Άνθρωπος να μην αξιώνεται να μπαίνει εκεί μέσα!!!
Όπως και στα περισσότερα δημόσια νοσοκομεία!
Και δεν μπορούμε να πούμε ότι φταίει το περιβάλλον, ούτε ο διάκοσμος, ούτε το κακοδιατηρημένο κτίριο, ούτε οι ειδικευόμενοι γιατροί, ούτε η ανοργανωσιά, μηδέ και το λουρί της μάνας!
Παγωνιά και τέλος!
Καμία παρηγοριά! Καμία εξέλιξη και καμία μέριμνα από πουθενά! Πας με τον πόνο σου, εκλιπαρείς για μια ελπίδα και απελπισμένος ολωσδιόλου βάζεις τον πόνο σου στο σακίδιο που έχεις στην πλάτη και πηγαίνεις σπιτάκι σου, να πεθάνεις με την ησυχία σου!
Αφού έχεις πρώτα "φορτωθεί" όλου του κόσμου τα βάσανα και τις πίκρες, τους πόνους και την "ενοχική" σου διάθεση για γιατρειά!
Έτσι και την προηγούμενη Τρίτη, είπαμε να κάνουμε μια βολτίτσα προς τα κει. Μιας και δεν είχαμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε! Ήταν ευκαιρία, γιατί είχαν απεργία και τα ταξί! Όπως επίσης, μας φάνηκε κατάλληλο το γεγονός ότι ο καιρός ήταν εξαίσιος και ιδανικός για σουλάτσα και πέρα-δώθε! Μες το κρύο που εκείνες τις μέρες είχε αρχίσει να έρχεται!
Καλύτερο από όλο αυτό το ιδανικό σκηνικό, δεν υπήρχε!
Πήγαμε λοιπόν, στο Γενικό-Κρατικό Νοσοκομείο της Νίκαιας, αφού ήταν και πολύς ο καιρός που είχε μεσολαβήσει από την τελευταία μας επίσκεψη! Μπήκαμε από την κεντρική πόρτα και αντικρύσαμε το ΧΑΟΣ!
Νιώσαμε το τέλμα που αισθάνεται η ανθρώπινη ψυχή, την ώρα που αβοήθητη επιζητά λίγη συμπόνοια, προσοχή και φροντίδα! Είδαμε ανθρώπους χτυπημένους! Γυρίσαμε λίγο το βλέμμα προς την άλλη πλευρά και αντικρύσαμε ανθρώπους ηλικιωμένους να έχουν μπει σε κατάσταση mute, όντας ανήμποροι να κάνουν οτιδήποτε! Οι οποίοι "περνούσαν" -κατά διαστήματα - τη ματιά τους από πάνω μου κοιτάζοντας με, με την γαλήνη που διακρίνει εκείνους που είναι ένα βήμα πριν το τέλος! Άτονα κορμιά, αφημένα πάνω σ' ένα ράντζο! Μαζί με πολλούς άλλους, που ο καθένας είχε το "κατιτίς" του!
Μέσα στον θάλαμο των επειγόντων περιστατικών, οι "ειδήμονες" ειδικευόμενοι προσπαθούσαν να σώσουν ό,τι σώζεται και να βοηθήσουν τους ασθενείς - με διαλλείματα -, ώστε να προλάβουν να πιούν και καμιά γουλιά από τον παγωμένο τους καφέ! Ο ίδιος θάλαμος είχε υπερχειλίσει το ωφέλιμό του και ασφυκτιούσε από άτομα πονεμένα και λυπημένα! Λίγο αργότερα κατάλαβα ότι εκεί ήταν ο προθάλαμος του Θανάτου!
Όποιος μπήκε εκεί μέσα εκείνο το βράδυ, δεν νομίζω να έφυγε ζωντανός! Ή έστω, έφυγε ημιθανής και υπέκυψε σε αυτό που είχε κάπου στο δρόμο, ή σε κάποια γωνιά, ή οι πιο τυχεροί ίσως να πρόλαβαν να φτάσουν και στο σπίτι τους!
Το σκελετωμένο από τα χρόνια και την αδιαφορία περιβάλλον ήταν το λιγότερο που σε προδιέθετε ότι βρίσκεσαι στο κατώφλι του Χάροντα, ο οποίος σε έχει στριμώξει στη γωνία ώστε να σε αναγκάσει να περιμένεις στωικά τον "βαρκάρη" για να σε "περάσει" στην απέναντι όχθη!
Η απάθεια και η άγνοια των γιατρών ήταν το μονοπάτι που θα σε οδηγούσε στον δρόμο χωρίς επιστροφή! Ράντζα και αναπηρικές καρέκλες παντού, πεταμένες πάνω σε ανθρώπινα κουφάρια που παρακαλούσαν για σωτηρία!
Έβλεπες να στεναχωριούνται ακόμα κι οι τοίχοι, την ίδια ώρα που οι ιθύνοντες - σαν άλλοι μπακάληδες - τύλιγαν στη λαδόκολλα την γραφειοκρατία και τη χαρτούρα των ασθενών! Οι έχοντες ανάγκη ιατρικής περίθαλψης ασθενείς γίνονταν ένας φάκελος με χαρτιά τα οποία άλλαζαν συνεχώς χέρια, χωρίς να βρίσκεται λύση στο πρόβλημά τους! Και οι λιγοστοί γιατροί, που έτρεχαν και δεν έφταναν, αδημονούσαν να τελειώσει η βάρδια τους αναίμακτα και με λιγότερα θύματα!
Σκέφτηκα, ότι περισσότερη περιποίηση θα λαμβάναμε από τον υπάλληλο του σούπερ-μάρκετ, στον πάγκο με τα τυριά!
Πήγαμε σπίτι...
Add comment
Comments