Κυριακή απόγευμα συγκεντρωνόμαστε στο σχολείο του παιδιού μου γιατί έχει προγραμματιστεί δράση με την ονομασία Star Wars και πώς να γίνετε πολεμιστής Jedi. Ήθελα κι εγώ να συμμετέχω μαζί με τα παιδιά. Ήθελα να γίνω κι εγώ πολεμιστής Jedi και να έχω φωτόσπαθο. Όχι τώρα, από παλιά. Από τον καιρό που ήμουν μικρή και είδα το πρώτο "Star Wars" σε καλοκαιρινό κινηματογράφο στον Πόρο, όπου κάναμε διακοπές όλο το καλοκαίρι. Από την εποχή που έκλειναν τα σχολεία μέχρι και τη στιγμή που ξανάνοιγαν το φθινόπωρο. Ωραία χρόνια. Από τότε, αγαπημένη ταινία ο Πόλεμος των Άστρων.
Οι μεταπτυχιακοί φοιτητές είχαν φέρει μαζί τους και τηλεσκόπιο απ' όπου μπορούσες να δεις το φεγγάρι και να το κρατήσεις στις χούφτες σου. Λίγο να άπλωνες το χεράκι σου και το έκλεινες μέσα σ' αυτό. Θα το κρατούσες τόσο σφιχτά για να μη σου φύγει, που θα κόντευε να πάθει ασφυξία.
Είχαν μαζί τους πετρώματα από άλλους πλανήτες, από κομήτες, από μετεωρίτες, από το φεγγάρι και τα έδειχναν στα παιδιά. Γιατί να μην είμαι κι εγώ παιδί; Να γυρίσω πάλι στο παιδικό μου όνειρο, να τα κάνω όλα πάλι απ' την αρχή και να γίνω επιτέλους αστροναύτης! Να βρεθώ σε κόσμο μαγικό, πολύ λίγο γνωστό στον πολύ κόσμο και τόσο άπιαστο που μοιάζει παραμυθένιος!
Γιατί να μην μπορώ να ξεφύγω από την καθημερινότητά μου και να γίνω κι εγώ ένας πολεμιστής Jedi, που πάντα θα νικάει το κακό, κι έτσι κι εδώ στη Γη να φέρω την ισορροπία και την αγάπη; Πολύ θα μ' άρεσε κάτι τέτοιο!
Να έχω ένα μεγάλο πράσινο φωτόσπαθο, που θα το κουνάω αριστοτεχνικά δεξιά κι αριστερά, και θα σκοτώνω τους κακούς και θα σώζω τους αδύναμους! Έτσι με είχα φανταστεί από μικρή, να είμαι πολεμίστρια ενάντια στο κακό, να κάνω τα αδύνατα δυνατά και να λέω στον κόσμο ότι όλα μπορούν να γίνουν, εάν υπάρχει θέληση. Τίποτα άλλο! Μόνο θέληση!
Μαγική νύχτα ακολούθησε το εκπαιδευτικό απόγευμα. Οι νέοι φοιτητές γέμισαν τα μυαλά των παιδιών με γνώσεις, κάνοντάς το ευχάριστα μέσα απ' το παιχνίδι.
Κι εγώ μόλις βράδιασε πήγα να δω το φεγγάρι απ' το τηλεσκόπιο. Αφού είχε περάσει από εκεί όλο το σχολείο, ήρθε και η δική μου σειρά, η σειρά του πιο μικρού παιδιού απ' όλα τα υπόλοιπα, εκείνου που ήθελε να κατακτήσει το φεγγάρι, αλλά δεν τα κατάφερε. Το μόνο που κατάφερε εκείνο το παιδί, ήταν να κατακτήσει το σφουγγαράκι scotch brigth του νεροχύτη και να νικήσει τα άπλυτα πιάτα!
Και είδα το φεγγάρι τελικά, τόσο κοντά και τόσο ανάγλυφο, λες και πατούσα πάνω σ' αυτό εκείνη τη στιγμή. Τόσο ζωντανό ήταν και τόσο όμορφο. Σου μιλούσε και σου έλεγε να κάτσεις μαζί του σαν τον Μικρό Πρίγκηπα ακόμα και χωρίς το τριαντάφυλλο. Ήταν τόσο μαγικό, που τίποτα άλλο δεν χρειαζόταν. Μόνο τον Yoda ήθελα εκείνη τη στιγμή, να με εκπαιδεύσει για να γίνω αυτό που πάντα επιθυμούσα. Ο υπερασπιστής του καλού.
Προσπάθησα να γίνω κάτι παρόμοιο στην πραγματική μου ζωή.
Χωρίς φωτόσπαθο, χωρίς εκπαίδευση παρά μόνο της μαμάς και του μπαμπά μου και της μετέπειτα ζωής στον έξω κόσμο που πραγματικά είναι μεγάλο "σχολείο". Πιο μεγάλο απ' το κανονικό. Ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια, δεν καταφέρνω να μετρήσω τις λαβωματιές και τις μοναξιές που περνάω, προσπαθώντας να κάνω το καλό και να μην ξεφεύγω από την ηθική που είναι σφηνωμένη μες' το κεφάλι μου. Το χειρότερο όμως απ' όλα είναι ότι δεν ταιριάζω πια με αρκετούς ανθρώπους. Νομίζω ότι είμαι μόνη μου εναντίον όλων. Σαν τους μοναχικούς ιππότες Jedi.
Και το χειρότερο από το χειρότερο αυτό είναι ότι δεν έγινα αστροναύτης, ότι δεν περπάτησα στο φεγγάρι κι ούτε είδα από κοντά την ασύγκριτη ομορφιά του. Παρά μόνο μέσα απ' το φακό ενός τηλεσκόπιου.
Δεν πειράζει. Έτσι "έκατσε" τελικά! Πάλι καλά που το είδαμε κι αυτό. Και για να αντικρύζουμε λίγο πιο αισιόδοξα τα πράγματα και σήμερα το βράδυ και να γίνουμε μέρος κάτι καλύτερου από αυτού που ζούμε .......
...May The Force Be With Us!!!!
Add comment
Comments