Καλά, από την ώρα που έχω γυρίσει από τις διακοπές - ο Θεός να τις κάνει διακοπές -, έχω πάθει των παθών μου τον τάραχο! Και τί δεν με έχει βρει....
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή!
Το ξεπακετάρισμα και το άδειασμα βαλιτσών αποδείχθηκε για άλλη μια φορά περισσότερο επίπονο και περίπλοκο από την ετοιμασία βαλίτσας για το μεγάλο ταξίδι! Φτάσαμε στο σπίτι, που ευτυχώς για φέτος δεν είχε διαρρηχθεί ξανά όπως και πέρυσι, αλλά ήθελε μια γενική καθαριότητα και μια τακτοποίηση τρίτου τύπου, οι οποίες θα επιτρέψουν να υπάρξει μια εγκεφαλική τακτικότητα και ηρεμία που θα "εξημερώσει" τη γρήγορη καθημερινότητα που θα ακολουθήσει!
Τα ρούχα που είχα αγοράσει, χρειάζονταν έλεγχο και επιστροφή, εάν αυτό κρινόταν αναγκαίο. Άμεσα έπρεπε να πάω στο σούπερ-μάρκετ να εφοδιαστώ με τα άμεσα φαγώσιμα προϊόντα, ώστε να μην πεθάνουμε από την πείνα! Και να πάω και στην λαϊκή αγορά, γιατί εκεί μόνο έχει τα φρεσκότερα λαχανικά απ' όλα τα μεγαλομπακάλικα.
Ο ύπνος λιγοστός. Είχε χάσει κι αυτός τον ρυθμό του κι "έπαιζε" στον γάμο του Καραγκιόζη νταούλι και ζουρνά!
Είχαμε συνηθίσει να κοιμόμαστε στην εξοχή, στον καθαρό αέρα, να μας ξυπνούν τα κοκόρια, να αναπνέουμε την εκπνοή των δέντρων και να ακούμε τα τραγούδια των πουλιών! Κοιμόμασταν στις 02:00 μετά τα μεσάνυχτα και ξυπνούσαμε πρωί. Η ενεργητικότητα στο ζενίθ, οι δουλειές περισσότερες και πιο βαριές όμως. Σκαψίματα στους κήπους, σκουπίσματα δύο ωρών από τα "πεσμένα" άνθη της βουκαμβίλιας, ποτίσματα με το λάστιχο, ψώνια βαριά από το σούπερ και κουβάλημα με καροτσάκι μέσα στις αχτίδες του καυτού ήλιου. Κλαδέματα και κοψίματα κορμών και μεγάλων φυλλωμάτων, που αρμόζουν σε ανδρικά, στιβαρά χέρια παρά σε γυναικεία. Κι όμως τα καταφέραμε κι εμείς οι γυναίκες και τα κάναμε, με πολύ κούραση και πολύ κόπο! Ο ύπνος, ένα μικρό διάλειμμα του μεσημεριού, που μερικές φορές δεν μας έκανε τη χάρη να μας "πάρει" και τα απογεύματα κατ' ευθείαν για μπάνιο με τις ώρες. Το κανονικό μπάνιο στη θάλασσα, όχι της γειτόνισσας που έχει έρθει για "ψιλή" κουβέντα και κουτσομπολιό! Μετά τις 21:30, ντους για ξέβγαλμα από τα αλάτια για να μην καταντήσουμε παστοί σε λάθος εποχές ή αρμυροί σε λάθος χέρια! Και μετά κι άλλες δουλειές. Πλυσίματα τις πετσέτες και τα μαγιό, άπλωμα τα καθαρά ρούχα και πάει λέγοντας....
Κι όμως τα κουράγια μεγαλύτερα και ατελείωτα! Νόμιζες ότι η θάλασσα σου έδωσε φτερά και όχι ουρά και λέπια! Σε έκανε κάθε μέρα να "πετάς" και να ανταπεξέρχεσαι σε όλες τις υποχρεώσεις ακούραστος, χωρίς σταματημό!
Όταν όλ' αυτά έπρεπε να έρθουν στο τέλος τους γιατί άνοιγαν τα σχολεία, ήταν η φορά που περισσότερο δεν ήθελα να επιστρέψω στην πόλη. Δεν ήθελα με τίποτα! Κι όλο αυτό, χωρίς να έχω περάσει ένα μαγευτικό καλοκαίρι!
