Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, ξεσκόνιζα της αναμνήσεις της μουσικής. Για την ακρίβεια, όχι μόνο μίας αλλά πολλών μουσικών, που στροβιλίζονταν εδώ και λίγο καιρό πάνω από το κεφάλι μου. Προσπαθούσα να δω τον ουρανό κι έβλεπα νότες να πηγαινοέρχονται όπως ο κόσμος μέσα στα λεωφορεία. Βιαστικά και στριμωχτά. Έβγαλα ένα μαντήλι από την τσάντα μου κι έκανα μια απότομη κίνηση πάνω από το κεφάλι μου με αυτό, σαν να ήθελα να απομακρύνω μια τεράστια μύγα που στεκόταν πάνω στα μαλλιά μου.
Οι νότες όμως, ακλόνητες... δεν φοβήθηκαν ούτε λεπτό. Στέκονταν γενναία και σταθερά στο ίδιο σημείο και με την ίδια ορμή και γρηγοράδα στροβιλίζονταν στον χορό του ανέμου!
Η πραγματικότητα ήταν ότι δεν ήθελα να τις διώξω. Ήθελα να μείνουν για πάντα εκεί και να βολοδέρνουν μέσα στο μυαλό μου. Και αυτό έγινε όταν τελικά αποφάσισα να τις αφήσω.
Πέρασαν πολλές μελωδίες μπροστά απ' τα μάτια μου. Είδα αναμνήσεις από το παρελθόν να μου θυμίζουν τί έκανα και τί δεν έκανα. Άλλωστε, οι περισσότερες αναμνήσεις μου ήταν γεμάτες από μουσική για να μην πω ότι ήταν μόνο μουσική! Πολλές ανακατεμένες νότες είδα να έρχονται και να φεύγουν. Αλλά αυτή τη φορά, ξεχώρισα κάποια που δεν ήξερα. Δεν ήταν από το παρελθόν μου, ήταν από τη ζωή κάποιου άλλου. Που δεν τον ήξερα και μάλλον γεννήθηκε και μεγάλωσε σε άλλη ήπειρο.
Αυτή η μελωδία δεν μου θύμιζε σε τίποτα όλες τις άλλες. Ήταν τόσο μα τόσο βελούδινη και μαγική. Με πήρε από το χέρι και με οδήγησε μέσα στο δάσος, όπου κόντεψα να χαθώ! Μπροστά μου πέρασε μια καινούρια φιγούρα που σε τίποτα δεν έμοιαζε με κάποιον που ήξερα μέχρι τώρα. Ήταν "Κάτι" άλλο διαφορετικό, σαν την μουσική που με οδήγησε σε αυτό! "Κάτι" αέρινο, αλλά και "Κάτι" ιδιαίτερο μαζί! Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω και να καταλάβω, από ποιο ακριβώς όνειρο ή παραμύθι είχε ξεπηδήσει "Κάτι" τέτοιο!
Μπερδεύτηκα στην αρχή και το μεγαλύτερο μπλέξιμο δεν ήταν ότι δεν ήξερα αυτό το "Κάτι", αλλά ότι άλλαζε συνεχώς. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Ό,τι κι αν έκανα, αυτό έμοιαζε τόσο μα τόσο λάθος! Μου θύμισε μια μεγάλη κατσαρόλα με γάλα που τη στιγμή που φτάνει στο σημείο βρασμού, αρχίζει να χύνεται απ' έξω. Πρέπει να στέκεσαι "πάνω" από το μάτι, ώστε όταν θα έρθει η στιγμή που θα γίνει αυτό να το αντιληφθείς αμέσως ώστε να δράσεις αναλόγως, γιατί αλλιώς θα μαζεύεις τα γάλατα πάνω από τις κουζίνες και τα πατώματα. Κι ενώ είσαι εκεί, με τη ματιά σου καρφωμένη στο επίμαχο σημείο, λίγο να καθυστερήσεις γίνεται η ζημιά!
Μου ήταν τόσο ελκυστικό όλο αυτό που ήθελα να με "βάλει" στο όνειρό του, τώρα! Και να γίνω ο άγγελός του! Να το περιβάλλω με αγάπη και προσοχή. Μην το συνθλίψει στο πέρασμά του κάποιο βάρβαρο, βαρύ πόδι!
Προσπαθούσα να το "ακουμπήσω" καιρό, αλλά δεν μπορούσα. Σκεφτόμουν τον κατάλληλο τρόπο για να μην το φοβίσω και φύγει. Για να μην το πληγώσω και χαθεί. Πέρασε ο καιρός και ο τρόπος δεν βρισκόταν. Κανείς δεν μπορούσε να μου πει τί ακριβώς έπρεπε να κάνω για να το προσεγγίσω, γιατί κανείς δεν ήξερε. Πρώτη φορά έβλεπα "Κάτι" παρόμοιο και με είχε γοητεύσει όσο ένα Κυριακάτικο απόγευμα με βροχή! Ή ακόμη περισσότερο. Άλλωστε τα διαπεραστικά του μάτια θύμιζαν βροχή. Παράλληλα, έσταζαν από αυτά η θλίψη κι η μοναξιά. Και ήθελα να τους κάνω παρέα. Ήθελα να είμαι μαζί τους. Ήθελα να μην τα αφήσω ποτέ ξανά μόνα τους!
