Τα Φιλαράκια

Η Χαρούλα κι ο Λουκάς πρώτα-πρώτα!  Από τα "φοιτητικά" μας χρόνια, μια ζωή ολόκληρη κι ακόμα παραπάνω.  Μαζί, έχουμε κάνει τις νεανικές μας τρέλες, έχουμε χαχανίσει αδιάκριτα και αδιάλειπτα μέχρι τελικής πτώσης, έχουμε κάνει τα "συγκλό" και τα "στριγκλό"!  Έχουμε "χυθεί" στα πατώματα για έρωτες και αγάπες και μας έχουν "κοπεί" τα ύπατα από φόβο, τρόμο, ταραχή για όλα αυτά που διαπράτταμε αγωνιωδώς, ώστε να αφήσουμε ο καθένας το ξεχωριστό του αποτύπωμα πάνω σε αυτόν τον κακόμοιρο πλανήτη!  Έχουμε χαλαλίσει εργατοώρες πάνω στα πιάνα και στις μουσικές!  Έχουμε πάει σε συναυλίες με πιάνα με ουρές και σε άλλες με πιάνα χωρίς κώλο!  Γλιτώσαμε εξετάσεις κάνοντας τους ασθενείς και παίζαμε θέατρο στους καθηγητάδες, στους γραμματείς και στους Φαρισαίους!  Στέλναμε γενέθλιες τούρτες με ζωγραφισμένα από σαντιγί ξυραφάκια, στην πιο τριχωτή, κακιασμένη μαθήτρια που μας μισούσε και μας έκανε τηλεφωνικές φάρσες μετά τις δώδεκα τα μεσάνυχτα!  Χωρίς συνείδηση και συναίσθηση και τσίπα.  Με την ελαφρότητα και τον παρορμητισμό της νεότητας!  Αυτό από μόνο του φτάνει για πολλά! 

Και συνεχίσαμε, νέοι όπως είμασταν να αντιμετωπίζουμε τη ζωή σαν να είχαμε μείνει σε εκείνο το σημείο!  Να μην βάζουμε μυαλό και να τα σκεφτόμαστε όλα απερίφραστα φρέσκα και δροσερά, σβήνοντας την όποια εμπειρία από τον γενετικό μας κώδικα και ξεκινώντας κάθε φορά και πάλι από την αρχή!  Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα πριν!  Κι ούτε γάτα, ούτε ζημιά!

Θέλαμε να βλέπουμε τον κόσμο με τα μάτια της εφηβείας και την ανωριμότητα της μη μετάβασής μας στην ενηλικίωση. 

Μείναμε εκεί, έρμοι και μονάχοι!

"Περνούσαν" τα χρόνια από πάνω μας, "περνούσαν" και οι άνθρωποι!  Και όπως "περνούσαν" οι άνθρωποι με τον ίδιο εύκολο τρόπο γλιστρούσαν και προχωρούσαν παρακάτω.   Κατέληγαν στους επόμενους! 

Στους ενήλικες, στους μεγάλους, στους σοβαρούς και τους υπεύθυνους!

Προσπαθήσαμε να κάνουμε αυτό που "έλεγε" η καρδιά μας, χωρίς εμπλεκόμενα συμφέροντα και δεύτερες σκέψεις, χωρίς φόβο και με μπόλικο πάθος!  Αποφάσεις με "καθαρή" καρδιά κάτω από έναν βροχερό ουρανό!  Πετύχαμε τη σωτηρία της ψυχής μας αλλά όχι κάτι παραπάνω!  Μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, κανένα επίγειο αγαθό!  

Μετά ήρθαν κι άλλοι στη ζωή μου.  Μερικοί που δεν περίμενα ποτέ να γίνουν φίλοι μου.  Που ήταν περισσότερο εκεί, χωρίς να λεν πολλά.  Έτσι το 'φερε η ζωή!  Μας "ένωσαν" τα βλαστάρια μας.  Κάναμε παρέα στις σχολικές γιορτές και εκδηλώσεις, στις παρελάσεις και στις εκδρομές και σιγά-σιγά, όπως άρχισαν να κάνουν παρέα τα παιδιά μας, κάπως έτσι αρχίσαμε κι εμείς δειλά-δειλά, αναγνωριστικά.  Πέρασε από τότε μια επταετία και κάτι.  Τα παιδιά πήγαν στο Γυμνάσιο κι εμείς συνεχίσαμε να πίνουμε καφέ παρέα, να λέμε τα νέα μας και τα οικογενειακά μας, να εκμυστηρευόμαστε η μία στην άλλη τους πόνους μας και τους καημούς μας, τα προβλήματα με τα παιδιά και τους συζύγους.  