Δεν ξέρω εάν ήταν η ιδέα μου, αλλά μόλις πάτησα το πόδι μου στον Πειραιά, τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν και τα μάτια μου να τρέχουν και να αδειάζουν όλες τις σταγόνες θαλασσινού νερού που τα είχαν αγγίξει όλο το καλοκαίρι! Ενώ το ξέρεις, ότι όλο αυτό κάποια στιγμή θα τελειώσει και τα καλοκαίρια δε θα συνεχιστούν για πάντα, γιατί πρέπει να ακολουθήσουν και οι άλλες εποχές του χρόνου, η προσγείωση στην πραγματικότητα γίνεται κάθε χρόνο και πιο "ανώμαλη", πιο σκληρή και πιο δύσκολη! Ο άμεσα προσαρμοστικός μου χαρακτήρας, έχει πλέον αρχίσει να "κλωτσάει" σαν τσαντισμένο μουλάρι! Να γίνεται δύστροπος και ξινός!
Πέρασαν οι μέρες πια κι εδώ στην πόλη. Επί μία βδομάδα, δεν μπορούσα να κουνήσω τα "κομμάτια" μου και να πάρω τα πόδια μου για να πραγματοποιήσω αυτά τα μικρά καθημερινά που ήθελα να κάνω. Τις υποχρεώσεις της μόνης μαμάς που φροντίζει για όλα, τη λάτρα του σπιτιού, το μαγείρεμα, τα ψώνια για τα καθημερινά, όλ' αυτά που κρατούν ένα σπιτικό κατοικήσιμο και μια πολύ μικρή οικογένεια ενωμένη! Ένοιωθα ένα ράκος, μια ατονία και μια άρνηση για να μπω στον παλιό μου ρόλο, τον χειμερινό!
Σε όλα αυτά ερχόταν η απέραντη μοναξιά μου να βάλει το λιθαράκι της και η απογοήτευση να μου αφαιρέσει όλα τα κουράγια που με το ζόρι κρατιόνταν από τα σκισμένα ρούχα της ψυχής μου! Ο δρόμος μου μαρτυρικός και αργόσυρτος!
Κοιμόμουν αργά το βράδυ, όπως είχα συνηθίσει στην εξοχή, ξυπνούσα πολύ πρωί και δεν μπορούσα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι. Κι αν αυτό γινόταν κάποια στιγμή, δεν είχα αντοχή και διάθεση να κάνω τίποτα. Με τις μισές δουλειές και ακόμα λιγότερες, κουραζόμουν για όλη την υπόλοιπη μέρα και δεν μπορούσα να κάνω και πολλά. Το μεσημέρι κοιμόμουν του καλού καιρού και όταν ξυπνούσα, ήταν σαν να με είχε δείρει ολόκληρη διμοιρία! Οι εξωτερικές δουλειές μου φαίνονταν βουνό, αφού στην πόλη έχει ακόμα πνιχτική ζέστη που σου "κόβει" τη μιλιά στα δύο. Μετά άρχισε να με πονάει και η μέση μου, που δεν με είχε πονέσει ολόκληρο το καλοκαίρι σε περισσότερο δυσοίωνες συνθήκες, με χειρωνακτικές εργασίες για πραγματικούς άντρες!
Αυτά τα συμπτώματα ήταν την πρώτη βδομάδα. Μετά, αποφάσισα να ξεκινήσω να πίνω τις βιταμίνες μου, μπας και δω προκοπή! Κάτι έγινε, αλλά όχι αμέσως. Τουλάχιστον μπόρεσα να κάνω τα απαραίτητα!
Αυτό που με φοβίζει όμως περισσότερο είναι, ότι από τον επόμενο χρόνο δεν θα θέλω να επιστρέψω καθόλου! Η επιθυμία μου είναι να μείνω για πάντα εκεί! Να κοιτάω το κύμα να με χαιρετάει κάθε μέρα και να μου "κουνάει" τα νερά του, καλώντας με να του κάνω παρέα! Θα θέλω να μείνω για πάντα στο νησί, που θα είμαι και πάλι μόνη μου, με μόνη παρέα τα πουλιά και τα φυτά! Τους άδειους, χειμωνιάτικους δρόμους και τις βροχές που θα "σκάνε" μέσα στη θάλασσα! Τον μελαγχολικό, απέραντα μόνο του ουρανό, που με δακρυσμένα μάτια θα προσπαθεί να με αγγίξει! Τα ηλιοβασιλέματα, που από τα σύννεφα θα "γλιστράνε" βιαστικά να κρυφτούν στην επιφάνεια της θάλασσας, νωρίς τα απογεύματα!
Θα 'θελα και μια παρέα.... αλλά εάν αυτό δεν είναι γραφτό να συμβεί.... "κομμάτια να γίνει" ..... ας ζήσω στον Παράδεισο τουλάχιστον .... κι ας μείνω μόνη!
Σε τέτοια μέρη .... μόνο η κατάλληλη συντροφιά μπορεί να διατηρήσει τον λόγο της ύπαρξής της!
Και να παραμείνει ζωντανή!
Add comment
Comments