Εκεί που το αεράκι της θάλασσας σου "χαϊδεύει" τα μαλλιά μαζί με τα μυαλά σου και όπως στέκεσαι και ατενίζεις το λαμπρό σου μέλλον να υποτάσσεται μπροστά σου, έρχεται μια ξαφνική καταιγίδα την ώρα που δεν το περιμένεις, σηκώνει την άμμο της ακρογιαλιάς και σε μια στιγμή όλα θολώνουν. Τα ξάστερα σχέδιά σου και τα ολοφάνερα όνειρά σου κατακρημνίζονται με ένα ελαφρύ σπρώξιμο της μοίρας! Και από λαμπερά και κατάλευκα παίρνουν ένα ακαθόριστο γκρι χρώμα. Αναμεμειγμένο με λίγο blue-marine, έτσι λίγο για να μην πλήττεις. Και όταν, μετά από τη διαβάθμιση όλων των αποχρώσεων της χρωματικής παλέτας ξεθωριάζουν τα χρώματα και αχνοφαίνεται το διάφανο ξανά, έχουν εξαφανιστεί κι όλα τα υπόλοιπα. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ! Γίναν το τελευταίο χαμόγελο ενός κομμένου λουλουδιού!
Σήμερα ο καιρός έξω είναι βροχερός και σκοτεινός. Σαν την στραπατσαρισμένη μου καρδιά! Που για λίγο μόνο την άγγιξε η άνοιξη, την ξεσήκωσε για τα καλά, της έδωσε καινούρια ελπίδα! Άπλωσε τα χέρια της για να της δώσει ένα δώρο. Κάτι που της είχε υποσχεθεί χρόνια πριν και το είχε ξεχάσει. Κάτι καθημερινό, που άλλοι άνθρωποι το έχουν δεδομένο. Το δώρο ήρθε όπως το κύμα που γλύφει την ακτή, πλησιάζει τα πόδια σου αλλά λίγο πριν τα αγγίξει απομακρύνεται βιαστικά σαν να "μαζεύεται" από συστολή και σαν να ντρέπεται να σ' ακουμπήσει!
Έτσι κι εδώ. Ξανά τα ίδια! Να θέλεις να ζήσεις για μια φορά και να μην σου το επιτρέπουν. Τα εύκολα να γίνονται δύσκολα και τα λόγια σιωπές! Σιωπές που μένουν για χρόνια στις σκοτεινές γωνιές του μυαλού σου, ατάραχες και άπραγες περιμένοντας κάποια αιτία για να ειπωθούν. Σιωπές που θέλουν να γίνουν λέξεις, πράξεις και χαρές, αλλά δεν τις αφήνουν... Αναποφάσιστα χέρια σου κλείνουν το στόμα για να μην μιλήσεις, μην βγάλεις άχνα και τολμήσεις να παρασύρεις κι άλλους στην ζωή!
Αυτοί οι άλλοι γίνονται "κάποιοι" μέσα απ' την ησυχία τους, προβάλλουν ένα τείχος μπροστά τους και οριοθετούν τον χώρο τους σαν φρούριο - ψηλό και αδιαπέραστο - γιατί δεν θέλουν να τους πλησιάσεις. Ίσως ποτέ! Ή ίσως πολύ λίγο! Ίσα-ίσα για να μην λένε ότι είναι μόνοι. Μια σταλίτσα κάθε μέρα μόνο και μόνο για να μην νομίζουν ότι πέρασε η ζωή και δε γνώρισαν κανέναν!
Κι όταν μιλάνε, συνήθως δεν λένε και πολλά. Ή ακόμα και τίποτα. Τα λόγια δεν είναι περιττά, στη δική τους περίπτωση όμως κάνουν αναρρίχηση στο Έβερεστ οδεύοντας προς την κατάκτηση της κορυφής. Και όσο πιο πολύ ανεβαίνουν ψηλά, τόσο μειώνεται το οξυγόνο. Και όσο το ζωτικό οξυγόνο φτάνει στο τέλος του, τόσο αυτά δεν ξεστομίζονται! Στο ξεκίνημα της ανάβασης θα πουν τα τυπικά. Θα γίνει η γνωριμία. Θα εξηγήσουν γιατί τους αρέσουν τα λουλούδια, τα ζώα, τα πουλιά, η φύση, πώς είναι η καθημερινότητά τους, τι μουσική ακούνε και ποια φαγητά προτιμούν. Και όσο προχωράει η ανηφόρα και τα στόματα θα πρέπει να μιλήσουν κι άλλο, να περιγράψουν τον εσωτερικό τους κόσμο, τόσο ο αέρας θα πυκνώνει και θα εμποδίζει τη μιλιά!
