Βόλτα στην Καλλιθέα Αττικής. Και όσο γυρίζεις, βλέπεις εικόνες και παίρνεις ιδέες. Αυτό που έβλεπα συνεχώς και αδιαλείπτως ήταν οι ζωγραφισμένοι τοίχοι τα μουτζουρωμένα κτίρια, η ξένη περιουσία, ακόμα κι η δημόσια, στην άβυσσο του βανδαλισμού.
Τα νέα παιδιά δέρνονται μεταξύ τους, τσακώνονται, πιάνονται στα χέρια, βρίζονται χυδαία, συμπεριφέρονται σαν ενήλικες απόκληροι της κοινωνίας κι απόφοιτοι φυλακής ή αναμορφωτηρίου. Πραγματοποιούν πράξεις, τα αποτελέσματα των οποίων, είναι η κράτησή τους σε αστυνομικό τμήμα, η δίκασή τους και η καταδίκη τους εν τέλει.
Τί καιροί; Και συνεχώς μια ερώτηση να σου τρυπάει το μυαλό: "Τί να φταίει"; ή "Πώς έχουμε γίνει έτσι";
Μην είναι η τηλεόραση, μην είναι τα κινητά, μην είναι τα παιχνίδια βίας; Μην είναι όλ' αυτά μαζί;
Και τα μαθαίνουν οι γονείς τα χαμπέρια των παιδιών τους. Και τα "τρέχουν" σε ψυχολόγους και συνεδρίες για να ηρεμήσει η ανησυχία της εφηβείας και να καταλαγιάσει η ψυχή του παιδιού τους. Και ρωτούν για τρόπους και τεχνικές που θα τα επαναφέρουν στην τάξη.
Και λύση δε βρίσκεται. Γιατί, όπως είπε και κάποιος συγγραφέας τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγους, θέλουν ΓΟΝΕΙΣ!
Τα παιδιά θέλουν ανθρώπους που να είναι κοντά τους όταν τους χρειάζονται, που το άγρυπνο μάτι τους θα τα ακολουθεί χωρίς να το αντιλαμβάνονται και όταν πλησιάζει η ώρα της ανάγκης, να επεμβαίνουν. Να δίνουν τις συμβουλές τους. Τα παιδιά να αισθάνονται την παρουσία τους χωρίς αυτή να τα πνίγει.
Πάντα στη νεότητα υπήρχε μια ορμή, μια επαναστατικότητα, μία δίψα για ζωή που σε σπρώχνει απότομα σε βαθιά νερά. Και η νεότητα σπανίως κολυμπάει σε αυτά δίχως να "πιει" νερά ή στη χειρότερη εκδοχή να καταπίνει θάλασσες ολόκληρες!
Εκτός από την κληρονομικότητα που "κουβαλάει" κάθε πλάσμα της φύσης αυτής, τα παιδιά έχουν τριγύρω τους το οικογενειακό τους περιβάλλον που μέσα σ' αυτό πλάθεται ο χαρακτήρας τους και σμιλεύονται το μυαλό, οι συνήθειες, ο τρόπος συμπεριφοράς, η καλοσύνη κι αναπτύσσονται τα χαρίσματα και τα ταλέντα!
Εάν δεν υπάρχει γονιός, που να νουθετεί το παιδί του, να το ωθεί στο καλό και να επιβλέπει διακριτικά την ανάπτυξη και τη διαχείριση της ζωής του, τουλάχιστον μέχρι να ενηλικιωθεί, τότε το παιδί μεγαλώνει ακάλυπτο και ευάλωτο σε κάθε είδους σαχλαμάρα, ανοησία και λάθος κρίση των καταστάσεων. Τότε είναι που νιώθει μόνο και παραμελημένο σαν τη καλαμιά στον κάμπο, τότε είναι που νιώθει άχρηστο και μειωμένο κι αισθάνεται ότι για να μην του δίνει κανείς σημασία, αυτόματα δεν το αγαπά κιόλας. Και χωρίς αγάπη, η ψυχή δεν "ψηλώνει" που λέει και το τραγούδι. Και το πλάσμα νιώθει μειονεκτικά κάθε μέρα και πιο πολύ!
