Ή αλλιώς "A Sky Full Of Stars"! Η πρώτη αποφοίτηση. Αυτή του Δημοτικού Σχολείου. Η βαθμίδα αυτή της εκπαίδευσης που προετοιμάζει τα παιδιά για κάτι πιο μεγάλο, κάτι πιο "ευρύχωρο". Φεύγουν από την παιδική τους ηλικία σιγά - σιγά και κουτσοπατάνε προς την ενηλικίωση. "Περνάνε" στην άλλη πλευρά, την εφηβική και ίσως και τη πιο μυστήρια. Αρχίζουν και σοβαρεύουν νομίζοντας ότι έτσι θα γίνουν μεγάλοι. Το ίδιο βέβαια, νομίζουν και οι ήδη μεγάλοι, κάποιες φορές. Ότι εάν δείξουν πιο σοβαροί θα τους λογαριάζουν οι υπόλοιποι άνθρωποι ως πιο σοφούς και λογικούς. Και μη χειρότερα, δηλαδή. Ας ελπίσουμε ότι τα παιδάκια όλου του κόσμου, δεν θα έχουν αυτή τη ψευδαίσθηση.
Πήγαμε περιχαρείς στη γιορτή λήξης της σχολικής περιόδου, αυτή που θα "έσπρωχνε" τα παιδάκια μας - θέλοντας και μη - στο επόμενο στάδιο. Μήπως δε συνέβη το ίδιο και με μας; Και με κάθε γενιά; Έτσι γίνεται πάντα. Σε "σπρώχνει" η κοινωνία σ' έναν δρόμο που δεν ξέρεις εάν θέλεις να βαδίσεις. Που όμως, είσαι τόσο μικρός και δεν μπορείς να εκφράσεις και τη γνώμη σου. Απλά δέχεσαι την λογική συνέχεια της ύπαρξής σου.
Προμηθεύτηκα κι τρία πακέτα χαρτομάντηλα, γιατί με είχαν προειδοποιήσει κι οι άλλες μαμάδες, ότι θα "πέσει" πολύ κλάμα. Είχαμε δει και την περσινή ΣΤ' Δημοτικού, που κι αυτή με τη σειρά της πήρε το δρόμο που της πρέπει τον αγύριστο, προς το Γυμνάσιο και την ενηλικίωση. Είχε "πνιγεί" στο κλάμα η αυλή του σχολείου πέρυσι.
Με τη βοήθεια του δασκάλου τους, είχαν προετοιμάσει ένα πολύ συγκινητικό θεατρικό έργο που αφορούσε τους γονείς με τα παιδιά τους, σε διάφορες δεκαετίες. Στο τέλος του έργου τα παιδάκια έπαιρναν από μια βαλίτσα στο χέρι κυριολεκτικά, για να φύγουν από αυτό το σχολείο και να προχωρήσουν ως περίεργοι ταξιδιώτες στο επόμενο μονοπάτι της ζωής. Και πήγαιναν και ξεμάκραιναν, μακριά από τα μάτια των γονιών κι από την ασφάλεια της αγάπης τους.
Τα χαρτομάντηλα που είχα πάρει απ' το σπίτι τα μοίρασα όλα προκαταβολικά στους γονείς της ΣΤ', δεν μπορώ να πω, ξεπούλησα. Δυστυχώς το αποτέλεσμα των εργασιών τους δεν ήταν το αναμενόμενο. Τα παιδάκια προσπάθησαν, όσο μπορούσαν μέσα στη ζέστη, να αποδώσουν το κακογραμμένο κείμενο, χωρίς αρχή μέση και τέλος κι ανάμεσα σε μια σκυταλοδρομία του μικροφώνου, το συναίσθημα φεύγοντας έκλεισε και την πόρτα. Τα ωραία τραγούδια που πλαισίωσαν το θεατρικό, δεν είχαν που να "πατήσουν" μέσα στο κείμενο, με μόνη κατάληξη το δάκρυ να μην κυλήσει. Το συναίσθημα να μην κορυφωθεί. Δε βοηθούσε ο καιρός, δε βοηθούσε και το διπλανό σχολείο που παράλληλα είχε τη δική του γιορτή με μουσική υπόκρουση τσιφτετέλια και βλαχομπαρόκ μουσικές, λες και δεν έχουμε δικές μας! Δίπλα στο συναίσθημα που πάλευε να βγει στην επιφάνεια, άκουγες και μια Βανδή ενδιάμεσα, μύριζες και τα σουβλάκια που ψήνονταν για μετά τη γιορτή, το 'παιρνε και το μικρόφωνο κάποιο παιδάκι, κατά λάθος κι έφευγε από την πίσω μεριά του σχολείου και πιάσ' το αυγό και κούρεφ' το, δηλαδή.
Στιγμές απείρου κάλλους εκτυλίχθηκαν για μια ακόμη φορά. Τι να σου κάνει κι η αναπληρώτρια δασκάλα που ανέλαβε την ΣΤ' Δημοτικού για πρώτη φορά, μιας και δεν τα είχε ξαναδεί τα παιδιά που αλλάζανε δασκάλους σαν τα πουκάμισα κάθε χρόνο. Τί να σου κάνει κι η καινούρια Διευθύντρια που ακολούθησε την παλιά - μια υποτονική θεούσα που δεν είχε ευθύνη για τίποτα.
