Πήρα τον δρόμο για την Αίγινα. Να το πω καλύτερα όμως. Πήρα τη θάλασσα για την Αίγινα, με λίγα λόγια το καράβι. Πήγα στο λιμάνι του Πειραιά, το πιο ωραίο λιμάνι του κόσμου, σάμπως έχω δει και άλλα για να ξέρω. Το πιο ωραίο είναι όμως από πλευράς συναισθηματικής φόρτισης.
Από εκεί έχουμε ξεκινήσει να ταξιδέψουμε για κάποιο κοντινό προορισμό, για κάποιο νησί, για κάποιες διακοπές που κουβαλάνε κι αυτές τα δικά τους συναισθήματα κι αποσκευές. Κι εκεί γυρίσαμε πάλι πίσω. Γεμάτοι εμπειρίες κι αναμνήσεις γλυκές, πικρές, ξινές ή παράξενες! Το λιμάνι του Πειραιά αφετηρία και γυρισμός μαζί. Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος!
Μέσα σ' αυτή την ολόπιαστη θάλασσα, πρωτοείδαμε τις σημαδούρες, τα καραβάκια οδηγούς, τις ψαρόβαρκες, τα ψαράκια να χοροπηδούν, τους γλάρους να κυνηγούν το πλοίο και να δέχονται τα κεράσματα από τους επιβάτες, είδαμε θαλάσσιες χελώνες να επιπλέουν και δελφίνια να πετάγονται στον αέρα επιδεικτικά.
Σ' αυτό το ταξίδι πάντα με γυρισμό, ξανά και ξανά. Σε κάποιο ταξίδι από αυτά ο γυρισμός ήταν αργός. Συνέβη μετά από πολλά χρόνια. Και μπορεί να μην συνέβαινε και ποτέ εάν δεν υπήρχε αλλαγή πορείας.
Θαλάσσιες περιπέτειες και ναυάγια μαζί. Έρχονται κι αυτά μαζί με τις περιπέτειες. Γιατί οι περιπέτειες μπορεί να σου αφήνουν πολλές και διάφορες εμπειρίες, μπορεί να σου αφήσουν όμως και αξέχαστες πληγές και δυσθεώρητα χάσματα και εκεί που πας να δεις την πυγολαμπίδα να φωτίζει και να πετάει ξαφνικά να τη νιώσεις σβηστή και ακίνητη!
Έτσι λοιπόν, ξεκίνησα για την Αίγινα να περάσω εκεί το καλοκαίρι, αφού πηγαίνουμε κάθε χρόνο να χαρούμε την θάλασσα και τον ήλιο. Να ανασάνουμε με τις μυρωδιές των πεύκων και να πάρουμε όσο περισσότερο οξυγόνο μπορούμε, να το μεταφέρουμε στην πόλη όπου μένουμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο χωρίς ανάσα. Μισοπνιγμένοι και θαμμένοι μέσα στα σπίτια, μη τολμώντας να ξεμυτίσουμε ούτε στο μπαλκόνι. Περίεργη ζωή, κουτσουρεμένη. Δραματοποιημένη μέσα από τις δυσκολίες της καθημερινότητας και τη ρουτίνα της βλακείας. Μέσα από σπρωξίματα συνταξιδιωτών του πεζοδρομίου, κόρνες και βρισιές των οδηγών. Και θα μου πεις, δε συμβαίνουν αυτά στο νησί, δεν συμβαίνουν αυτά στο χωριό, στο βουνό, στην εξοχή και στην πεδιάδα. Κι όμως δε συμβαίνουν!! Εκεί συμβαίνουν άλλα, αλλά όχι αυτά.
Ξέχασα το laptop στην Αθήνα και αφού πέρασα μερικές μέρες δυσκολιών και δυστοκίας, γιατί μαζί του δεν κάνω και χώρια του δεν μπορώ, γύρισα πίσω να το πάρω. Έφαγα στη μούρη τη ζέστη και τη λάβα της Αθήνας για λίγο, γεμάτη τόλμη και κουράγιο για τη σάουνα που θα περνούσα εκείνη τη μέρα ξέροντας ότι θα γυρίσω συντόμως πίσω, στον θαλάσσιο προορισμό. Νιώθοντας λίγο σαν Ποσειδώνας και λίγο σαν δελφίνι. Έλεγα: "πού θα πάει, θα περάσει η μέρα, θα κάνω τις δουλειές μου και θα φύγω με το πλοίο της επιστροφής για να καταλήξω να πέσω στη θάλασσα και να βρέξω τα λέπια μου και την ουρά μου"!!!! Έτσι σκεφτόμουν κι έδινα στον εαυτό μου ώθηση για να τελειώνω μια ώρα αρχύτερα.
Και τελείωσα και γύρισα πίσω στο νησί, η μάνα μου εγώ κι εσύ! Κι έγινα καλύτερα, ένιωσα στα νερά μου μεταφορικά και κυριολεκτικά. Άλλοι, σκέφτηκα, πως μένουν στην πόλη; Όλοι αυτοί που άφησα πίσω! Όπως μένω κι εγώ, ήταν η απάντηση, όσο καιρό δεν μπορώ να φύγω.
Αργότερα, όταν θα μπορώ, θα κάνω ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Όχι αυτό το αιώνιο, φτου, φτου, φτου!!! Αλλά το καλό, το τελειωτικό, που θα μου επιτρέψει, όταν πια θα έχω μεγαλώσει αρκετά, θα είμαι ώριμη σαν μια κόκκινη πατημένη ντομάτα, να ζήσω τη ζωή μου, όπως εγώ τη θέλω επιτέλους. Οι υποχρεώσεις, οι ράγες που έχουν στρωθεί για σένα από την αρχή, δεν είναι εύκολο να λοξοδρομήσουν και να σ' αφήσουν να περάσεις σ' ένα άλλο μονοπάτι. Εκείνο, που ενδεχομένως, είχες βρει ότι θέλεις να διαβείς στη ζωή σου. Εκείνο που ήθελες πιο πολύ. Γιατί δεν ξέρεις από την αρχή που θα καταλήξεις, ούτε ποια απ' όλες τις προοπτικές που ανοίγονται μπροστά σου θα είναι η τελική σου προτίμηση.
Κι έτσι μπορεί να αναλώνεσαι για χρόνια σε διάφορα που δεν τα θέλεις και τόσο πολύ ή που δεν σου αρμόζουν. Και σε παίρνει φαλάγγι ο ρους της ιστορίας μαζί του. Και δεν μπορείς να αντισταθείς και να ξεφύγεις.
Για να βλέπουμε και τα πράγματα όμως και λίγο αισιόδοξα, θα πρέπει να θυμηθούμε ότι αυτό που έχει το ζουμί και την ουσία δεν είναι ο προορισμός, αλλά το ταξίδι.
Δεν είναι δικό μου και δεν είχα σκοπό να το οικειοποιηθώ. Είναι αλλουνού αυτή η φράση, πλην όμως δεν με εμποδίζει τίποτα να τη χρησιμοποιήσω κι εγώ.
Γιατί μου αρέσει και γιατί είχε δίκιο ο τύπος!!!
Καλό σας απόγευμα!
Add comment
Comments