Αναμνήσεις....

Ήρθε στο μυαλό μου, ο πρώτος ανεκπλήρωτος έρωτάς μου, ο Κώστας!  Ρομαντικός, άτολμος και ευαίσθητος σαν την καρδιά ενός μαρουλιού!  Πεσιμιστής στο full - λίγο πριν απ' το "σημείο" Καρυωτάκη - πιανίστας, αλκοολικός, καλλιτεχνικός, ζωγράφος, ανδροπρεπής και όμορφος σαν τον Κούρκουλο!  Γνωριστήκαμε στο ωδείο, στα υποχρεωτικά μαθήματα θεωρίας της μουσικής.  Κάναμε πολύ παρέα στις πλατείες, στα ωδεία, στα σπίτια, σε χορούς και συνεστιάσεις, σε συναυλίες κλασικής μουσικής!  Με τον καιρό, ένιωθε άνετα μαζί μου κι άρχισε να μου δείχνει τα ζωγραφικά του έργα με κάρβουνο.  Ζωγράφιζε πολύ ωραία, αλλά πολύ μαύρα!  Χωρίς χρώμα τα έργα του, χωρίς χρώμα κι η ζωή του!  Μετά από δυο χρόνια, "σπάσαμε"!  Δεν κάναμε πια παρέα!  Δεν τον έπαιρνα τηλέφωνο, δεν επικοινώνησε ποτέ κι αυτός.  Μετά από χρόνια, τον είδα τυχαία στο καράβι, με κοιτούσε επίμονα, αλλά δεν τόλμησε να έρθει να μου μιλήσει.  Άτολμος, συνέχισε να είναι για μια ζωή, σκέφτηκα!  Ήμουν με μη προγραμματισμένη παρέα, που βρήκα μέσα στο πλοίο, δεν πήγα να του μιλήσω ούτε κι εγώ.  Τον κοίταξα, με κοίταξε κι αυτό ήταν όλο!  Ξεχαστήκαμε, κι αφήσαμε τις αναμνήσεις μας να ξεψυχήσουν εκεί που το κύμα "σπάει" πάνω στον βράχο! 

Άλλωστε στη θάλασσα είμασταν.  Τί πιο συνηθισμένο!

Μετά, βρήκα το κομμένο εισιτήριο από τη μοναδική συναυλία του Rostropovich στο Ηρώδειο, Θεός σχωρέστον κι αυτόν!  Ευτυχώς που τον πρόλαβα ζωντανό και παρακολούθησα αυτή του τη συναυλία στην Ελλάδα.  Τότε, έκανα ιδιαίτερα μαθήματα βιολοντσέλου στο σπίτι.  Δεν είχα γνωρίσει ακόμα την πολύ δεμένη τετράδα που σχηματίστηκε αργότερα, που συνέχισα τα μαθήματα σε ωδείο.  Σε αυτή τη συναυλία είχα γνωρίσει έναν νόστιμο, ξανθό νεαρό που είχε έρθει να δει τη συναυλία μαζί με τον πατέρα του.  Μου "έπιασε" την κουβέντα, μάλλον του άρεσα!  Είπαμε από που είμαστε, εκείνος από βόρεια, εγώ από νότια, ήμουν ακόμα άγουρη για γνωριμίες και ξαφνικά φλερτ!  Δεν μπόρεσα να είμαι ούτε διαλλακτική, ούτε διπλωματική!  Ήμουν μόνη και μάλλον ιδιαιτέρως σοβαρή, παράταιρο για τη νεαρή μου ηλικία και τηρούσα τα προσχήματα με τις καινούριες γνωριμίες.  Δεν τον ξαναείδα ποτέ!  Δεν νομίζω να είχαμε ανταλλάξει ούτε τηλέφωνα, αλλά κι αυτό να είχε γίνει, δεν επικοινώνησα ποτέ!  Τρυφερές και αδέξιες συμπεριφορές της νεότητας!  Πόσο μου λείπουν τώρα όλ' αυτά!  Τώρα, που οι καιροί έχουν αλλάξει και όλα έχουν "σκληρύνει" και εκχυδαϊστεί!  