Έτσι είναι αυτοί που δεν θέλουν να μιλούν. Που έχουν "κλειστεί" κάπου, για κάποιο λόγο. Επειδή πληγώθηκαν, επειδή αναγκάστηκαν να είναι μόνοι για πολύ καιρό, επειδή σφραγίστηκαν στο καβούκι τους και τυλίχτηκαν στο κορμί τους αλυσίδες με πολλά λουκέτα και χαθήκαν τα κλειδιά! Και μετά, έγιναν δέσμιοι του ίδιου τους του εαυτού! Κι ο μικρός διαβολάκος, με βελόνα και κλωστή τους κέντησε σταυροβελονιά τα χείλη, για να μένουν πάντα σφαλιχτά! Και τώρα δεν ανοίγουν! Ράβε-ξήλωνε, δουλειά να μην σου λείπει! Είναι όμως κάποιες μέρες, που σου 'ρχεται να πάρεις ένα μαχαίρι και με βία να κόψεις τις ραφές και να τα "ξηλώσεις" όλα! Φοβάσαι όμως, μην σου ξεφύγει το μαχαίρι κι από λάθος πληγώσεις και τα χείλη! Και δεν το κάνεις!
Μεγάλο βάρος είναι τα λόγια που δεν μιλήθηκαν, τα βλέμματα που κρυφτήκαν κι οι σκέψεις που δεν εκφράστηκαν! Τα αγγίγματα που δεν "έφτασαν" στα γυμνά του χέρια, ώστε να δώσουν λίγη παρηγοριά στη μοναξιά του!
Προσπάθησα για λίγο, για μια φορά! Προσπάθησα να πω κάτι απλό και ουσιαστικό. Κάτι που λένε οι "μεγάλοι", οι ενήλικες, οι έμπειροι, οι σοβαροί. Δεν "πήγε" καλά. Δεν μου δόθηκε καμία σημασία. "Έφαγα" πόρτα! Σαν να μην έγινε τίποτα ποτέ! Η σιωπή μετακινήθηκε μέσα στο μυαλό μου και έλαβα σήμα από το σύμπαν να σιωπήσω κι εγώ!
Και μέσα στις πολλές σιωπές, τίποτα πια δεν γινόταν! Φασαρία από σιωπές!!! Συγκεντρώθηκαν όλες μαζί και οχλαγωγούσαν. Όλες οι βουβαμάρες μαζί γίνανε μια σκόρπια διαδήλωση!
Έβρεξε πριν από λίγο αρκετά. Και με τον ήχο της βροχής, ξεπλύθηκαν κι οι σιωπές! Αλλά τα λόγια και πάλι δεν ξεμυτούσαν από το στόμα μην τύχει και γλιστρήσουν στον ολισθηρό, βρεγμένο δρόμο.
Θα ήθελα να ήμουν αόρατη, να ακουμπώ και να φιλώ απαλά το στόμα που σιωπά! Και με την γλύκα του φιλιού να "λύνονται" τα μάγια! Και μετά από αυτό, να ρέουν οι λέξεις σαν τα παγωμένα νερά ενός ποταμού που δεν θα σταματήσει ποτέ να κυλάει. Να τις ακούω προσεκτικά απ' τη βαθιά του φωνή και να τις "ακουμπάω" απαλά πάνω σε πουπουλένια μαξιλάρια! Θα ήθελα να γίνω η έμπιστή του και να μου τα πει όλα. Μακάρι να μπορούσα να τον ωθήσω να γίνει περισσότερο ο εαυτός του! Να νιώθει ασφάλεια τη στιγμή που θα γέρνει το κουρασμένο του κεφάλι στην αγκαλιά μου!
Η σιωπή θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος και η απόφαση δεν θα παρθεί ποτέ. Το έχω συνηθίσει άλλωστε. Είχα χρόνια ατελείωτα να το υποστώ, αλλά μάλλον η κατάληξή μου είναι αναπόφευκτη. Η μοίρα του κάθε ανθρώπου είναι προδιαγεγραμμένη και μερικές φορές όσο κι αν προσπαθεί, τελικά δεν καθίσταται ικανή οποιαδήποτε στρατηγική για να την αλλάξει. Και απογοητεύεται! Και στεναχωριέται! Χαίρεται όταν στις παραλίες τα βραδάκια βλέπει ζευγαράκια αγκαλιασμένα κι ερωτευμένα, αλλά λυπάται για τον εαυτό του που θα μείνει για πάντα μόνος! Είναι απογοητευμένος! Πόσες φορές μπορεί κάποιος σε ολόκληρη τη ζωή του να βιώσει αυτό το συναίσθημα; Πόσες πια;
Είναι βράδυ τώρα και δεν θα ήταν φρόνιμο να είμαι τόσο σκοτεινή. Αλλά, το μόνο που νιώθω είναι λύπη. Συγχωρείστε με για σήμερα που είμαι έτσι. Δεν το ήθελα! Δοκίμασα την τύχη μου για να γίνω σαν τους υπόλοιπους ανθρώπους, αλλά δεν τα κατάφερα. Μάλλον δεν θα τα καταφέρω ποτέ! Δεν "τρέχει" κάστανο όμως, το ξέρω καλά....
Δεν είναι κανείς ίδιος με τους άλλους, δεν "κάνουν" όλοι για όλα και δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους!
Θα ήταν όμως πρακτικό να αρέσουμε σε αυτούς που μας αρέσουν κι εμάς!!!
Κι όχι στους άλλους που περνούν αδιάφορα από μπροστά μας!
Ένα μαγικό ραβδάκι θα ήθελα μόνο, τίποτ' άλλο!
Add comment
Comments