Και απορείς. Και λες, προχωρώντας τη ζωή σου, σε πόσα σπίτια έζησες;
Σε ένα σπίτι γεννήθηκες, σε ένα άλλο σπίτι έκανες τη δική σου οικογένεια, σε επόμενο σπίτι πήγες όταν τα παιδιά σου έκαναν τη δική τους οικογένεια. Δηλαδή άλλαξες κάμποσα σπίτια. Κι εκείνα τα σπίτια που έμειναν κενά, τί απέγιναν; Πώς διαμορφώθηκαν με καινούριους ενοίκους;
Είχαν παρέα ή κατέληξαν ακατοίκητα σαν στοιχειωμένες ψυχές; Πού πήγε η ζωή που είχαν μέσα τους, πού σκορπίστηκαν οι φωνές που αντηχούσαν στα ντουβάρια τους; Γιατί κανείς δεν τα αγάπησε τελικά, δεν έκατσε μαζί τους; Θα μπορούσαν κι αυτά να φροντιστούν σαν γερασμένοι άνθρωποι, με αγάπη και στοργή. Και σκέφτεσαι μετά. Δεν φροντίζονται σωστά οι άνθρωποι που γερνούν, θα κοιτάξει κανείς τα άψυχα κτίσματα;
Γιατί όχι κι αυτά όμως; Πάντα όταν περνούσα από ακατοίκητα και σχεδόν ερειπωμένα κτίσματα το βλέμμα μου αιχμαλωτίζονταν μαζί με το μυαλό μου. Και αναλογιζόμουν. Ποιοι έζησαν εδώ μέσα, τί έκαναν και πως διαμορφώθηκε η ζωή τους και παράτησαν αυτό το σπίτι; Πέθαναν ή πήγαν να μείνουν κάπου αλλού; Αυτός που είχε το σπίτι, είχε καλό τέλος ή πέθανε μονάχος του σε κάποιο γηροκομείο. Όλοι όσοι έζησαν σ' αυτό τον χώρο ήταν ευτυχισμένοι ή απλώς πλούσιοι; Μήπως τελικά χρειάζεται λιγότερος χώρος και περισσότερη αγάπη στις ζωές των ανθρώπων για να περνούν ωραία;
Κάποια απ' αυτά τα σπίτια, λέγεται, ότι είναι και στοιχειωμένα και οι ψυχές τους περιφέρονται ακόμα μέσα στο σπίτι τους. Περιφέρονται έτσι όπως είναι σήμερα, με μισογκρεμισμένους τοίχους κι ανοίγματα απ' όπου μπαίνει ο παγωμένος αέρας τον χειμώνα. Οι νεκρές ψυχές όμως δε κρυώνουν πια. Ή αλλιώς, οι ψυχές δε κρυώνουν από την παγωνιά αλλά από την απονιά μιας άλλης ψυχρής ψυχής. Κι οι πεθαμένες ψυχές και οι ζωντανές. Από την αδιαφορία, έτσι παγώνουν και γίνονται - κι αυτές με τη σειρά τους - σκληρές και αδιαπέραστες. Απροσπέλαστες στη ζεστασιά και στην καλοσύνη.
Πάντα θα κοιτώ αυτά τα σπίτια, τα μόνα πια και άδεια, που περικλείουν όλα τα στοιχειά της ζωής τους, που στέκονται αγέρωχα στο χρόνο και τον κοιτούν από ψηλά. Θα βλέπω και τα παλιά αντικείμενα και θα αναρωτιέμαι ποιο χέρι τα ακούμπησε και τους έδωσε πνοή. Το ίδιο θα σκέφτομαι και για τους ανθρώπους, που βλέπω και πορεύονται μόνοι στη ζωή, σαν κι αυτά τα ακατοίκητα σπίτια που είχαν κάποτε αξία, αλλά όχι πια! Εγκαταλελειμμένοι και παρατημένοι, ερειπωμένοι και ευτελισμένοι από τη "χρήση", έχουν χάσει την πρωτύτερη τους λάμψη. Και δεν τους δίνει σημασία κανείς. Μόνο κάτι περίεργοι περαστικοί σαν και μένα.
Λίγη σημασία χρειάζονται και άνθρωποι και παλιά αντικείμενα για να βρουν το νόημα τους ξανά. Να γίνουν σαν καινούριοι, που μπορεί να μην είναι πια, αλλά η φροντίδα που θα τους δείξουμε να τους δώσει μια καινούρια ζωή και μια δεύτερη ευκαιρία.
Γιατί δεν ζούμε όλη μας τη ζωή όντας οι ίδιοι. Αλλάζουμε στην πορεία της και γινόμαστε κάτι άλλο. Και κάνουμε και κάτι άλλο. Άλλωστε εάν συνεχίζαμε στον ίδιο σκοπό για τόσα χρόνια, να γινόμασταν βαρετοί μέχρι και για τον εαυτό μας!
Add comment
Comments