Το αιώνιο δίλημμα μετά από το "Να ζει κανείς, ή να μην ζει"!
Πολλές φορές έχω συζητήσει με πολλούς ανθρώπους, μικρούς-μεγάλους, νέους-γέρους, μορφωμένους και μη για τις διαφορές και τα προτερήματα του ενός από το άλλο!
Άκρη δεν βγήκε, παρά μόνο ότι και τα δύο έχουν τις χάρες τους! Και τα μειονεκτήματά τους, φυσικά! Ουδέν κακόν αμιγές καλού!
Συζητήσεις πολλών ωρών και μεγάλων μυαλών, έλαβαν χώρα ώστε να ψηφιστεί και να εκδοθεί το πόρισμα αυτής της μεγάλης διαμάχης!
Ισοψηφία και ισονομία μέχρι επιπέδου Γαλλικής Επαναστάσεως! Τόσο μακριά "πήγε η βαλίτσα"! Αποτέλεσμα ισάξιο και για τις δύο πλευρές!
Ένας έλεγε, ότι η ζωή στην πόλη είναι φωτεινή γεμάτη με λαμπιόνια, που χωρίς αυτά τα βράδια μας θα ήταν σκοτεινά και μονόχρωμα! Άλλος είπε ότι όλες οι τέχνες κι οι δομές, οι βολές και οι υπηρεσίες είναι πυκνά διάσπαρτες μέσα στις πόλεις παρά στα χωριά. Το καυσαέριο και ο θολός κατά τ' άλλα έναστρος ουρανός που δεν φαίνεται απ' τη μαυρίλα, δεν έγινε το ξίφος κανενός και επομένως ουδείς προσφέρθηκε να υπερασπιστεί την τιμή του ταβανιού που "σκεπάζει" τα κεφάλια μας!
Συγκρίνεται όμως η ζωή στη φύση με τίποτες άλλο, αναρωτιέμαι! Τί μπορεί να είναι τόσο θελκτικό, ώστε να σε αρπάξει από την αγκαλιά του χώματος και της βροχής? Πόσα θέλγητρα μπορεί να "απλώσει" μπροστά στα πόδια μας η λαμπερή μεγαλούπολη? Πόσο μεγάλο μπορεί να είναι αυτό το κίνητρο, ώστε να αρνούμαστε τη φυσική μας κατάσταση? Και σε περίπτωση που το κάνουμε αυτό, για πόσο χρονικό διάστημα θα μπορέσει το πετσί μας να το αντέξει?
Με πόσες βουτιές μπορεί ο άνθρωπος να χορτάσει τη γεύση της θάλασσας και στα πόσα βλέμματα καταστρέφονται τα μάτια του από τη λάμψη του ήλιου? Πόσες ώρες χρειάζονται για να ξεκουραστεί ξαπλωμένος στην άμμο της ακρογιαλιάς ή στο χορτάρι της πεδιάδας? Είναι ο ίδιος χρόνος με αυτόν που το κορμί απλώνεται σ' ένα απαλό, πουπουλένιο στρώμα πολυτελείας που έχει βγει από τα εκατόν σαράντα ηνωμένα εργοστάσια επιπλοποιών? Ενός κρεβατιού που είναι τοποθετημένο στο κέντρο της φασαρίας της πόλης, που για να την αποφύγεις πρέπει να κλειστείς αεροστεγώς μέσα σε αλουμινόχαρτο και εξωτερικά στη χάρτινη συσκευασία της πρώτης σου αγάπης και παντοτινής!
Στην επαρχία, μπορείς από μακριά να δεις τον μπλε ουρανό τη μέρα και τον ήλιο να λαμπυρίζει πάνω στις σταγόνες υγρασίας που κάθονται αναπαυτικά πάνω στα πράσινα φύλλα των φυτών. Να τα αγγίξεις και να εκπλαγείς που στα δάχτυλά σου θα νιώσεις το απαλό δέρμα ενός παιδιού! Θα μυρίσεις το άρωμα μιας αιθέριας ύπαρξης, που λέει μόνο την αλήθεια κι έχει το θάρρος της γνώμης της! Εκεί είναι η γη των εικόνων, η πηγή των φυσικών ήχων του πλανήτη και των πιο ακριβών αρωμάτων, που δεν τολμά κανείς αρωματοποιός να "πειράξει"! Όλα φυσικά και φτιαγμένα μόνα τους!
Μια εντελώς άλλη γυναίκα, η πόλη! Με "φουσκωμένα" χείλη και στενά ρούχα, πρόσθετα μαλλιά και "χτιστά", μακριά νύχια! Τίποτα δεν είναι φυσικό, τίποτα δεν είναι δικό της! Εσκεμμένη ομορφιά και επιτηδευμένη επίδειξη! Μια γυναίκα χωρίς περιεχόμενο, "στεγνή", άχρωμη και στείρα! Που αναπαράγεται με κλωνοποίηση ή μέσω του Chatgpt! Εικονικά και σε πολλά, ίδια αντίτυπα!
Σου προσφέρει όμως την ανωνυμία, που μέσα της - όταν φοβάσαι να εκτεθείς - μπορείς να γίνεις ένας μέσα στους πολλούς και κανείς να μην σε προσέξει! Σαν σκιά, περνάς μπροστά από μάτια που δε βλέπουν κι αυτιά που δεν ακούν! Νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος χωρίς να νιώθεις τα κάγκελα που έχουν στηθεί ολόγυρά σου! Και την "πατάς"!!!
Τί να το κάνεις το χιλιοαμπαρωμένο, χρυσό κλουβί, ενώ έχεις το τσίγκινο με την ξεκλείδωτη πόρτα, που είναι δίπλα σε νερά που αναβλύζουν μέσα από τα έγκατα της γης! Ακούς τον ήχο των πουλιών και βλέπεις τα σύννεφα να κυνηγιούνται μεταξύ τους! Νιώθεις τους χτύπους της γης, τη στιγμή που κάθεσαι στο μεταξένιο χαλί της! Και επαναπαύεσαι στη γαλήνη!
Χωρίς δεύτερη σκέψη, πάντα πρώτη θα έρχεται η πλάση στην καρδιά των ήρεμων ανθρώπων!
Κάποια στιγμή, θα σ' ευχαριστήσω που με έφερες σε επαφή με την αληθινή μου φύση!
Χωρίς να κάνεις τίποτα!
Και μόνο που υπήρξες...
Add comment
Comments