Τώρα δεν με νοιάζει τίποτα πια!  Νιώθω μια τεράστια, απελευθερωτική ανάσα να διαπνέει το μυαλό μου και να μην με αφήνει να έχω ενδοιασμούς, δεύτερες σκέψεις και λάθος σκοτούρες.  Έχω δει μέχρι τώρα ότι όλα είναι μάταια, ή ίσως τα περισσότερα που συμβαίνουν και που οι πολλοί παίρνουνε στα σοβαρά!  Έχω σταματήσει να σοβαροποιώ καταστάσεις και να μελοδραματίζομαι μέσα σ' αυτές σαν την Πηνελόπη και τις άλλες αρχαίες, ωρυόμενες υπάρξεις!  

Μετά ήρθε ο πρώτος μου πραγματοποιημένος έρωτας, ο κανονικός!  Έρωτας μεγάλος ο Γιώργος, ένας φαινομενικά ευαίσθητος νέος, που όμως στην πραγματικότητα ήταν διαρκώς ερωτευμένος με άλλη!  Μια συγκεκριμένη, όχι πολλές, μην είμαστε και άδικοι!  Απλά, έφτασα "δεύτερη" στην καρδιά του!  Δεν είχαμε καλό συγχρονισμό ποτέ!  Ταραγμένες καταστάσεις, πηγαιν' έλα για επτά χρόνια.  Για να ξεφύγω από τα "νύχια" του έφυγα με τον πρώτο μου σύζυγο μακριά, στην Κρήτη!  Ησύχασα για μερικά χρόνια.... Ηρέμησε το μέσα μου, κι "έχασα" απ' τη ζωή μου άλλα επτά χρόνια, με έναν άνθρωπο που δεν ήμουν ερωτευμένη!  Έζησα ωραία στην Κρήτη όμως, με το ταπεραμέντο των Κρητικών να ωραιοποιεί τις μέρες μου και να κάνει ευχάριστη τη φτωχική ζωή μου!  Το "έσκασα" μια μέρα κρυφά, χωρίς να του πω τίποτα!  Ghosting τότε δεν υπήρχε, μπορεί να ήταν και δική μου καινοτομία και να μην το έχω καταλάβει!  Δεν τον εκτιμούσα, δεν τον ένοιωθα δικό μου, δεν τον αγαπούσα αλλά ούτε κι αυτός με αγαπούσε, το είχα νοιώσει!  Απλά είχε βολευτεί!  Ήμουν "εύκολος" άνθρωπος, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς γυναικεία μουρμούρα, χωρίς φασαρία! 

 Έτσι έφυγα, χωρίς εξηγήσεις!  Αγόρασα ένα αεροπορικό εισιτήριο και γύρισα στην οικογένειά μου, που δεν μου μιλούσε για όσα χρόνια είχα παντρευτεί αυτόν τον άνθρωπο και είχα φύγει μακριά τους.  Δεν τον ήθελαν, είχαμε "κλεφτεί"!  Το είχα δει τότε σαν περιπέτεια, σαν ελευθερία.... αλλά ήταν σκλαβιά!  Όταν η καρδιά σου φυλακίζεται στη συνήθεια και δεν "πετάει" σαν πουλί μαζί μ' αυτόν που αγαπάς, ο δρόμος είναι βαρετός και μονότονος!  Δεν ζεις, απλά υπάρχεις!

 Οι επιλογές μου κακές και λάθος!  Δεν ήξερα να "ζυγίζω" τους ανθρώπους, είχα μάθει μόνο να παίζω μουσική!  Να δουλεύω, να ακολουθώ κανόνες, να τοποθετώ συγκεκριμένο δάχτυλο στο κάθε πλήκτρο, για να "βγαίνει" το κομμάτι σωστά!  Να μη χάνεται ούτε μία νότα!  Κάπως έτσι έμαθα να παίζω ωραία το πιάνο, το φλάουτο, το τσέλο, αλλά δεν ήξερα να "παίξω" τη ζωή και μ' "έπαιζε" εκείνη!  Και σε κάθε παρτίδα, ήμουν η χαμένη!  The winner takes it all, αλλά ο looser μένει με άδεια χέρια!  Η συνεχής αυτή χασούρα, με έκανε αυτάρκη και ναυαγό!  Κατασκεύαζα μόνη μου τη σχεδία για να ξεφύγω από το ξερονήσι της μοναξιάς μου, αλλά το κύμα με "έσπρωχνε" συνεχώς πίσω στην ακτή!  Ώσπου, κάποια στιγμή η απαισιοδοξία σε "σκεπάζει" με τις αλυσίδες της και δεν σ' αφήνει να ξαναπροσπαθήσεις για να ξεφύγεις από το πεπρωμένο σου! 

