Θα αρχίσω ωμά, όπως του πρέπει. Είδα την ταινία Poor Things. Είναι τόσο poor, που αισθάνομαι σαν να μην είδα τίποτα. Γιατί μάλλον τίποτα ήταν. Εκτός από τον ντόρο που έγινε, εκτός από τα oscar που πήρε, δεν ξέρω εάν κάποιος θα τη θυμάται σαν μια εμβληματική ταινία, μετά από κάποια χρόνια. Όπως δεν νομίζω να θυμάται κανείς ούτε τον "Θάνατο του ιερού ελαφιού", ούτε την "Ευνοούμενη". Ούτε καμία άλλη του Λάνθιμου. Έλληνας βέβαια, μας δοξάζει στο εξωτερικό σίγουρα, με "μεγαλοπρεπείς" ταινίες στο ενεργητικό του και μεγάλα όνειρα φαντάζομαι, που όπως φαίνεται εκπληρώνονται αρκετά από αυτά, τουλάχιστον στα επαγγελματικά.
Για να τα λέμε όμως τα πράγματα όπως είναι. Δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου, είμαι ένας απλός θεατής. Κι έχω σαν αρχή να μην παρακολουθώ θεάματα για τα οποία γίνεται μεγάλη διαφήμιση. Το περίμενα ότι δεν θα άξιζε μία. Αλλά την αγόρασε η πλατφόρμα της Disney (σιγά μην έτρεχα στον κινηματογράφο για να τη δω) κι έτσι είπα μια βραδιά να την παρακολουθήσω από τον καναπέ του σπιτιού μου.
Απλά ΤΡΑΓΙΚΗ!!!
Έχουν περάσει ανεπιστρεπτί μάλλον οι ημέρες που οι ταινίες που βραβεύονταν κι έμεναν στην ιστορία είχαν κάποια ουσία, κάποια ομορφιά και κάτι να πουν. Τώρα βραβεύεται το πιο περίεργο, το πιο εξωφρενικά κραυγαλέο, το πιο άσχημο, το πιο ψυχρό και η πιο μεγάλη σαχλαμάρα που έχει να πει κάποιος.
Μια ταινία που εκτός του ότι χάνεις τον χρόνο σου για να τη δεις, δείχνει τη σεξουαλική εξέλιξη μιας κοπέλας δημιουργημένης από έναν καινούριο Δόκτωρα Φρανκενστάιν και την πρωτόγονη αντιμετώπισή της σε κάθε περιστατικό που της συμβαίνει.
Και λίγα για την υπόθεση: Νέα κοπέλα εγκυμονούσα, αυτοκτονεί πέφτοντας από τη γέφυρα του Λονδίνου, τη βρίσκει ο γιατρός. Η κοπέλα νεκρή εγκεφαλικά, το αγέννητο βρέφος ζωντανό ακόμα. Ο γιατρός κάνει μεταμόσχευση του εγκεφάλου του βρέφους στη γυναίκα. Πόση διαστροφή πια! Η κοπέλα ζει κι αρχικά συμπεριφέρεται σαν βρέφος (περπατάει σαν ανάπηρη κι άλλα τέτοια κουλά) στο σώμα μιας ενήλικης γυναίκας. Μέχρι που ουρεί και όρθια. Αηδία! Η εποχή, Βικτωριανή υποτίθεται, με ιπτάμενα αυτοκίνητα και τελεφερίκ. Δεν ξέρεις που βρίσκεσαι, τί πρέπει να περιμένεις και με ποιας εποχής νοοτροπία θα αντιδράσουν οι πρωταγωνιστές.
Λίγο αργότερα η φύση την ωθεί να ψάξει τη σεξουαλικότητά της, ώσπου ανακαλύπτει το σεξ με σκεύος έναν μεσήλικα ο οποίος θέλοντας να την εκμεταλλευτεί σεξουαλικά και μετά να την πετάξει γιατί καταλαβαίνει ότι είναι γκάου, την παίρνει μαζί του. Μεγάλο μέρος της ταινίας περνάει στο με ποιο τρόπο σεξουαλίζονται αυτοί οι δυο μέχρι που η Μπέλα, η πρωταγωνίστρια δηλαδή, ανακαλύπτει ότι μπορεί να το κάνει αυτό και με άλλους. Τότε είναι που ο μεσήλιξ αρχίζει και γίνεται κτητικός και θέλει να την παντρευτεί για να την κατοχυρώσει. Μετά από μια σειρά γεγονότων και αφού η Μπέλα δείχνει να σκέφτεται απλοϊκά και να μην γνωρίζει την περιπλοκότητα της σκέψης των ανθρώπων, γίνεται μέχρι και εταίρα στην προσπάθεια της να κερδίσει τα προς το ζην - για εκείνη και τον μεσήλικα - μιας και μια άλλη προηγούμενη ενέργεια της τους έχει καταστήσει και άφραγκους.
Ο μεσήλιξ τελικά την εγκαταλείπει, βρίζοντάς την σπασμωδικά και χωρίς καμία φαντασία. Εκείνη κατοικεί στον οίκο ανοχής, όντας μια εκδιδόμενη που απ' ότι φαίνεται είναι και η μοναδική που το απολαμβάνει πραγματικά. Σαν ευσυνείδητη εργασιομανής "πηγαίνει" με διάφορους τύπους από ωραίους μέχρι και κουασιμόδους και προβάλλοντάς το συνεχώς ίσως ο ποιητής να θέλει να τονίσει τη σεξουαλική απελευθέρωση που θα έπρεπε να έχει ο άνθρωπος γενικά, κάτι βέβαια που έχει συμβεί πολλές δεκαετίες πριν. Ίσως να θέλει ο σκηνοθέτης να σοκάρει τον θεατή για να νομίζει ότι κάτι έκανε κι εκείνος διαφορετικό από τους υπόλοιπους για να αφήσει το στίγμα του στην ιστορία του λευκού πανιού.
