Salut.-

Είναι η ιστορία ενός "τρελού", ή "ημίτρελου" τουλάχιστον, ή ακόμα χειρότερα κάποιου πολύ ρομαντικού που τα συναισθήματα του δεν βρήκαν ανταπόκριση.  Ανεκπλήρωτη αγάπη, που λέμε!  Τί πιο σύνηθες!  Συμβαίνει κάθε μέρα δίπλα μας, στο κάτω πάτωμα της πολυκατοικίας, μέσα σε μια αίθουσα σχολείου, στο σουπερ-μάρκετ δίπλα στα γιαούρτια, πάνω στα καφάσια της λαχαναγοράς, μες τους δρόμους, στα λιμάνια και στα σαλόνια!  Η ιστορία της ζωής πολλών ανθρώπων.  Κάτι τόσο κοινό και τόσο επίπονο συγχρόνως!  

Μερικοί άνθρωποι το χειρίζονται ψύχραιμα και περιμένουν να τους "περάσει" όπως ένα κρυολόγημα, μια ίωση ή ένας πυρετός!  Μπορεί να πάρει πολύ χρόνο να γίνει αυτό, αλλά δεν μπορεί κάποια στιγμή "πέφτει", όπως η μεγάλη κάψα του καλοκαιριού όταν έρχεται το φθινόπωρο.  Τότε είναι που φθίνουν τα πάθη, ενώ η ζέστη του καλοκαιριού "σέρνεται" προς τη θάλασσα!

Άλλοι πάλι, κοπιάζουν, γανιάζουν για λίγη προσοχή, κάνουν ό,τι περνά απ' το χέρι τους για να προσελκύσουν το ερωτικό ενδιαφέρον του προσώπου  που τους έχει κάνει να "πέσουν" στα πατώματα!  Πάνω σε αυτή τους την προσπάθεια είναι που γίνονται και σφάλματα, ανεπανόρθωτα και ντροπιαστικά, ενίοτε και ποινικά!  "Θα φαρμακωθώ", "θα σου ρίξω βιτριόλι", "εάν πας  με άλλη θα σου σπάσω το κεφάλι",  "με ντρόπιασες και θα με πάρεις", "δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα", "είσαι η ζωή μου, η αναπνοή μου κι αν φύγεις θα σταματήσω να ζω" κι άλλα τέτοια σκοτεινά και δακρύβρεχτα δράματα!   Έξω από μας τέτοιες καταστάσεις και κατάντιες!

Είναι όμως και κάποιες άλλες φορές που ο πόνος είναι βουβός, σαν βουρκωμένος ουρανός!  Σήμερα, έχω έφεση για ποιητικές βραδιές και ρομαντικές περιηγήσεις!  Κάτι τέτοιες ώρες λοιπόν, είναι που στέκεσαι μόνος, μέσα στο κρύο και το σκοτάδι και αναρωτιέσαι πώς γίνεται να παραμένεις τόσα χρόνια - ατελείωτα χρόνια - κατάφορα έρημος!  Πώς μπορεί κάτι τέτοιο να είναι ανθρώπινο;  Δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεις τη ζωή χωρίς μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια ζεστή ματιά κι ένα ποτήρι νερό την ώρα που "πνίγεσαι" χωρίς αγάπη!  

Αμέσως μετά σου έρχεται η απάντηση:  "Δεν ήτανε γραφτό"!  "Προσπάθησες και απέτυχες"!  "Δεν ήσουν για πολλά-πολλά"!  "Δεν ταίριαξες", η ακόμα χειρότερα "δεν έχεις ταίρι"!  Όλα αυτά μαζί, ή το καθένα ξεχωριστά σου δείχνουν τον δρόμο που οδηγεί στο σκοτεινό δωμάτιο των βασανιστηρίων!  Εκεί που θα μένεις μόνος σου και θα σε τυραννάει ο δήμιος της ζωής σου!  Οι λανθασμένες σου επιλογές! Λες και ήσουν η μόνη που τις έκανες.  Δεν υπήρξε κανείς άλλος.  Όλοι οι άλλοι ήταν τέλειοι και ολοκληρωμένοι! Μόνο εσύ ήσουν χαζή και κρετινοβλαμμένη!

Αλλά ξεφεύγοντας απ' το ζαβό σου παρελθόν, τυχαίνει και κάποιος σου κουνάει από μακριά το μαντήλι και σου "στρώνει" το βουρουνδί χαλί για να περάσεις και να πας κοντά του.  Και μόλις φτάνεις στο σημείο που εκείνος ήταν, βλέπεις ότι ο χώρος που στεκόταν είναι κενός!  Δεν είναι κανείς!  Σα να σβήστηκε η παρουσία του και να ξεθώριασε η θωριά του!  Σα να κουνήθηκε από την θέση του και το 'σκασε για να βρει καινούρια γη και απάτητα χώματα!  Σε χαιρέτησε κι έφυγε, ή μάλλον δε σε χαιρέτησε ποτέ!  Έφυγε στα κρυφά!  Κι έμεινες ενεός! 

