Και αρχίζει η πτώση. Η πτώση που έρχεται από μια λάθος επιλογή. Μια κακή κρίση και μια παράταιρη απόφαση αντίθετη με τη φύση και την ομορφιά. Το τιτίβισμα των πουλιών, το θρόισμα των φύλλων των δέντρων, όλοι αυτοί οι ήχοι της φύσης που κάποια στιγμή μπορέσαμε εμείς οι άνθρωποι να τους αντιγράψουμε με τη μελωδία της φωνής μας ή τον ήχο ενός μουσικού οργάνου είναι η φυσική πορεία στη μουσική εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.
Καμία σχέση με τη φύση και με τη μουσική δεν έχει το τραγούδι που εκπροσωπεί την Ελλάδα φέτος στην Eurovision. Είναι η ντροπή της μουσικής, όπως και πολλά άλλα τραγούδια τη σημερινή εποχή. Δεν είναι η εξαίρεση βέβαια αλλά σε αυτή την περίπτωση μήπως θα έπρεπε να είναι;
Κι ύστερα σου λένε γιατί αναπολείς το παρελθόν κι ότι η κάθε εποχή έχει τις ομορφιές της!
Υπάρχουν όμως πολλές διαφορές πλέον με τις εποχές που οι άνθρωποι έφτιαχναν μουσική με μεράκι, ήταν καλλιτέχνες δηλαδή. Που έδιναν την ψυχή τους και λόγω αυτού του γεγονότος οι μουσικές τους και οι συνθέσεις τους και οι φωνές του έμειναν στην ιστορία και καθώς περνούν τα χρόνια, «περνάνε» κι αυτές ανάμεσά τους, αλώβητες και μας συνοδεύουν στο σήμερα κι ας είναι από παλιά.
Αυτό το τραγούδι, όποια επιτυχία κι αν κάνει – που δεν το βλέπω βέβαια – σε λίγο καιρό δε θα το θυμάται κανείς. Δεν υπάρχει καμία μελωδία, κανένας ρυθμός, κανένας στίχος καμία ποίηση και καμία μαγεία για να συγκινήσει και να περάσει μέσα από χρόνια και χρόνια κι άλλα χρόνια που θα έρθουν και θα περάσουν σαν νερό για μας τους ανθρώπους.
Ένας δημιουργός, ένας συνθέτης, μία μουσική έχει το προτέρημα, εάν έχει αξία, να μείνει εις τους αιώνας των αιώνων αμήν. Κι ενώ όλοι αυτοί που μιλάμε αυτή τη στιγμή και εκφέρουμε γνώμη, θα έρθει η ώρα που δεν θα υπάρχει ούτε το κοκαλάκι μας, αυτή η τέχνη με την περίσσια απήχηση και φτιαγμένη με ταλέντο και ψυχή μπορεί να παραμείνει ζωντανή ακόμα κι όταν όλοι εμείς θα έχουμε αποδημήσει εις Κύριον.
Διαχρονικότητα λέγεται αυτό, δεν ξέρω εάν ενδιαφέρει τους νέους δημιουργούς. Ίσως μόνο το πρόσκαιρο να έχει αξία πια και κανείς να μη νοιάζεται για το διαχρονικό. Και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις εάν αυτό που δημιουργείς θα έχει απήχηση στον κόσμο και θα αντέξει στον χρόνο. Μπορείς να ξέρεις όμως εάν το δημιούργημά σου είναι έργο ψυχής και συναισθημάτων ή αντίθετα προχειρότητας και εκμετάλλευσης.
Πάντα υπήρχαν οι μουσικές φόλες, τα σαχλοτράγουδα, τα τσιφτετελοτούρκικα που καμία σχέση δεν έχουν με την Ελλάδα κι ένα σωρό άλλες χαζομάρες. Πάντα υπήρχαν, δεν είναι ανησυχητικό αυτό. Όλα πρέπει να υπάρχουν.
Το κακό είναι ότι τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν τα ανάξια έργα, οι μουσικές καρικατούρες κι έχουμε φτάσει σ’ ένα σημείο να υπερτερούν όλ’ αυτά από την πραγματική τέχνη. Από την πραγματική μουσική. Που όχι μόνο είναι διαχρονική, αλλά στο άκουσμα της σε καθηλώνει, σε συγκινεί και συνταράσσει το είναι σου! Που σου «δείχνει» εικόνες στο άκουσμά της και σου δημιουργεί συναισθήματα. Αυτή η τέχνη κι αυτή η μουσική είναι άξια λόγου!
Και σίγουρα όσο γελοίος και πανηγύρι να είναι ένας τέτοιος διαγωνισμός, η εκπροσώπηση της χώρας μας πρέπει να γίνεται από μια ομάδα που να την εκπροσωπεί επαρκώς και να είναι αξιοπρεπής. Κι όχι από τον κάθε τυχάρπαστο που θα έκανε τα πάντα για λίγη δημοσιότητα.
Δεν είναι όλα για όλους και φυσικά η νέα Ελλάδα θα πρέπει κι αυτή με τη σειρά της να ακολουθήσει το δρόμο της Αρετής και όχι της Κακίας, κάποια στιγμή.
Τα παιδιά και οι μεγάλοι να μαθαίνουν πιο ουσιαστικά πράγματα ώστε να μπορούν να έχουν σωστή άποψη για τις τέχνες, τη μουσική και όλα αυτά που απαρτίζουν τον πολιτισμό της χώρας μας, την κουλτούρα του. Να συνεχίζουν την ιστορία μας με ομορφιά και χάρη, με αξιοπρέπεια και αξίες.
Φέρνοντας όλ' αυτά στο μυαλό μου και περνώντας απ' το κέντρο της Αθήνας συνάντησα αυτούς τους μουσικούς που ακολουθούν στο βίντεο. Δε λένε δικά τους τραγούδια. Έχουν όμως την αξιοπρέπεια να λένε τα τραγούδια των άλλων με προσοχή, σεβασμό και μελέτη. Δεν πήραν απλώς μια κιθάρα κι άρχισαν να την γρατζουνάνε. Τα διάβασαν τα τραγούδια και τα ερμηνεύουν με μεράκι, με κέφι και δημιουργικότητα. Προτιμούν ίσως να παίζουν στο δρόμο παρά να παίζουν σε κάποιο μαγαζί που δεν τους αντιπροσωπεύει. Προτιμούν να κάνουν αυτό που πραγματικά τους αρέσει γιατί ΜΟΝΟ τότε το αποτέλεσμα που βγαίνει είναι καλό. Και πιθανόν το ξέρουν!
Αυτοί είναι καλλιτέχνες, αυτοί είναι μουσικοί κι ας είναι του δρόμου!
Add comment
Comments