Νευρικός Κλονισμός!!!! Μόνο αυτή η λέξη υπάρχει. Τίποτες άλλο! Με όλες τις ιστορίες που αφορούν το ελαφρώς ευρύτερο σόι μου, θα μπορούσα να γράψω βιβλίο χωρίς τέλος. Συνεχώς ανανεώνονται. Συνεχώς εμπλουτίζονται. Και δυστυχώς πάντα με στενάχωρες έως εξοργιστικές προεκτάσεις και συναισθήματα. Χωρίς κάτι ωραίο για να έχεις μιαν ανάμνηση.
Πάνω κάτω και μέχρι στιγμής με τους κοντινούς μου συγγενείς - που όπως έλεγε η προ-γιαγιά μου είναι αυτοί που όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού σου είναι μέσα, - εννοώντας ότι η πραγματική σου οικογένεια είναι μόνο αυτοί που ζουν μέσα στο ίδιο σπίτι, τα "έχουμε βρει" και γνωρίζουμε, μετά από τόσα χρόνια, τι ενοχλεί και εκνευρίζει τον άλλον ώστε να έχουμε μια ήρεμη συμβίωση. Μέχρι εδώ καλά.
Παρακάτω αρχίζει το πρόβλημα, όταν έρχονται οι outsiders, εκείνοι που δεν τους ζεις κάθε μέρα και οι συνήθειες τους διαφέρουν πολύ από τις δικές σου. Εκείνοι που έρχονται στο εξοχικό μια φορά τον χρόνο και για δέκα μέρες και ώσπου να συνηθίσεις έχουν φύγει. Και γυρνάνε τον επόμενο χρόνο με καινούριες συνήθειες κι εκεί που κάπως είχες εγκλιματιστεί με τις παλιές, σου ξεπετάγονται νέες προκλήσεις στις οποίες καλείσαι, για ακόμη μία φορά, να ανταπεξέλθεις, χωρίς όμως να "εγκληματήσεις".
Ήρθε η γυναίκα του αδελφού μου με τα ανίψια μου. Κάθε χρόνο τα ίδια. Ο ένας ανιψιός ήρεμος και συγκαταβατικός ο άλλος ιδιότροπος και δύσκολος χαρακτήρας. Η μάνα τους, η πηγή του κακού. Ένας άνθρωπος ασυνεννόητος, φορτωμένος με πολλά σύνδρομα, με εκνευριστικό γέλιο σε στενάχωρες στιγμές και χωρίς λόγο, χωρίς τρόπους και χοντρή φωνή νταλικέρη από τις φούμες, να ξεδιπλώνει το αστείρευτο ταλέντο της και να προκαλεί μεγάλες αντιπάθειες με τη συμπεριφορά της. Με ύφος δέκα καρδιναλίων, χωρίς να καταδέχεται να πλύνει ούτε το πιάτο που έφαγε το μεσημεριανό της φαγητό για το οποίο δεν είχε καμία συμμετοχή, περιμένει να της δώσουν οι υπόλοιποι άνθρωποι τη σημασία και την προσοχή που προφανώς δεν μπορεί να κερδίσει και σε περίπτωση που δεν υπάρχει διάθεση να γίνει αυτό, να γίνεται εχθρός σου και να σου "σκάβει" τον λάκκο. Τόσο απλά.
Χρόνια ατελείωτα βιώνω αυτή την κατάσταση και κάνω υπομονή. Φέτος τα παιδιά, εκτός από τους εαυτούς τους και τη βασιλομήτωρ, ήθελαν να φέρουν και τον σκύλο τους. Όλη η κατάσταση ήταν ήδη φρικτή από τα προηγούμενα χρόνια, χωρίς ολόκληρη η οικογένεια να είναι εκπαιδευμένη να λειτουργεί πολιτισμένα με άλλους ανθρώπους. Γιατί οι "κεφαλές" της, δεν έχουν δώσει την ανάλογη νουθεσία στα τέκνα τους να κάνουν κάτι τέτοιο. Και το κερασάκι στην τούρτα ο σκύλος, που στην τελική είναι ένα χαρούμενο, χοροπηδηχτό ζωντανό, που απλώς θέλει να τρέξει και να παίξει.
