγητής, που σε επαναφέρει στην τάξη και την πειθαρχία που θα 'πρεπε να έχεις, σχεδόν μαλώνοντάς σε που "έλειψες" τόσο καιρό μέσα από τον τυπικό εαυτό σου, ξαναεμφανίζεται για να σου θυμίσει ότι η ζωή δεν είναι μόνο χαρές και πανηγύρια! Εκδρομές και μπάνια στις ηλιόλουστες ακρογιαλιές, παρέα με μια κιθάρα και το "πρόσωπο"!
Ο Σεπτέμβρης είναι μια νέα "χαραυγή", υπεύθυνη και προγραμματισμένη. Σοβαρή και μεγαλίστικη! Είναι η εποχή που επιστρέφουμε στη βάση μας και κανονίζουμε τις επόμενες κινήσεις μας, ξεκούραστοι και φρέσκοι σαν το αυγό που μόλις γέννησε η κότα! Και όσο πιο πολλά είναι τα σχέδια που κάνουμε, τόσο μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχουμε να καταρρεύσουν όλα και να μην ολοκληρωθούν ποτέ! Αλλά και τί να κάνεις; Να μένεις άπραγος και οκνηρός, μπροστά στο θαύμα της ζωής και το κάλεσμα της φύσης; Όχι λοιπόν! Όσα κι αν είναι τα ρίσκα που πρέπει να πάρεις, όσο μεγάλος κι αν εμφανίζεται ο κίνδυνος που μπορεί να βιώσεις, όσο κι αν η απογοήτευση καραδοκεί στην πόρτα, εσύ πρέπει να συνεχίσεις να προσπαθείς. Γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. Ακάθεκτη, αχόρταγη και περίεργη!
Εάν χάσουμε αυτά τα χαρακτηριστικά, θα εξανεμιστεί και η ανθρώπινη υπόστασή μας!
Καλύτερα λοιπόν είναι, να παίξουμε το παιχνίδι. Να συμμετέχουμε στην "ομάδα" και να πράττουμε όσα κι αν μας διανέμονται! Έτσι μπορούμε να ζήσουμε και να μην πεθαίνουμε εν ζωή, εκτός τάφου και επί γης τελικά! Και λίγο-λίγο, συνηθίζουμε να δεχόμαστε και τις αποτυχίες, να ανασυγκροτούμαστε ξανά μετά από τις τρικλοποδιές, να ξεκινάμε κάθε μέρα σαν καινούρια χαραυγή που σχηματίζεται στον ουρανό, με όλες τις μεταξένιες αποχρώσεις της! Να μην μας σταματάει τίποτα! Ούτε οι καταιγίδες, ούτε οι βροχές, αλλά ούτε κι ο φόβος που περπατάει χεράκι-χεράκι με όλα μας τα ξεκινήματα!
"Άλλωστε πρέπει να πεθάνουμε μερικές φορές, πριν μπορέσουμε πραγματικά να ζήσουμε"!
Μακάρι να 'ταν δικό μου το τελευταίο, αλλά είναι του Charles Bukowski.
Add comment
Comments