Τί να σου κάνουν όλ' αυτά με "συνοδό" την απειρία και την ασχετοσύνη. Την έλλειψη καλλιτεχνικής οπτικής; Μέχρι κι η τοποθέτηση των προβολέων έγινε στην πίσω μεριά της σκηνής. Θα φωτίζονταν οι πλάτες των παιδιών και όχι τα πρόσωπά τους.
Βλέποντας όλ' αυτά, είχα αρχίσει να αισθάνομαι ο μονόφθαλμος μέσα στους τυφλούς. Ένας μικρός Αϊνστάιν κι εγώ, τι θαύμα!
Και θυμήθηκα, τότε που ήμουν εγώ παιδί. Τότε που στις διακοπές, μετά την Ε' Δημοτικού, έγραψα μόνη μου κείμενο για θεατρικό, το οργανώσαμε μαζί με κάποια άλλα παιδάκια από τα γύρω σπίτια του παραθεριστικού μέρους που είχαμε πάει, "έντυσα" το έργο με μουσική (κασετόφωνο υπήρχε τότε, όχι τίποτ' άλλο), βάλαμε κουρτίνα σε μια πιλοτή και καρέκλες για τους θεατές. Φορέσαμε τα ρούχα των μαμάδων μας και μεταμορφωθήκαμε ο καθένας στον ρόλο του. Φτιάξαμε αφίσα και την τοιχοκολλήσαμε στις γύρω κολώνες της περιοχής. Είχαμε βάλει και εισιτήριο 20 δραχμών το άτομο. Είχαμε πελάτες, το θεατράκι γέμισε και βγάλαμε και λεφτά. Κι όλ' αυτά, χωρίς την παρότρυνση και τη βοήθεια κανενός μεγάλου, όλα ήταν χειροποίητα, δεν υπήρχαν εκτυπωτές τότε. Το κάναμε μόνο για το παιχνίδι! Και συνέχισα από τότε και στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Εκεί είμασταν μια άλλη παρέα που παίζαμε μουσική κι οι καθηγητές "άφηναν" πάνω μας ολόκληρη τη μουσική επένδυση όλων των σχολικών εορτών. Κι οι γιορτές ήταν απίθανες, με ζωντανή μουσική, ζωντανές φωνές, με σκετσάκια και ποιήματα. Τόσο απλά και τόσο ωραία.
Ας φύγουμε όμως από τα παλιά, είμαστε στα καινούρια τώρα. Στην εποχή του μέλλοντος, της αφρικανικής σκόνης, της κλιματικής αλλαγής, της τεχνολογίας, της τεχνητής νοημοσύνης.....
Ίσως κάτι να έχει χαθεί, δεν ξέρω τί. Είναι η αμέλεια, είναι η απειρία, είναι η άγνοια, είναι η έλλειψη καλλιτεχνίας; Δεν ξέρω τί είναι. Αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι καλό. Και μελλοντικά, ό,τι τεχνολογία και να 'χει βγει μέχρι τότε, δεν θα μας βγει σε καλό!
Είμαι λίγο γκρινιάρα, αλλά αυτή τη φορά συμφώνησαν όλοι οι γονείς μαζί μου. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι εννοούσε ο ποιητής, όταν έγραφε αυτό το έργο. Δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε ούτε την υπόθεση.
Πέρασε όμως κι αυτό, τελείωσε. Η συνέχεια είναι το μέλλον των παιδιών μας. Νιώσαμε ότι κλείνει ένας κύκλος και σε λίγους μήνες θα ανοίξει ένας καινούριος. Ελπίζω πιο τυχερός. Για τα παιδιά πρωτίστως. Για να έχουν μια καλή πορεία, μέσα από γνώση και συναισθήματα. Μέσα από εμπειρίες ζωής και όχι οθόνης. Μέσα από δρώμενα, φτιαγμένα από τα χέρια τους και δουλεμένα με το μυαλό τους. Γιατί μόνο έτσι πλάθεται ο χαρακτήρας και χτίζεται η συναισθηματική νοημοσύνη. Χρειάζεται κι αυτή, όπως χρειάζονται όλα. Χρειάζονται κι οι τέχνες κι ο πολιτισμός, εκτός από τα γράμματα!
Τα παιδιά είναι έτοιμα να αποπλεύσουν, είναι έτοιμα να δεχτούν τον άνεμο στα μαλλιά τους και να νιώσουν το αίσθημα της ελευθερίας σε αυτό το ονειρεμένο ταξίδι. Το ζητούμενο όμως είναι να έχουν και μια βάρκα γερή και σταθερή στις αναταράξεις, με βάσεις και καλοκατασκευασμένη κι όχι ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο, με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές!
Ας γίνουν τα παιδάκια, όλου του κόσμου, τα αστεράκια που γεμίζουν τον ουρανό και ταξιδεύουν λαμπερά μέσα στο χρόνο. Ας έχουν την τύχη με το μέρος τους και τους γονείς στο πλάι τους για να ζήσουν αυτό το μαγευτικό ταξίδι της ζωής, πρωταγωνιστές της πορείας τους, πρωτοπόρα, αυτόνομα αλλά όχι μόνα!!!
Με αγάπη κι ευχές για ένα άλλο ξεκίνημα, όπως και μερικά άλλα που θα ακολουθήσουν.
Με αγάπη για όλα τα παιδάκια του κόσμου και λίγο παραπάνω για το δικό μου!
Add comment
Comments