Είχα καταλάβει ότι αυτό το "Κάτι" άλλο ήταν ακόλουθος της αρμονίας και της ισορροπίας και πιθανόν εξ' αιτίας αυτών είχε δημιουργήσει τη δική του τετράγωνη απομόνωση. Κάθε του συναναστροφή με τους ανθρώπους κατέληγε σε συντέλεια που το έφερνε πιο κοντά στο σφράγισμα του κουτιού του! Ενός κουτιού, που εάν κατόρθωνε να κλείσει εντελώς, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να ξανανοίξει ποτέ. Και φαινόταν ότι ήθελε τόσο πολύ να είναι ορθάνοιχτο και να το διαπερνούν συναισθήματα και πάθη! Φαινόταν ότι δεν ήθελε τη μοναξιά του, αλλά δεν ήξερε πως να βγει από αυτήν.
Αποφάσισα να το σκεφτώ λιγάκι. Και η σκέψη έγινε πράξη. Αλλά φαίνεται ότι η τύχη δεν με ευνοεί, ούτε ακόμα και στο ελάχιστο. Τα αποτελέσματα των "προσπαθειών" μου και το σχέδιο μου πήγαν άπατα! Τα αποτελέσματα κάποιων ξαφνικών αντιδράσεών μου έφεραν το ψύχος και τον εγκλεισμό. Αντί να δημιουργήσω την άνθιση και το άνοιγμα του μπουμπουκιού, κατάφερα να το εμποδίσω να ανοίξει εντελώς!
Στην αρχή θύμωσα και ήθελα να φύγω. Θύμωσα με μένα, με τους ανθρώπους, με τα κτίρια με την τύχη και τη ζωή την ίδια! Ακόμα και με αυτό το "Κάτι" άλλο. Σκέφτηκα να φύγω και να κρυφτώ, να μην με ξαναδεί. Περάσανε άλλες δυο μέρες και το μετάνιωσα!
Είπα στον εαυτό μου ότι δεν πειράζει. Η πρώτη προσπάθεια μπορεί να μην πέτυχε, αλλά η επόμενη σίγουρα θα είναι καλύτερη. Δεν μπορεί πια!!!! Και προχώρησα με αδημονία στο καινούριο μου σχέδιο, που περιλάμβανε κατά μέτωπο κρούση και προσέγγιση με το τρυφερό μέσον της μουσικής. Όλες αυτές οι νότες που κρέμονταν πάνω από το κεφάλι μου, άρχισαν να μπαίνουν σε σειρά και να δημιουργούν μια καινούρια μουσική που θα την έκανα δώρο. Θα της έβαζα φιόγκους και περιτυλίγματα, ώστε να γίνει πιο όμορφη και ελκυστική. Γιατί όσο να 'ναι, η ομορφιά προσελκύει, το θέλουμε ή όχι! Θα τη στόλιζα με λουλούδια και συναισθήματα. Θα έδενα γύρω απ' τον λαιμό της πολλά αρώματα κι ευωδιές, για να παραμείνουν στην μνήμη του όσο πιο πολύ γίνεται! Η ομορφιά των ήχων σε συνδυασμό με την ομορφιά της όψης. Αξεπέραστος και ακατανίκητος συνδυασμός! Αρκεί να έβρισκα τον σωστό χρόνο και τρόπο για να δώσω το δώρο.
Η μπλε Γη, θα με βοηθήσει σ' αυτό. Θα μου κάνει αυτή τη φορά τη χάρη. Θα ανοίξει για λίγο τον ουρανό της και θα ρίξει τ' αστέρια της πάνω στις επιθυμίες μου. Ώστε να 'ναι στολισμένες και λαμπερές και να οδηγήσουν τον Δον "Κάτι" Άλλο σε μένα. Οι πλανήτες θα πάρουν τη σωστή κλίση για να με συνοδεύσουν στην επιχείρηση της κατάκτησης του ονείρου! Γιατί αυτή τη φορά χρειάζομαι βοήθεια και κάποιος πρέπει να μου τη δώσει. Ελπίζω μόνο, όλα να έχουν ξεχαστεί και να αρχίσει ο χρόνος να μετράει απ' την αρχή. Σ' ένα νέο ξεκίνημα, να πάρουμε έναν διαφορετικό δρόμο που θα μας "βγάλει" σε ξέφωτο!
Για έστω μία φορά!!!
Add comment
Comments