Κι έτσι χθες, υπό τους ήχους της βροχής και βλέποντας τη φύση, σκέφτηκα τις ρίζες μας. Ακούγοντας τους κεραυνούς, σκέφτηκα επίσης τις κακοτοπιές της ζωής και πώς οι ρίζες μας μπορούν να γίνουν απάγκιο για να γείρουμε την κουρασμένη μας ψυχή. Βλέποντας πως η φύση προστατεύει τα παιδιά της σε μια μπόρα, σε μια καταιγίδα, σε μια πλημμύρα, σε μια φυσική καταστροφή, "είδα" εκεί, σε μια γωνιά και τους ανθρώπους, που εάν είναι τυχεροί, μπορούν να "ακουμπήσουν" στις οικογένειές τους, σε μια δύσκολη στιγμή!
Ξεκινήσαμε όλοι παιδιά, κάποιοι μεγαλώσαμε και κάποιοι άλλοι όχι. Ώσπου να μεγαλώσουμε κρυβόμασταν κάτω από τις φτερούγες των γονιών μας, που μας προστάτευαν την κάθε στιγμή κι από κάθε κακό που θα μπορούσε να "τσακίσει" τα τρυφερά και αγίνωτα φτερά μας. Άλλοι κρυβόμασταν πίσω από τους γονείς μας κι άλλοι όχι. Γιατί άλλα παιδιά μπορεί να μην είχαν γονείς, άλλα πάλι μπορεί να είχαν αλλά να ήταν απόντες και πολύ απασχολημένοι με άλλου είδους καταστάσεις.
Και κάθε παιδί, μεγάλωσε κι έγινε ο ενήλικας που του επέτρεψε η οικογένειά του! Και κάποιοι από αυτούς έζησαν με τον ίδιο εαυτό σε όλη τους τη ζωή.
Μερικοί, ως ενήλικες πια, έγιναν διαφορετικοί και μερικοί άλλοι ίδιοι με τους γονείς τους.
Κάποιοι ενώ ήταν πολύ κοντά με τους γονείς τους, αποσπάστηκαν ξαφνικά και βίαια από αυτούς προσπαθώντας να βρουν τον δικό τους δρόμο. Ακόμα κι αν έβρεχε, ή μπουμπούνιζε, ακόμα κι αν ο δρόμος αυτός δεν ήταν "στρωμένος" και βατός, εκείνοι συνέχισαν την ανεξάρτητη πορεία τους κι έφαγαν τα μούτρα τους ξανά και ξανά. Χωρίς βοήθεια. Και μετά από πολλά χρόνια σ' αυτόν τον δύσβατο δρόμο θεώρησαν ότι όλα έτσι έπρεπε να είναι στη ζωή, δύσκολα και εξοντωτικά. Και πίστεψαν ότι για να είναι κάτι ωραίο και με αξία, θα πρέπει να γίνει με πολύ κόπο και δουλειά. Και πείστηκαν ότι δεν υπάρχει τίποτα ωραίο που να σου χαρίζεται. Μετά από όλ' αυτά όμως, κουράστηκαν. Κι αφού απέτυχαν να βρουν τον δρόμο τους, γύρισαν πίσω στις ρίζες τους, σε αυτούς που τους δημιούργησαν και σε αυτούς που ήξεραν ότι μπορούσαν να στηριχτούν, να ξεκουραστούν με ηρεμία.
Αλίμονο όμως, ενώ γύρισαν, ένιωθαν ξένοι. Δεν ήταν ο καιρός που είχε περάσει, ήταν οι αλλαγές που είχαν γίνει και πλέον δεν μπορούσαν να νιώσουν οικεία. Είχαν αποξενωθεί. Χρειαζόταν να γνωριστούν από την αρχή, σαν άνθρωποι που πρώτη φορά έβλεπε ο ένας τον άλλον. Και περνούσε καιρός για να γίνει αυτό και σε κάποιες περιπτώσεις δεν γινόταν κιόλας. Και χανόταν η ουσία και διαλύονταν οι δεσμοί. Κάποιες φορές "κοπήκανε" κι οι ρίζες. Και έγιναν σκόνη μεσ' το χώμα. Κι εκείνες τις φορές, ακόμα κι αν ένιωθες ότι τα κλωνάρια που σε "δέναν" με τις ρίζες σου είχαν κοπεί, τότε ήταν που καταλάβαινες ότι αυτό δεν ισχύει. Και αυτές τις ρίζες, τις κομμένες, τις πόναγες πιο πολύ από ποτέ!
Δεν ξέρω εάν γνωρίστηκαν παιδιά με γονείς, εάν βρήκαν από την αρχή τα "πατήματά" τους, εάν μπόρεσαν να συμβιώσουν ξανά και να νιώσουν μια οικογένεια. Ακόμα δεν ξέρω εάν πρέπει ο δρόμος της αρετής να είναι στρωμένος πάντα με δυσκολίες. Κάποιοι συνάνθρωποί μας, με μεγάλη ευκολία, με απεριόριστη τύχη και χωρίς να έχουν "κουνήσει" ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι, απολαμβάνουν του Ισαάκ τα καλά και τ' αγαθά! Τους βλέπω και τους ζηλεύω πραγματικά! Χωρίς κακία. Απλά, θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους.
Το σίγουρο είναι ότι τις ρίζες μας δεν μπορούμε να τις αλλάξουμε, παραμένουν για πάντα οι ίδιες. Κι αν κάποιες φορές δεν τις νιώθουμε δικές μας, είναι εκεί να μας περιμένουν. Είναι η συνέχειά μας, ή μάλλον εμείς είμαστε η δική τους συνέχεια. Αυτές απλώνονται και μακραίνουν και στην ακρούλα τους φυτρώνουμε εμείς!
Δεν μπορούμε να τις ξεχάσουμε και εάν τις ξεχάσουμε, έστω και για λίγο, κάποια στιγμή όταν έχουμε ανάγκη, θα τις θυμηθούμε. Όπως το μητρικό γάλα, είναι διαφορετικό από μητέρα σε μητέρα και κατάλληλο μόνο για τη δική της γέννα η κάθε μία αντίστοιχα, έτσι και αυτές οι ρίζες είναι κατάλληλες και ξεχωριστές για τον καθένα μας.
Μόνο στη δική μας ρίζα, μπορούμε να "κουμπώσουμε" απολύτως!
Και να φανταστείς, ότι όλες αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν από μία ρίζα που ολόγυρά της είχε τοποθετηθεί τσιμέντο. Το δέντρο δεν υπήρχε πια, το είχαν κόψει κι όμως η ρίζα αυτή δεν είχε γίνει σκόνη, δεν είχε γίνει ένα με το χώμα.
Έστεκε εκεί και υπήρχε κι όσα χρόνια περνούσα από εκείνο το σημείο καθόταν αγέρωχη και με κοιτούσε.
Ακόμα είναι εκεί, μετά από τόσα χρόνια, μετά από τόσες αλλαγές. Και νομίζω ότι αυτή η ρίζα ούτε θα πεθάνει, ούτε θα γίνει καπνός στον αέρα. Θα περνάω από εκεί κι όταν θα γίνω γριούλα και θα την ατενίζω!
Add comment
Comments