Θα με Θυμηθείς...

Σε κάθε χιλιοσβησμένο και τρυπημένο τετράδιο από τις γόμες, είναι αυτή που σου έπιανε το χέρι και με σταθερότητα σε οδηγούσε στο σωστό τον δρόμο!  Ήταν εκεί, σε κάθε σου στραβοπάτημα να σε συγχωρήσει και να σε συμβουλέψει με ποιόν τρόπο την επόμενη φορά θα μπορέσεις να το κάνεις σωστά!

Ήταν Μικρασιάτισσα με δόξα και τιμή!

Με τα σουτζουκάκια της, με τα ισλύ, τους κουραμπιέδες και τα φοινίκια "βουνά"!  Με τις δαντέλες της και τα ραμμένα από την ίδια ρούχα της!  Με το βελονάκι της, που στα χέρια της μεταμορφωνόταν σε μπαγκέτα μαέστρου για να "μπερδεύει" και τα πιο λεπτά νήματα το ένα με το άλλο, ώστε τα εργόχειρά της να έχουν φινέτσα!

Με τον γλυκό της τρόπο, που "τύλιγε" σε μια κόλλα χαρτί και τον πιο δύσκολο άνθρωπο!  Με τους λεπτούς της τρόπους, που διδάχθηκε από τη γιαγιά της.  Μια γιαγιά επτά φορές πονεμένη, γιατί στην Καταστροφή σκοτώθηκαν τα εφτά από τα εννέα της παιδιά!  Κι όμως, ήταν η μοναδική που της έδειξε στοργή και την έμαθε να έχει αγάπη για τους ανθρώπους!  

Δύσκολη ζωή, άλλα τα χρόνια!  Αυτές οι εμπειρίες όμως, ήταν που την έκαναν δυνατή σαν λιοντάρι και μαχητική σαν γεράκι!

Δύο παιδιά γέννησε και τους έδειξε απλόχερα ότι ήταν όλη της η ζωή!  Σε κάθε στιγμή και με κάθε ευκαιρία! 

"Κράταγε" το σπίτι, σαν βράχος που ούτε η συντέλεια ολάκερου του κόσμου δεν θα μπορούσε να γκρεμίσει! 

Ακλόνητη και σταθερή!  

Περάσανε οι δεκαετίες σαν νερό.  Παρ' όλα τα χρόνια μου, νιώθω ακόμα παιδί!  Η ενηλικίωση με φοβήθηκε και ούτε που μου "χτύπησε" ποτέ την πόρτα!  Οι φρονιμίτες δεν τόλμησαν να περάσουν το κατώφλι των χειλιών μου!  Λες και ήξεραν! 

Το "έβλεπε" αυτό και συνέχεια με είχε από κοντά!  Ήξερε ότι ήμουν ακόμα αγκαλιά με την αισιοδοξία και τη χαρά του Γυμνασίου.

Μου έλεγε συνέχεια ότι όταν πεθάνει μόνο, θα καταλάβω την αξία της!  Ότι θα είμαι αυτή, που θα μου λείψει περισσότερο η παρουσία της, ακόμα και η σκιά της!  "Θα με θυμηθείς", μου έλεγε, αλλά τότε θα' ναι αργά!  Είχε και πάλι δίκιο!  Το κατάλαβα αργά όπως μου το έλεγε, όταν τη βρήκα στο σπίτι με παγωμένα δάχτυλα και χωρίς αναπνοή!  Η πρώτη λέξη που "έφτασε" στο μυαλό μου, ήταν μια συγνώμη που μου ζητούσε εδώ και χρόνια και δεν μου "ήρθε" ποτέ να την ξεστομίσω!  Αυτή τη λέξη, που τόσο αβίαστα της έδωσα όταν είδα πόσο τελειωμένη ήταν η ζωή της!  Δεν ζητούσα ποτέ συγνώμη, από κανέναν!  Ούτε από εκείνη!  Της το 'δειχνα με πράξεις, όσο κατοικούσε ακόμα η ψυχή μεσ' το σώμα της! 

Την αγκάλιασα και της έδωσα χρόνο να επιστρέψει...  Κι όταν είδα ότι δεν υπάρχει γυρισμός, ακούμπησα το κεφάλι μου στο στήθος της, μήπως ακούσω για μία ακόμα φορά την καρδιά της!  Είχε "φύγει" όμως κι αυτή!  Είχαν "φύγει" όλα!!!  Ένας άνθρωπος νεκρός, σ' ένα άδειο σπίτι!

Έκανα λάθος για μια ακόμη φορά κι έτσι έμεινε μόνη της σε μια στιγμή που με είχε πιο πολύ ανάγκη!  Με έδιωχνε από το σπίτι εκείνη τη μέρα κι εγώ την άκουσα, χωρίς να καταλάβω ότι ερχόταν το τέλος!  Ούτε που πήγε το μυαλό μου, ότι ο Χάρος την είχε "στριμώξει" στη γωνία! 

Από την προηγούμενη Πέμπτη, τη θυμάμαι σε κάθε κίνησή μου και κάνω όσα έκανε για να νιώθω όσο πιο κοντά της γίνεται! 

Θέλω να "γυρίσει" και να φροντίσει το μικρό της παιδί, που την έχει ακόμα ανάγκη! 

Θέλω να ξεκινήσουμε από την αρχή και να γίνω το μωρό στην αγκαλιά της!

Ξέρω ότι μ' αγαπούσε... ξέρω ότι έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε...

Ξέρω ότι πίστευε σε μένα και ήταν περήφανη που προσπαθούσα!

Ο "πύργος" όμως γκρεμίστηκε και βλέποντας αυτό, έχασα κι εγώ την δύναμή μου...