Τί να πω, μόνο φρίκη μπορώ να εκφράσω γι' αυτή την ταινία. Η μουσική δε, που είναι θεμέλιος λίθος μιας ταινίας και κορυφώνει τα συναισθήματα του θεατή, ακόμα κι όταν η ίδια η ταινία δεν το καταφέρνει, είναι από ανύπαρκτη έως εξοργιστική. Η μουσική λοιπόν περιορίζεται σε κάτι τριξίματα και κάτι σκουξίματα και κάτι περίεργα νιαουρίσματα, κάτι γδούπους και κάτι φρικαλέους ήχους, που μόνο που τα σκέφτομαι με πιάνει πονοκέφαλος.
Είναι ν' απορείς, πώς μια τέτοια ταινία, κάνει επιτυχία. Είναι ν' απορείς πώς από ηθοποιούς τεράστιας εμβέλειας πηγαίνουμε σε ηθοποιούς που άρχονται και ξεχωρίζουν γιατί μπορούν να υποκριθούν με μεγάλη πειστικότητα, όχι τα ανθρώπινα συναισθήματα αλλά τη σαχλαμάρα και τη βλακεία. Τη διαστροφή και το πιο παράξενο που μπορεί να συμβεί σε μια κοινωνία.
Πώς από το "Όσα παίρνει ο άνεμος", τον "Νονό", "Τα καλύτερά μας χρόνια", το "Τραγουδώντας στη βροχή", τη "Μελωδία της ευτυχίας", το "Κράμερ εναντίον Κράμερ", το "Amadeus", το "Άρωμα Γυναίκας" και χίλια δυο άλλα, πήγαμε σ' αυτό.
Πώς από τη μεγαλειώδη μουσική όλων αυτών των ταινιών και τόσων άλλων καταλήξαμε στα τριξίματα μιας πόρτας, τα λαχανιάσματα ενός "πήδουλου" και τον ήχο του τίποτα; Δεν μπορώ να καταλάβω!!!
Έτσι θα είναι η ζωή μας από δω και πέρα; Με το απόλυτο κενό να κατακλύζει τα μάτια, τις ψυχές και το μυαλό μας; Να ανατρέχουμε στα παλιά μπας και βρούμε κάτι αξιόλογο; Παρθενογένεση δεν υπάρχει, αλλά αυτό δεν μπορεί να σημαίνει ότι πρέπει όλο το ανθρώπινο είδος να στρέψει το βλέμμα του στο παράξενο και αηδιαστικό μιας και όλα τ' άλλα έχουν πια ειπωθεί! Ούτε μπορώ να δεχτώ ότι αυτό είναι τέχνη, άνθρωπος της τέχνης είμαι κι εγώ αλλά τέτοια ξεφτιλίκια δεν τα επικροτώ!
Οι ταινίες πρέπει να σου προσφέρουν αυτό που δεν μπορείς να ζήσεις, όχι αυτό που θέλεις να αποφύγεις. Πρέπει να σε παρασύρουν να μειδιάς όταν συσπάται το πρόσωπο του πρωταγωνιστή, να σε συγκινούν, να σε κάνουν να γελάς, να σε τοποθετούν μέσα στον κόσμο της ταινίας! Την ώρα που παίζεται το έργο να γίνεσαι μέρος αυτού. Τα συναισθήματα των προσώπων της ταινίας να γίνονται και δικά σου. Αυτή είναι η πραγματική επιτυχία μιας ταινίας και η τέχνη του κινηματογράφου!
Μόνο ντροπή και αποτροπιασμό νιώθει κανείς βλέποντας το Poor Things, πιθανόν δεν θα έπρεπε να ασχοληθώ καν ούτε εγώ με αυτό γιατί του δίνω μεγαλύτερη αξία απ' ότι σίγουρα έχει.
Εάν ήμουν δημιουργός μιας ταινίας λοιπόν θα έκανα μια ταινία που θα λεγόταν Rich Things και δεν θα αφορούσε φυσικά τα πλούτη, ούτε τίποτα που να τα περιγράφει. Θα αποτύπωνε την ομορφιά της φύσης και των πλασμάτων της, τη μουσική στο θρόισμά της και την τέχνη σε κάθε κίνηση του ανέμου που παρασύρει μαζί του τα φύλλα και τα κλαδιά των φυτών και των δέντρων.
Ίσως οι δημιουργοί της ταινίας να επένδυσαν στη φράση ότι :"ακόμα και η κακή δημοσιότητα είναι κι αυτή δημοσιότητα" για να γίνουν γνωστοί και να συζητιούνται.
Υπάρχει όμως και η αξιοπρέπεια που σου δημιουργεί την ανάγκη όσα λέγονται για εσένα να σε επαινούν κι όχι να σε προσβάλλουν. Αλλά μάλλον, δεν μπορούν όλοι να το καταλάβουν αυτό και άλλοι δεν το αισθάνονται καν!
Add comment
Comments