Πόσες φορές στη ζωή μας έχουμε νιώσει ότι ό,τι κι αν κάναμε για να επιτύχουμε κάτι, όσο κι αν προσπαθήσαμε, τελικά δεν το πετύχαμε. Και κοπιάσαμε τόσο πολύ για αυτό, που νιώσαμε τόσο εξαντλημένοι κι απογοητευμένοι; Αυτό αισθάνομαι σχεδόν κάθε μέρα στη ζωή μου.
Μόνο όταν δούλευα θεωρούσα ότι είχα καταφέρει κάτι. Κάθε μέρα που περνούσε επιτυγχάνονταν κάποιοι στόχοι τουλάχιστον. Παράλληλα με τη δουλειά, σπούδαζα κιόλας κι επιτυγχάνονταν και κάποιοι άλλοι στόχοι.
Μελέτης, προόδου και εξέλιξης.
Τώρα πια, που αυτά δεν υπάρχουν, έχει πέσει σιωπή. Μια σιωπή αβεβαιότητας και μαυρίλας για τη συνέχεια.
Σε όλους τους υπόλοιπους τομείς της ζωής μου - εκτός από την επαγγελματική κατάρτιση και εξέλιξη- και περισσότερο στην επαφή μου με τους άλλους ανθρώπους δεν τα κατάφερνα σχεδόν ποτέ.
Κάθε μέρα που περνάει νιώθω και πιο μακριά τους. Αισθάνομαι ότι είμαι από κάποιο άλλο είδος ή κάποιο άλλο υλικό. Ίσως να είμαι φυτό, ίσως εξωγήινος, ίσως κάτι άλλο! Δε βρίσκω σημείο επαφής. Οι ψυχολόγοι - όχι οι δικοί μου, γενικώς - λένε ότι εμείς οι ίδιοι φταίμε που τοποθετούμε σ' ένα βάθρο τους άλλους ανθρώπους, κάτι που δεν μας το έχουν ζητήσει εκείνοι στην τελική. Κι έτσι, αφού τους έχουμε τοποθετήσει πολύ ψηλά, όταν βλέπουμε ότι αυτό δεν ισχύει... απογοητευόμαστε. Και "πέφτει" η διάθεσή μας στα τάρταρα και μαζί της βυθίζεται κι ο σκοπός.
Ο σκοπός να μείνουμε κι εμείς άνθρωποι, να είμαστε συντροφιά με άλλους ανθρώπους, να συναναστρεφόμαστε, να γελάμε, να πονάμε, να πληγωνόμαστε, να τα κάνουμε όλα τέλος πάντων, όχι μόνοι μας αλλά μαζί τους. Να είμαστε παρέα και όχι κούτσουρα αφημένα στη σκοτεινή γωνιά του δωματίου. Να ζούμε μαζί με άλλους κι όχι μόνοι μας με τους τοίχους και τις αράχνες κάτω απ' τα κρεβάτια.
Η ζωή φαντάζει πράσινη και φωτεινή όταν είσαι νέος, με λουλούδια και χορτάρια σπαρμένα σε όλες τις μεριές του μυαλού σου. Είναι όλα χρωματιστά και πλουμιστά. Μεγαλώνοντας όμως γκριζάρουν και ξεραίνονται οι πρασινάδες και σβήνουνε τα χρώματα. "Αργούν" οι συναντήσεις και τα γέλια. Χάνονται οι άνθρωποι και μαζί με τη νιότη, φεύγει κι η χαρά τους. Ο αυθορμητισμός και το απροσδόκητο. Η έκπληξη και η φόρα.
Η φόρα κι η ορμή του πάθους για το καινούριο.
Τί να πεις όμως για όλ' αυτά. Και να πεις, ποιος θα σε ακούσει. Ποιος θα νιώσει, όταν όλοι είναι κάπου "αλλού"! Κάπου αλλού με την καρδιά τους, όχι με το σώμα τους. Σαν να μην υπάρχει το μέσα μας, όταν μεγαλώνουμε.
Σαν ν' αποκτάει ένα περίβλημα που δεν το αφήνει ν' ανασάνει. Να πάρει μιαν αναπνοή, να την ξεφυσήξει με μανία και μετά να "σκάσει" στα γέλια που το 'κανε όλο αυτό χωρίς λόγο. Έτσι απλά!
Αυτά τα αναίτια μας λείπουν, τώρα που μεγαλώσαμε, αυτά τα ξαφνικά! Χαμένος χρόνος λοιπόν είναι αυτός που περνάει ο άνθρωπος μόνος του. Όχι αυτός που επιλέγει να περάσει μόνος του. Αυτός που μένει μόνος του θέλοντας και μη, αρνούμενος να σκορπίσει το είναι του σε άδειους ανθρώπους, χωρίς ψυχή και σκέψη. Χωρίς συνείδηση και συμπόνια. Χωρίς χαρακτήρα και καλοσύνη. Χωρίς ανθρωπιά.
Όλ' αυτά βουίζουν μέσα στο κεφάλι μου κάθε μέρα, σαν μικρές μέλισσες που θέλουν να βγουν μέσα από 'κει, αλλά δεν το κάνουν. Δεν το κάνουν γιατί δεν έχουν που αλλού να πάνε να φωλιάσουν.
Άστες προς το παρόν εκεί, δεν υπάρχει άλλος τόπος και χρόνος γι' αυτές. Όχι ακόμα τουλάχιστον!!
Add comment
Comments