Σπανίως άνθρωποι που δεν έχουν "πάρει" μπορούν να "δώσουν". Υπάρχουν όμως κι αυτές οι εξαιρέσεις που, εάν αυτά που έχουν ζήσει δεν τους αρέσουν και δεν τα επικροτούν αντί να τα αντιγράψουν, κάνουν το αντίθετο. Υπάρχουν και βέβαια υπάρχουν, αλλά είναι λίγες οι περιπτώσεις αυτές. Δεν αρκούν για να μας πάνε παραπέρα σαν ανθρώπους. Δεν αρκούν για να λέμε ότι το ανθρώπινο είδος προοδεύει και εξελίσσεται.
Ωραία λοιπόν είναι η τέχνη, αλλά κάπου υπάρχουν και όρια. Δεν μπορείς να ζωγραφίζεις κάτι που δεν σου ανήκει. Δεν μπορείς να εκτονώνεις τη δική σου οργή σε ξένους τοίχους, σε ξένα συναισθήματα, σε ξένα ντουβάρια που πιθανόν να έχουν κτιστεί με κόπους και με στερήσεις.
Και τα παιδιά αυτά δε μπορούν να καταλάβουν, να αισθανθούν δηλαδή. Δεν μπορούν να φανταστούν τί κατάληξη θα έχει μια ανόητη πράξη τους. Το καταλαβαίνουν όταν μεγαλώνουν αρκετά κι όταν βλέπουν ότι οι πράξεις τους αυτές τα εξόρισαν στην απομόνωση. Όχι της κοινωνίας, γιατί αυτό δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Η συμπεριφορά αυτή τα εξόρισε σε μια μοναξιά, μακριά από άλλους ανθρώπους γιατί δεν ταίριαζε με αυτή των πολλών. Κι είναι ωραίο να ξεχωρίζεις, να μην είσαι ίδιος με τους άλλους, έτσι διακρίνεται και η μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου. Δεν είναι ωραία μια κοινωνία με αντίγραφα. Η πολυπλοκότητα και οι πολυμορφία συντελεί στην ομορφιά του όλου.
Να ξεχωρίζεις όμως για την "ομορφιά" σου, για την απλότητα, την μελωδία που βγαίνει μέσα απ' την ψυχή σου. Κι όχι για την οργή που ξεχειλίζει γιατί οι γονείς σου δεν σου έδωσαν την απαιτούμενη προσοχή και φροντίδα.
Τα παιδιά είναι παιδιά, θα τα σκεφτούν αυτά με τη βοήθεια των μεγάλων, των δικών τους ανθρώπων και όχι μόνα τους. Λίγα είναι τα παιδιά που μπορούν να καταλάβουν αυτά τα πράγματα μόνα τους. Αν τα αφήνουμε όμως μόνα τους να αντιληφθούν την πραγματικότητα, μέσα σε έναν δρόμο που είναι στρωμένος με καρφιά και σε κάθε τους βήμα ματώνουν τα πόδια κι οι ψυχές τους, τα αντανακλαστικά της νεότητας που δρουν αστραπιαία θα ανταπεξέλθουν με μεγαλύτερη βία από αυτή που εισέπραξαν.
Γιατί .... μη ξεχνάμε τα παιδιά είναι σκληρά, είναι ειλικρινή και λένε την αλήθεια χωρίς περίβλημα θέλουμε να πούμε στην πραγματικότητα. Και οι νέοι είναι σκληροί και γίνονται ακόμα σκληρότεροι με την εγκατάλειψη.
Από δίπλα να είμαστε ..... είτε για τα δικά μας παιδιά, είτε για τα ξένα. Παιδάκια είναι κι αυτά, ενός άλλου Θεού ..... αλλά και πάλι παιδάκια!
Add comment
Comments