Και πας για καφέ και σου 'ρχεται ετούτο το κομψοτέχνημα. Και σκέφτεσαι, να το φάω ή να μην το φάω; Ιδού η απορία!
Μετά από καιρό, είπες να βγεις και συ μια βόλτα. Να πας κάπου, να πιείς έναν καφέ. Παιδιά, σκυλιά, σπίτι, δουλειά, ρουτίνα, καθημερινότητα, δυσκολίες, ζέστη ... είπες να το φχαριστηθείς και να το ρίξεις έξω.
Και πήγες σ' ένα καφε-ζαχαροπλαστείο πολυτελείας, με τα τούτα του και τα κείνα του. Με τα σέα του και τα μέα του! Να μην παραγγείλεις κι ένα ξεγυρισμένο καφέ με όλα τα κομφόρ; Να στον σερβίρουν και να σου τρέχουνε τα σίελα. Να μην ξέρεις από πού να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις. Σου το σερβίρουν και μένεις ενεός. Με το στόμα να χάσκει. Και σου λέει κι ο διπλανός σου, κλείσ΄ το βρε κακομοίρα, μην μπει και καμιά μύγα μέσα.
Καφές με κουταλάκι. Αυτά που δεν μπορείς να τα πιείς, να μπορέσεις να τα φας δηλαδή. Κι έχει ρημαχτεί κι ένα ολάκερο κηπάριο με λουλουδάκια, για ντεκόρ. Αφού όμως παρήγγειλες, είπες να είναι δύο σε ένα. Και καφές και γλυκό, μην καταξοδευτούμε κιόλας. Καλοκαίρι ήρθε, με πολλές απαιτήσεις. Air condition, μπανάκια, σαμπρελίτσες, βατραχοπεδιλάκια, μασκούλες...... μαγιουδάκια.
Και σου "μένει" στο μυαλό το τελευταίο. Κολλημένο σαν βρεγμένο περυσινό δανεικό μαγιό ξεχειλωμένο που παρ' όλ' αυτά κάνεις γιόγκα στη στάση του κουτσού κουνελιού, για να σου χωρέσει.
Κι εκεί που ήσουν μιαν αναπνοή μακριά από το απόλυτο όνειρο, κλείνεις το στόμα, ξεροκαταπίνεις και κοιτάς τα μούτρα σου στον καθρέφτη που είναι απέναντι. Σκέφτεσαι τον καταστηματάρχη, που δεν είναι επαγγελματίας. Ποιος βάζει σε καφέ - ζαχαροπλαστείο με λαχταριστά γλυκά των 5.000 θερμίδων, καθρέπτες; Να καθρεπτίζεσαι και να θυμάσαι - την ώρα που πας να καταβροχθίσεις το όνειρο - ότι δεν είσαι η ομορφότερη του κόσμου, αλλά ούτε κι η λεπτότερη. Και ξαφνικά παθαίνεις νευρική ανορεξία και νευρικό κλονισμό συγχρόνως και πληρώνεις και το γλυκό τζάμπα και χωρίς να το φας.
Λες κορμί ή φαί; Μαγιό ή γλυκό; Γεύση ή ανοστιά; Ζωή ή Θάνατος. Και φυσικά, διαλέγεις το πρώτο. Ζωή! Και ορμάς πάνω στο τρυφερό κρουασάν που κάνει μπάνιο στη σαντιγί και σ' ένα λεπτό μέσα, δεν υπάρχει τίποτα! Σαν να μην υπήρξε ποτέ. Και τότε ησυχάζεις. Προσποιείσαι ότι δεν το έφαγες, ότι ήταν λίγο, ότι ήταν ελαφρύ, ότι ήταν δροσερό, λιτό κι απέριττο. Δεν μπορείς να το χωνέψεις, όχι φυσικά το υπέρτατο σάκχαρο, αλλά το γεγονός ότι το έφαγες. Δεν μπορείς να καταλάβεις πως υπέπεσες σε ένα τέτοιο διατροφικό ατόπημα. Μετά σκέφτεσαι το master chef και λες ξανά και ξανά στον εαυτό σου, ότι εκείνη τη στιγμή το μυαλό σου είχε "αστοχίες". Ναι, αυτό που κουβαλάς μέσα στο κεφάλι σου! Από κάπου "πιάστηκε", από κάπου "σκάλωσε", κάπου μπουρδουκλώθηκε κιόλας και έκανες το λάθος να το φας.
Την επόμενη μέρα κι ενώ έχουν προηγηθεί τέσσερις μέρες σιδηροδέσμιας νηστείας, δείχνεις και 2 κιλάκια παραπάνω και σου 'ρχεται να κάνεις χαρακίρι με τη μεζούρα που μετράς του πόντους του περίσσιου δέρματός σου!
Αλλά ένα χέρι, σαν από μηχανής Θεός, σε σταματάει. Κι ακούς και μια φωνή από το πέραν, να σου λέει σιγανά: "Μη φοβού μικρή και ταπεινή, θα πάρεις άλλο μαγιό που να σου κάνει. Θα νιώσεις όμορφα μέσα σ' αυτό και θα 'χεις και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Θα είσαι κι ωραία, θα τρως και καλά! Αρκεί να μην μετανιώνεις γι' αυτά που κάνεις. Να τα ζεις και να μην έχεις ενοχές".
Στο κάτω κάτω βρε αδερφέ, δεν έκλεψες κιόλας! Δεν τυράννησες κανέναν, αλλά ούτε και αδίκησες!
Επιλογές είναι κι αυτά, όπως και τόσα άλλα. Σε μια στιγμή αδυναμίας επιλέγεις αυτό που θα σου προσφέρει τη μεγαλύτερη απόλαυση, αυτό που θα κάνει τις αισθήσεις σου να παραλύσουν και θα παρασυρθείς για ακόμα μια φορά, σ' έναν μικρότερο γευστικό βούρκο αμαρτίας.
Συμβαίνουν κι αυτά. Συμβαίνουν και στις καλύτερες και στις χειρότερες οικογένειες!
Αλλά αύριο είναι μια καινούρια μέρα, που έλεγε κι η Miss Scarlett O' Hara στο "Όσα παίρνει ο άνεμος".
Και μετά από χρόνια κατάλαβα ότι τελικά είναι!
Add comment
Comments