Δεν θα πω ψέματα. Μ' αυτόν τον παλιόκαιρο, που να πας! Στα μοναδικά μέρη που μπορείς να πας, είναι αυτά που θα σε .... αναγκάσουν!
Σχεδόν με το ζόρι, γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή! Έτσι και στην περίπτωσή μας, υποχρεωτικά χθες με τη δυνατή βροχή έπρεπε να πάμε στο Ωδείο, μήπως και μάθουμε λίγη μουσική!
Κι εδώ που τα λέμε, δεν ήταν και παλιόκαιρος. Αυτόν τον χαρακτηρισμό, εγώ τουλάχιστον, τον τοποθετώ σε κάτι που δεν μου αρέσει!
Είναι που σε δυσκολεύει κάπως, αλλά η βροχούλα είναι δώρο Θεού!
Και ο ήχος της .... μια μαγεία!
Είμασταν τυχεροί και δεν "πέσαμε" πάνω στη μεγάλη και δυνατή μπόρα!
Όμως, επειδή όση τύχη και να έχεις κάποια στιγμή θα σου στερέψει κι αυτή, δεν τη γλιτώσαμε αντίστοιχα και στην επιστροφή!
Αυτό το ψιλόβροχο έγινε χοντρόβροχο και η σταγόνα ήταν τόσο μεγάλη όσο ένα μικρό μπαλάκι του ping-pong. Ο δρόμος της επιστροφής έχει υπάρξει ακόμα πιο δύσκολος σε παλαιότερες εποχές, όπου τα ποτάμια στους δρόμους ήταν ορμητικά και φουσκωμένα και αντί για αδιάβροχο, χρειαζόσουν μια βαρκούλα του ψαρά! Τώρα, η κατάσταση δεν ήταν τραγική παρ' όλο που όλοι οι υπόνομοι της Καλλιθέας είναι βουλωμένοι σαν τη μπουκωμένη μύτη ενός μωρού με ίωση και με πυρετό και με βήχα και με φτερνίσματα! Προχωρήσαμε τοίχο-τοίχο, κάτω από τα μπαλκόνια για να μην γίνουμε τελείως μούσκεμα από την μέτριας έντασης βροχόπτωση και πιθανόν να τα καταφέραμε μερικώς, μέχρι την άφιξή μας σε γνωστό πολυκατάστημα, όπου αγοράσαμε σπαστές ομπρέλες, πολύ γνωστής μάρκας σε τιμή ευκαιρίας! Πραγματικός καταναλωτικός θησαυρός!
Κάπως έτσι, γλιτώσαμε το υπαίθριο μπανιάρισμα, σαν αυτό που κάνουν τα πουλάκια όταν βρίσκουν μια μικρή λιμνούλα με νερό που έχει δημιουργηθεί από την βροχή, το χιόνι ή το χαλάζι!
Όσην ώρα καθόμουν στη Σοφοκλέους, παρατήρησα ότι οι άνθρωποι δε σταματούν με τη βροχή και ίσως επιμένουν σθεναρά απέναντι ακόμα και στην καταιγίδα! Εκείνο το στενάκι που είναι τέσσερις με πέντε δρόμους παράλληλα με την Ελευθερίου Βενιζέλου και δεν το "πιάνει" το μάτι σου, έχει την ίδια και ίσως μεγαλύτερη κίνηση και φασαρία από το κέντρο της Καλλιθέας!
Άνθρωποι βγαίνουν από τις πολυκατοικίες, φωνές και τσακωμοί ακούγονται από τα διαμερίσματα, λαμπάκια φωτίζουν τα Χριστουγεννιάτικα, φτωχικά μπαλκόνια των οικογενειών, σκυλιά βγάζουν βόλτα τα αφεντικά τους, γονείς συνοδεύουν τα παιδιά τους στις δραστηριότητές τους και κάποιοι μόνοι πηγαίνουν για τα λιγοστά τους ψώνια στο σούπερ-μάρκετ!
Εκεί, σε μια γωνιά του δρόμου καθόμουν και τους χάζευα όλους αυτούς! Ακουμπούσα σ' ένα ρολό, ενός κλειστού μαγαζιού και παρατηρούσα τους περαστικούς και τους σχολίαζα με τον εαυτό μου! Η καλύτερη στιγμή ήρθε, όταν με κάποια κίνηση της πλάτης μου ανακάλυψα ότι το ρολό πηγαινοερχόταν μέσα-έξω! Εκεί έγινε το ανεπανόρθωτο! Δεν σταμάτησα να ταλαντεύω τον κορμό μου καθ' όλη τη διάρκεια της αναμονής μου! Βρήκα κάτι να παίξω, ώσπου να περάσει η ώρα!
Ενώ η βροχή συνέχιζε να πέφτει πάνω στα φύλλα των δέντρων και η λάμπα του δρόμου έμοιαζε με έναν ήλιο της νύχτας, η μέτρια βροχή απλωνόταν στην ησυχία του δρόμου! Τα τζάμια των αυτοκινήτων ξεπλυθήκαν, τα πεζοδρόμια γλιστρούσαν και μετά βίας γλιτώσαμε εκείνη τη μέρα το νοσοκομείο! Οι άνθρωποι συνέχισαν να πηγαινοέρχονται στις δουλειές τους γιατί ήταν πολύ νωρίς ακόμα, ενώ η βροχούλα συνέχιζε κανονικά τη κατάβασή της, που σαν "χέρι" εξ ουρανού θα βοηθούσε να καθαριστούν οι βρωμιές του κόσμου! Ήταν μια όμορφη εικόνα αυτή, που όταν τέντωνα το κεφάλι μου φαινόταν σαν να κοιτούσα από την κλειδαρότρυπα βλέποντας ένα κομματάκι ουρανού να ξεπροβάλει μέσα από τις πολυκατοικίες!
Μια σταγόνα φύσης, μεσ' τη μαυρίλα της πόλης!
Όταν δεν βρίσκεις το ολόκληρο, ένα μικρό του μέρος μπορεί να γίνει μια παρηγοριά!
Add comment
Comments