Άκου να δεις τί έγινε πάλι....
Ξύπνησα ένα πρωί... όχι κανονικά! Αλλά ούτε στα "καλά" μου! Για να το πάρουμε βήμα-βήμα, σηκώθηκα απ' το κρεβάτι και πήγα στο δωμάτιο που πηγαίνουν όλοι, όταν "σφυράει" το πρωϊνό εγερτήριο! Μόνοι τους συνήθως! Μέχρι εκεί, όλα καλά και ήσυχα!
Αφού βγήκα όμως, μ' έπιασε ένας πόνος χαμηλά και είδα τη ζωή μου να "περνάει" σαν ταινία μπροστά απ' τα μάτια μου! Όχι τη δική μου, ίσως κάποιου άλλου!
Έβλεπα λέει ότι ήμουν η Μπουμπουλίνα στην Ελληνική Επανάσταση και μόλις με είχαν πιάσει οι Τούρκοι και με "σφάζανε" σαν το αθώο αρνάκι, το άσπρο και παχύ!!!
Αφού αντιστάθηκα σθεναρά στον σφαγέα και μη ξέροντας τί τελικά κατάφερα να κάνω, ξύπνησα με θερμοκρασία θερμαινόμενης πισίνας και συνειδητοποίησα ότι πραγματικά με είχε πιάσει ένας πόνος χαμηλά, κοντά στο αναπαραγωγικό μου σύστημα.
Σκέφτηκα: "Χριστέ μου, τα αγέννητα παιδιά μου κινδυνεύουν από αφανισμό"!
Τώρα, θα ήταν οι Τούρκοι πάνω στ' άρματα που σαν άλλος Γαργαντούας θα έτρωγαν τα νεογέννητα με κουταλάκι του γλυκού, θα 'ταν που το κάλεσμα της φύσης έπαψε πια να ηχεί την πανηγυρική του σάλπιγγα, θα 'ταν που είχα φάει το προηγούμενο βράδυ κάτι πατατάκια με αυτό το αεριούχο, καραμελί αναψυκτικό?
Ποιος ξέρει και ποιον να ρωτάμε, τέτοια ώρα όμως!
Ξάπλωσα πάλι στο κρεβάτι, σε εμβρυακή θέση ώστε να δω πότε θα μπορούσε αυτός ο πόνος να καταλαγιάσει. Προσπάθησα να τον "πάρω" με το καλό, μπας και με βαρεθεί και φύγει! Δεν τα κατάφερνα και τόσο καλά όμως! Άνοιξα τα δεδομένα στο κινητό και με πιο κοντινό μου γιατρό την τεχνητή νοημοσύνη, προσπάθησα να κάνω διάγνωση και να γιατρέψω μόνη μου τον εαυτό μου!
Ήταν σαν να κάθομαι ξανά στα θρανία και να ακούω τον καθηγητή που μας έκανε βιολογία. Να μην αναφέρω ότι από τότε, δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα και με το ζόρι αναγνωρίζω σε ποια περίπου θέση μπορεί να είναι ακόμα και η καρδιά! Τουλάχιστον, αυτή δίνει "σήμα" με τους χτύπους της και μπορείς να ακολουθήσεις το ρυθμικό της τραγούδι για να την εντοπίσεις! Τα υπόλοιπα όμως? Θα μπεις στον κόπο να τα ανακαλύψεις μόνον εφ' όσον σου κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου και κάνουν την ύπαρξή τους αισθητή με κάποιου τύπου ενόχληση. Αυτό ακριβώς έγινε και στην περίπτωσή μας!
Ο πόνος συνέχιζε την αδιάκοπη πορεία του και ολοένα αυξανόταν και μέσα στον πανικό μου, συνέχιζα να διαβάζω ένα σωρό γιατροσόφια και φάρμακα που θα μπορούσαν να με επαναφέρουν στην "ανώδυνη" ζωή! Σκεπαζόμουν με τη χνουδωτή κουβέρτα και χάιδευα την μέρος της περιοχής του σώματος, που θα μπορούσε να φιλοξενεί ένα μικρό ανθρωπάκι! Ήταν σαν κάτι άλλο να υπήρχε εκεί, που προσπαθούσε να με κάνει να θυμηθώ ότι στον εαυτό μας χρειάζεται να συμπεριφερόμαστε με μεγαλύτερη φροντίδα και τρυφερότητα!
Εκεί κάπου ήταν που άρχισα να σκέφτομαι ότι η ζωή μάλλον είναι κάπως "μικρή", ή γίνεται τόσο "μικρή" όταν την αφήνουμε να μας "φεύγει" μέσα από τα χέρια! Όταν εγκαταλείπουμε τον εαυτό μας σε μια γωνιά, μόνο του, να προσπαθεί να νταγιαντίσει την ζωή ολόκληρη, που τελικά μέσα από τα προβλήματά της μοιάζει να είναι μεγαλύτερη απ' ότι φανταζόμασταν! Έτσι κάνουμε οι περισσότεροι! Με την δικαιολογία ότι ο χρόνος δεν είναι αρκετός για να ζήσεις, αφήνεις τα πράγματα να κυλήσουν στη φυσική τους ροή και υπερφορτώνεσαι μ' ένα σωρό μπούρδες που εξαντλούν τις δυνάμεις σου και αγγίζουν τη σφαίρα του απραγματοποίητου! Και από το μυαλό σου εξαλείφονται αυτά που στη ρεαλιστική καθημερινότητα είναι πιο εύκολο να συμβούν!
Ο άνθρωπος όμως, που θέλει να βιώσει όλες τις πτυχές της "ζωντάνιας" του, καλείται να γίνει αυτός ο "μεγάλος" που θα καταφέρει σε μια τόσο "μικρή" ζωή, να τα "χωρέσει" όλα!
Με αυτή τη λογική, "κούμπωσα" τα χάπια που θα έδιωχναν τον πόνο και μάζεψα τον εαυτό μου από το κρεβάτι, τον έβαλα να σταθεί όρθιος και ευθυτενής, ώστε να συνεχίσει τη σοβαρή εργασία της τοποθέτησης των πραγμάτων στη σωστή τους θέση και χρόνο!
Σκέφτηκα ότι ακόμα δεν ήρθε η ώρα να τελειώσει - κάπου εδώ, σ' ένα κρεβάτι - η "στενή" και εγκλωβισμένη ζωή μου!
Δεν θα μου ερχόταν μόνο με έναν πόνο, παρά με πολλούς ακόμα που θα φανερωθούν στην "τραβηγμένη" ελπίζω διάρκειά της!
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι το εξής:
"Η ζωή είναι μικρή, με τα σωστά χάπια όμως.... μπορείς να δεις ανενόχλητος το μεγαλείο της!"
Άλλωστε τα ακριβά αρώματα ... μπαίνουν σε μικρά μπουκαλάκια!
Όσο για μένα ....
Το ξεπέρασα .... και συνέχισα! Τουλάχιστον ....... έτσι νομίζω!
Add comment
Comments