Καταλήγεις να ζεις με τις αναμνήσεις των ξέγνοιαστων νεανικών σου χρόνων!  Τότε που η Γη κινούνταν και ο κόσμος ήταν όλος δικός σου!  Ή τουλάχιστον, λίγο δικός σου!  Έτσι να "έκανες" το χέρι σου, τον έφερνες κοντά σου!  Σε μια στιγμή!  Για μια στιγμή! 

 Έλεγε ο Πλάτων ότι "ο μέγιστος πλούτος είναι να ζεις ικανοποιημένος με λίγα", έλεγε ο Σωκράτης "είναι πλουσιότερος αυτός που είναι ικανοποιημένος με το λιγότερο"!  Κι εγώ τους πίστευα!  Και έμενα στον άσσο!  

Σκεφτόμουν ότι θα με βρει ένας άνθρωπος, θα αναγνωρίσει την αξία μου και θα μου προσφέρει από μόνος του, όσα επιθυμούσα! Αυτό δεν έγινε ποτέ!  Παρέμεινα ένας θησαυρός που δεν βρέθηκε, κρυμμένος στην άμμο!  Που κανείς δεν ανακάλυψε τυχαία τον χάρτη, για να τον αναζητήσει!  Ούτε τον "ένοιωσε" κάτω απ' τα πόδια του!  Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να αποτιμήσει την αξία του.  Ή να ανακαλύψει τα χαρίσματά του!  Αδιάφορη και άξια καμίας προσοχής δεν έχαιρα, κατά τη διάρκεια της ζωής μου!  Της μέχρι τώρα, δηλαδή!  Απλά σκέφτεσαι, ότι εάν είναι "στραβό" το κλήμα από την αρχή και στη συνέχεια το "φάει" κι ο γάιδαρος, πόσες ελπίδες να σου απομένουν;  Όσο τα χρόνια γίνονται περισσότερα και κατασταλάζουν στο κορμί σου, όπως ο ξεραμένος ντελβές στο φλιτζάνι του ελληνικού καφέ, τόσο οι διαθέσεις σου γίνονται περισσότερο ράθυμες και αργές!  Χάνεις τα ορεξάτα αντανακλαστικά και δε σ' ενδιαφέρει τίποτα πια!

Τότε είναι που μένεις με τις αναμνήσεις!  Ξεκινάς να ξεσκαρτάρεις τα παλιά σου αντικείμενα.  Και ανακαλύπτεις ότι αυτά που ήθελες να αποφύγεις σε όλη σου τη ζωή για να μην "λυγίσεις", βγαίνουν μέσα από ένα κουτί και με φόρα σου "σκάνε" στη μούρη!  Τότε σου "κόβονται" τα γόνατά, ξαναθυμάσαι ποιος είσαι και καταλαβαίνεις ότι αυτός που ήσουν τότε, είσαι και τώρα!  

Μετά τις "σφαλιάρες" όμως, έμαθες να κρύβεσαι!  Κάποια στιγμή, μπορεί να ξέχασες κι εσύ ο ίδιος ποιος ήσουν στην πραγματικότητα!  Όταν ξαναγυρίζουν οι αναμνήσεις, σου θυμίζουν τα τσιγάρα που δεν κάπνισες, τα βήματα που δεν τόλμησες και τα σπίτια που το κατώφλι τους φοβήθηκες να το περάσεις!

Πολλά είπα όμως σήμερα και βράδιασε!  Άργησε να 'ρθει η νύχτα, το φεγγάρι "ξέχασε" να φωτίσει τη σκοτεινιά!

Θα κλείσω για σήμερα τα κουτιά!  Θα τα ξανανοίξω σε μερικές μέρες, για να βρω τον τρόπο να ξεκινήσω από την αρχή!

Ή μπορεί να τα φτιάξω και να τα αφήσω στην ησυχία τους!  Κλεισμένα ερμητικά!  

Θα αφήσω τις αναμνήσεις χωρίς αέρα, να αφήσουν την τελευταία τους πνοή!  Για να ξέρω ότι δεν έχω παρελθόν, ούτε μνήμες! 

Και να προσπαθήσω να φτιάξω νέες αναμνήσεις, που θα τις θυμάμαι με χαρά και νοσταλγία!