Κάποια στιγμή μετά από αυτό το αλισβερίσι πληροφοριών, εκρήξεων και χρόνων γνωριμίας κατάλαβα ότι λυπούνταν με την λύπη μου και χαίρονταν με την χαρά μου!  Ένιωσα ότι κάθε φορά που θα μου συνέβαινε κάτι, θα ήταν εκεί να μου δίνουν παρηγοριά κι έναν καλό λόγο, να τον "κουβαλήσω" σπίτι μου για να μην κοιμηθώ μόνη.  Γελοιοποιούσαν τα σοβαρά, για να γίνουν ανάλαφρα και να τα καταπιώ σαν χάπι!  Σαν αυτά τα χάπια που ανταλλάσσουν οι γέροι στα ΚΑΠΗ και πεθαίνουν στον ύπνο τους!

Σχηματίστηκε η τετράδα της γειτονιάς και της συμφοράς, από τρεις μαμάδες και μια γειτόνισσα γκοθού, ντεθού, μεταλού!  Το μαύρο πρόβατο της παρέας, στην κυριολεξία!  Μαύρα, κατσαρά μαλλιά, μαύρα μολύβια στα μάτια, μαύρα ρούχα ... μαύρα μούρα, "μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά" και τα συναφή!  Έτυχε κι αυτό, όπως τυχαίνουν όλα τα ωραία!  Και γίναμε μια παρέα!  Φτιάξαμε και μια τηλεφωνική ομάδα, όπου ανταλλάσσαμε μηνύματα τις σκοτεινές ώρες της μοναξιάς της καθεμιανής.  Την ώρα που δεν βρίσκαμε "άκρη" από πουθενά και το κουβάρι είχε περικυκλώσει τον εαυτό του, στέλναμε η μία στην άλλη για βοήθεια ή μια καλή κουβέντα!  Και μόνο που νιώθαμε πως υπάρχει κάποιος να ακούσει τους προβληματισμούς μας ή να πετάξει μια κοτσάνα και να "σκάσουμε" στο γέλιο, ξεχνούσαμε για λίγο τα συμβάντα, "αλλάζαμε συκώτια" και προχωρούσαμε παρακάτω όμορφα και καλά! 

Κοιμόμασταν σαν πουλάκια!  Απαλλαγμένες από τα "ξηλωμένα" ρούχα που κουρέλιαζαν τις ζωές μας.  Συνένοχες σε σκανταλιές, κλάματα, στεναχώριες και ξεπουπουλιάσματα, γλεντοκόπια, χάχανα και γέλια!  Συν-αγκαλιαζόμενες και αγαπημένες! 

Με την ουσιαστική έννοια του όρου της αγάπης, όχι με την ψεύτικη!  Τα "κρύα" ματς-μουτς στον αέρα!!!

Ένας δεσμός που θυμίζει εκείνους των γυμνασιόπαιδων που πρωτογνωρίζονται την ώρα που χτυπάει το κουδούνι για διάλλειμα και αφήνουν κρυφά πάνω στο θρανίο, μια σοκολάτα αμυγδάλου!  Την πρώτη σου αγάπη και παντοτινή!

Την αρπάζεις λαίμαργα απ' το θρανίο και την καταβροχθίζεις κάνοντας τους σιελογόνους αδένες σου να τρέμουν από συγκίνηση!  

Αργά αλλά σταθερά, το στόμα σου πασαλείβεται γύρω-γύρω με τη σοκολάτα και ο ουρανίσκος σου περιλούζεται με τη γλύκα και τη ζεστασιά της γεύσης της!

Το "σχολείο" βρήκε στέγη, οι μαθήτριες προσήλθαν στην ώρα τους!

Δεν χρειάζεται να μάθουμε όλα τα γράμματα, ας μείνουν και κάποια στη μπάντα!

Ας πάμε "αδιάβαστες" μερικές φορές κι ας "μείνουμε" στην ίδια τάξη ξανά και ξανά!

Αρκεί να έχουμε η μία την άλλη και την νεανικότητα των συναισθημάτων μας!  

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπωματική!!!

Που λέει ο λόγος, δηλαδή!