Κυριακές χωρίς αργία

Κυριακές χωρίς αργία

Καλή μέρα είχε σήμερα, ολόλιουστη και λαμπερή.  Χαρούμενη και ευχάριστη.  Ξύπναγες και χαιρόσουν που επιτέλους θα έβγαινες έξω να σε "λούσει" ο ήλιος και η όμορφη μέρα.  

Ξεκίνησες μ' έναν καφέ και φούρια να γίνουν όλα γρήγορα, να προλάβεις να δεις αυτή τη μέρα.  Να μη σου φύγει και σκορπίσει.  Μάταια όμως.  

Η ετοιμασία του κυριακάτικου φαγητού πήρε ώρες.  Άρχισαν μετά τα διαβάσματα του παιδιού για τα  διαγωνίσματα αυτή τη βδομάδα και να πάλι.  Χάθηκε η μέρα και το μεσημέρι και το απόγευμα.  Μείναμε για ακόμα μια φορά μέσα στο σπίτι.  Χωρίς μια κυριακάτικη βόλτα στην εξοχή, στο πάρκο, κάπου αλλού έστω που να μην είναι μέσα.  

Οι υποχρεώσεις οι δικές μου, του παιδιού..... Όλα χωρίς βοήθεια, μόνες μας να τα κάνουμε όλα.  Κι αυτά που γίνονται κι αυτά που δε γίνονται.  Εγώ του σπιτιού, χωρίς καμιά βοήθεια από κάποιον και το παιδί τα διαβάσματα με μόνη του βοήθεια εμένα.  

Υποθέτω ότι είμαστε κι οι δυο ανεξάρτητες και μόνες.  Η πολλή ανεξαρτησία βλάπτει σοβαρά την υγεία.  

Γιατί έτσι φεύγουν οι στιγμές, χάνονται οι ώρες και το μόνο που θυμόμαστε είναι οι δουλειές και τα διαβάσματα, οι υποχρεώσεις και τα πρέπει.

Έχουμε πολύ καιρό να κάνουμε κάτι εκτός σπιτιού εγώ κι εκείνη, η μικρή μου.  Μας έχουν "πνίξει" τα πρέπει.  Δεν ζούμε!  Από τότε που θυμάμαι το εαυτό μου συνεχώς ήμουν με μια φράση στο στόμα: "Δεν προλαβαίνω".  Τώρα λίγο πιο πολύ.  Προσπαθώ να προλάβω και τα δικά μου και του μπαμπά της που δεν ασχολείται και της μαμάς μου που μεγάλωσε και θέλει βοήθεια και ό,τι μπορώ τέλος πάντων.  

Κοιμήθηκα ένα βράδυ 27 χρόνων και ξύπνησα ξαφνικά 20 χρόνια πιο μεγάλη.  Και αναρωτιέμαι πού πήγαν τα χρόνια που πέρασαν.  Που όχι μόνο δεν τα κατάλαβα αλλά με πήραν κι από κάτω.  Με κατάπιαν τα χρόνια, μέσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας.  Με άφησαν πίσω με λυπημένη όψη και θλίψη στην καρδιά, που δεν πρόλαβα πάλι να κάνω όλ' αυτά που είχα κανονίσει.  Και όπως λένε οι περισσότεροι: "Ποτέ δεν είναι αργά".  Όμως κάποια πράγματα πρέπει να τα προλάβεις να τα κάνεις στην ώρα τους, γιατί σε άλλη ώρα ίσως να μη ταιριάζουν, να μη "στέκονται" και τόσο καλά. 

Ίσως την άλλη βδομάδα να τα καταφέρω καλύτερα, θα οργανωθώ και θα σας πω, τί επιτέλους πρόλαβα να κάνω από αυτά που παρέλειψα τα περασμένα χρόνια!  Ένα πράγμα κάθε μέρα, κάτι θα προλάβω!  

Ελπίδα μόνο να υπάρχει και χαμόγελο .......

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         ..... και λίγη καλή μουσική!!!