Η ζέστη αφόρητη, ο σκύλος έχει σκάψει σχεδόν τον μισό κήπο, έχει βγάλει έξω όλα τα χώματα για να βρει κάποια μεριά ο καψερός να καθίσει και να δροσιστεί. Τα μάρμαρα της αυλής, που έτριβα επί δύο μέρες το Πάσχα που μας πέρασε για να τα καθαρίσω από τους λεκέδες των λουλουδιών που έπεφταν όλο τον χειμώνα, γίνανε πάλι μαύρα αυτή τη φορά ποτισμένα με λάσπες που αναμόχλευε το καημένο ζωντανό από τον κήπο. Αποκορύφωμα του περιστατικού αυτού, ο σκύλος να σφηνώσει στην καγκελόπορτα, ο μισός μέσα κι ο άλλος μισός έξω από το σπίτι. Σε περίπτωση που τελικά δεν θα μπορούσαμε να τον βγάλουμε, θα χρειαζόταν να επέμβει σιδεράς και να κόψει τα κάγκελα, με τον σκύλο μέσα σε αυτά κατά τη διάρκεια της επιχείρησης αυτής. Ευτυχώς, τελικά αυτό δεν κρίθηκε αναγκαίο. Τον τραβήξαμε ελαφρώς από αριστερά, τον τραβήξαμε από δεξιά, προσέχοντας μην τον τραυματίσουμε και σαν μια βίδα που έχει στραβο-βιδώσει σιγά-σιγά, τον ξεσφηνώσαμε. Κρατώντας τον και τραβώντας τον ταυτοχρόνως τρεις άνθρωποι. Μας λυπήθηκε ο Θεός!
Οι φασαρίες και οι τσακωμοί και για την διαβίωση του σκύλου και για άλλα θέματα είναι αλλεπάλληλοι και καθημερινοί. Εγώ δεν μιλώ, έτσι μου έχουν πει και το κάνω - ήρεμη ήμουν πάντα - για να μην εμπλέκω και εντείνω περισσότερο τις καταστάσεις. Και όμως, αντί να εκτιμηθεί αυτή μου η στάση, λέγονται πράγματα για μένα, μπροστά στα μούτρα μου, χωρίς να έχω συμμετάσχει πουθενά και χωρίς να έχω κάνει τίποτα. Απλώς και μόνο γιατί κάποιες φορές δεν αντέχω να συναναστραφώ με τέτοιους ανθρώπους κι εκείνοι δεν αντέχουν να σιωπάς. Απλώς γιατί κάποιες φορές είμαι κουρασμένη, αφού εγώ κάνω τις περισσότερες δουλειές για να διατηρηθεί το σπίτι καθαρό και δεν έχω κέφι ή είμαι εξοντωμένη. Γιατί όταν είμαι κουρασμένη, χάνω τη διάθεσή μου και δεν έχω όρεξη για χαχαχούχες και ντιριντάχτα. Αμέσως γίνομαι εχθρός και στόχος παραπόνων και δολοπλοκιών.
Και με το να κοπιάζω και να κάνω το "κουνέλι" γίνομαι ακόμα περισσότερο στόχος. Κυρίως των ανθρώπων που δεν εκτιμούν τον εαυτό τους και γι' αυτόν τον λόγο θεωρούν ότι δεν τους εκτιμά και κανείς άλλος. Η πραγματικότητα είναι αυτή, δεν τον εκτιμώ αυτόν τον άνθρωπο, αλλά δεν το δείχνω. Τουλάχιστον, μέχρι φέτος. Από εδώ και μετά, αποφάσισα να τον αγνοώ όσο περισσότερο μπορώ, γιατί δεν μπορώ να κάνω και κάτι άλλο. Η πίεση μου έχει φτάσει στα ύψη. Και η συστολική και η διαστολική. Τα "κρατάω" όλα μέσα μου, δεν τα εκδηλώνω, για να μην δημιουργώ πρόβλημα, με αποτέλεσμα όλα τα συσσωρευμένα νεύρα μιας ζωής - από διάφορες πηγές κι εξ' αιτίας διαφόρων δυσκολιών που περνάει κανείς στη ζωή του - να εκρήγνυνται μέσα μου, δημιουργώντας προβλήματα σε μένα και μόνο.
Και περνούν τα χρόνια και φεύγουνε τα νιάτα μου - τα δεύτερα εννοώ - και καταπιέζομαι για να περνούν οι άλλοι καλά και να κακοπερνώ εγώ. Γιατί βάζω τους άλλους πάνω από μένα, επειδή μερικές φορές θέλω, αλλά και κάποιες άλλες πρέπει.
Υπάρχουν πολλές γυναίκες εκεί έξω σαν κι εμένα. Το ξέρω και το βλέπω. Ίσως οι περισσότερες ζούσαν στα παλιά τα χρόνια, αλλά υπάρχουν και μερικές σαν κι εμένα ακόμα και σήμερα.
Εδώ στην εξοχή, εκτός από ένα μπάνιο στη θάλασσα, υπάρχει κι ο κήπος. Ο σκαμμένος!!! Βγαίνεις έξω, πρωί πρωί με την αυγούλα, εισπνέεις το καθαρό οξυγόνο από τα δεντράκια, βλέπεις την άπλα να "στρώνεται" μπροστά σου κι ακούς τον κόκορα του γείτονα να κράζει μπας και σε ξυπνήσει.
Αυτόν τον κόκορα πρέπει να ακούμε όλες εμείς που κοιμόμαστε τον ύπνο του "ταμένου"!!! Μπας και ξυπνήσουμε κάποια στιγμή και σκεφτούμε ότι η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή και "χαρισμένη" μόνο στους άλλους.
Ακόμα κι αν αυτοί οι άλλοι είναι η ίδια σου η οικογένεια!
Add comment
Comments