Μέχρι τώρα, έχω κάνει πολλά λάθη και κυρίως με τους ανθρώπους.  Δεν τους "μετράω" σωστά!  Συνέχεια "πέφτω" έξω και στις μετρήσεις και στα μεγέθη τους!  Και απογοητεύομαι!  Χωρίς εκείνοι να έχουν κάνει τελικά κάτι!  Μου το είχε πει κι ο καθηγητής μου του πιάνου, παλιά... Δεν είναι οι άνθρωποι αυτό που νομίζεις, μπορεί εσύ να τους έχεις βάλει σε υψηλό βάθρο από μόνη σου και να μην είναι αυτό που φαντάστηκες...  Τι αδικία, για κάποιον που δεν μπορεί να ξεχωρίσει τόσο εύκολα τους χαρακτήρες!  Τί κρίμα να κρύβονται οι άνθρωποι πίσω από το δάχτυλό τους και να υποκρίνονται κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που είναι!!!

Κι έτσι, εκεί που νομίζεις ότι βρήκες αυτό το κάτι που "καίει", έχεις βρει απλά κάποιον που ήθελε να παίξετε κρυφτό!  Αυτόν, που δεν είχε άλλη δουλειά από το να σε μπιστάει σαν μπάλα, πάνω στο ξύλινο πάτωμα του μπάσκετ!  Να παίρνει τις λέξεις σου και τις σκέψεις σου και να τις πλέκει κοτσίδα!  

Και μετά από τόση ταλαιπωρία, έρχεται στο νου σου το τραγούδι του Joe "Salut" και του λες το "γειά σου και χαρά σου" και του κλείνεις την πόρτα στα μούτρα!  Την κλείνεις τόσο δυνατά που ο κρότος της δημιουργεί ρεύμα και πετάει όλη τη σκόνη της ζωής σου μακριά και μένεις καθαρός και γυαλιστερός σαν φρεσκογυαλισμένο ασημικό!  "Αφήνεις" τα λόγια, τα κοιτάγματα, τα υπονοούμενα και τις υποθέσεις για κάποιον άλλον.  Κάποιον άλλον, που ενδεχομένως δεν έχει κάτι για ν' ασχοληθεί! 

Και προχωράς αγέρωχος και περήφανος γι' αυτή σου την απόφαση!  Που είχες την τόλμη και το κουράγιο να αρνηθείς την προσπάθεια που θα έπρεπε να κάνεις για να προσελκύσεις ένα "σκουριασμένο" καράβι στην ακτή!  Που "έσπασες" τις αλυσίδες της τρυφερότητας από κάποιον, που ούτως ή άλλως δεν τις ήθελε!  Ή είχε απλώς μια τέτοια συμπεριφορά.  Η εξίσωση στο τέλος καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα, ό,τι και να ήταν!

Ο Γιώργος, ο Γιάννης, ο Κώστας, ο Νίκος είναι απλώς μερικά ονόματα.  Τους επιτρέπουμε να αποκτήσουν ανθρώπινη υπόσταση και τους δεχόμαστε στην καρδιά μας.  Εάν όμως "βγει" μάπα το καρπούζι, στο χέρι μας είναι τελικά εάν θα τους αφήσουμε να μπουν στο κουτάκι των αναμνήσεών μας και να πολιορκήσουν ξανά τη θύμησή μας!  

Γι' αυτούς τους λόγους το "Άντε γεια" μερικές φορές είναι η καλύτερη λύση!  Φεύγεις απ' το δωμάτιο και κλείνεις ερμητικά πίσω σου την πόρτα!  Και προχωράς!  Αφήνοντας τα βαρίδια δίπλα στο χαλάκι της πόρτας.  Μπορεί μόνος!  Ίσως λίγο περισσότερο έρημος από πριν!   Ελεύθερος κι ανάλαφρος πια, ίσως έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες να βρεις κάποια στιγμή την ευτυχία!  

"Παίζει" να μην σε θέλει ούτε κι αυτή!  Δεν πειράζει, σκέφτεσαι! 

Και μόνο που θα ανοίγεις το παράθυρο και θα κοιτάς ψηλά τον μπλε ουρανό και κατάματα τον φωτεινό ήλιο, θα είναι μια ένδειξη ανδρείας και θάρρους!  Που κάποιοι, που ήταν απλώς ένα "όνομα", σου έδειξαν πως να τις αποκτήσεις!  

Ακόμα και στη χασούρα σου λοιπόν, θα έχεις κερδίσει!

Salut λοιπόν.... Salut.-