Εκεί που περπατούσα, μέρα μεσημέρι, στα στενά και τα φαρδιά δρομάκια της Καλλιθέας, βρήκα γραμμένο με χοντρό, μαύρο μαρκαδόρο την παρακάτω φράση...
"Κάνε αυτό που πρέπει και η τύχη θα είναι μαζί σου"!
Δεν μπορώ να ξέρω ποιος το έγραψε και πως μπορεί να ένιωθε εκείνη την ώρα!
Μου "τράβηξε" την προσοχή, όπως ένα ακατοίκητο, παλιό, μισογκρεμισμένο σπίτι που γέρνει καρτερικά, περιμένοντας άσκοπα τον παλιό του ιδιοκτήτη!
Έτσι κι αυτό, στεκόταν πάνω στο πεζοδρόμιο, γραμμένο από κάποιο χέρι - ποιος ξέρει πότε-, αφημένο στο μέλλον, να κοσμεί το καφάο και να βάζει σε σκέψεις τις ματιές των ανίδεων περαστικών!
Διμοιρία των Ματ μπορεί να περάσει απαρατήρητη από μπροστά μου, κάτι τέτοιο όμως, όχι! Εκεί που οι περισσότεροι δεν δίνουν σημασία και το θέαμα δεν τους "γεμίζει" το μάτι, έρχεται η ματιά της ιδιότροπης φύσης μου να ξεχωρίσει κάτι τέτοιες απλότητες, "πεταμένες" σ' ένα τσίγκινο προστατευτικό κουτί και να τις τοποθετήσει στο υψηλότερο βάθρο της συνείδησης. Πιθανόν να είναι αυτό το κάτι που οι άνθρωποι έχουν ονομάσει αξίες!
Ίσως και όχι! Ερχόταν και έφευγε απ' το μυαλό μου, από τη στιγμή που το είδα!
Από το παρελθόν μέχρι και σήμερα, που πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στη ζωή μου, πάντα προς το κακό και πολύ λίγα προς το καλό, όλοι μου έλεγαν ότι είμαι υπέρ-αισιόδοξη, ότι "πετάω" στα σύννεφα και τίποτα δεν είναι όπως το φαντάζομαι. Και σαν απάντηση σε όλους, σκεφτόμουν σιωπηλά ότι έχουν άδικο, χωρίς όμως να μπορώ να το αποδείξω. Ήμουν όμως πεπεισμένη ότι είχα πάντα δίκιο! Χωρίς επιχειρήματα και χωρίς αιτιολογήσεις!
Και μόνο που προχωρούσε η ζωή, μερικές φορές ευχάριστα κι άλλες δυσάρεστα ως μαρτυρικά απεδείκνυα στον εαυτό μου ότι ήμουν σωστή, αντιδρώντας έντονα απέναντι σε όλους τους άλλους... Τους "εχθρούς" μου! Τους αντιπάλους της ιδεολογικής "ιπτάμενης" άποψής μου! Της άποψης που ξαφνικά σε κάποιον δρόμο της Καλλιθέας, ήρθε να μου υπενθυμίσει την ύπαρξή της! Μόλις το είδα, κατάλαβα ότι δεν ήμουν μόνη μου σ' αυτόν τον κόσμο! Υπήρχε ακόμα κι άλλος ένας, που μπορεί να πίστευε τα ίδια με μένα! Και αυτό που νόμιζε αυτός ο χριστιανός, είχε κατοικοεδρεύσει τόσο βαθιά στην καρδιά του, που δεν μπορούσε να το κρατήσει μόνο για τον εαυτό του! Και το έγραψε πάνω στο μεταλλικό κουβούκλιο, σ' αυτόν τον δρόμο που έτυχε να περάσει ή που πιθανόν να είναι κι έξω από το σπίτι του!
"Κάνε αυτό που Πρέπει και η Τύχη θα είναι Μαζί σου"!!!
Για πολλά χρόνια προσπαθούσα να κάνω αυτό που πρέπει, αλλά η τύχη δεν ήταν ποτέ μαζί μου, σκέφτηκα. Μετά κόπων πολλών και βασάνων, μόνη μου μερικές φορές και εναντίον όλων, ήθελα απλά και μόνο να αποδείξω ότι το "ρεύμα" των πολλών δεν είναι πάντοτε το σωστό και ηθικό, τελικά! Δεν είναι το πρέπον! Χωρίς να περιμένω μετά να μου φέρει τύχη, αυτή μου η ιδέα! Τότε ακόμα δεν ήξερα τη συνέχεια της τακτικής μου! Το έκανα μόνο για να το κάνω. Επειδή έτσι πίστευα! Ίσως, γιατί έβλεπα ποιο ήταν το σωστό και δεν μπορούσα να κάνω το αντίθετο, όσο δύσκολο κι αν ήταν!
Τα "χαμένα" πολλά, κάνοντας το σωστό και τα χρόνια πέρναγαν δύσκολα με τις αναποδιές, αφού η τύχη δεν ερχόταν μια επίσκεψη ούτε για πρωϊνό καφέ! Πιθανόν με απέφευγε γιατί δεν ήξερα να ρίχνω τα χαρτιά ή να λέω το φλιτζάνι! Ούτε που ξέρω πια τί είχε γίνει και γιατί! Ίσως να ήταν δικό μου λάθος. Που από εγωισμό της έδειχνα ότι δεν την έχω ανάγκη! Ότι μπορώ να τα κάνω όλα, χωρίς να ζητήσω τη βοήθειά της. Σαν να είχα γράψει πάνω στην πρόσκληση το όνομά της, αλλά δεν της την έδωσα ποτέ! Και έμεινε ακάλεστη! Δεν εμφανίστηκε ποτέ στο πάρτι για να μου δώσει την ευχή της! Σαν την καλή νεράιδα του παραμυθιού!
Όλα αυτά πριν!
Γιατί, υπάρχει το πριν και δειλά-δειλά έρχεται και το μετά!
Αυτό που περίμενες ότι θα "σκάσει" πάνω σου, σαν ωρολογιακή βόμβα και θα σε "τινάξει" στον αέρα από χαρά!
Σου κλείνει το μάτι και σε "περιμένει" στη γωνία, να σου δώσει τα εύσημα για την καλή σου διαγωγή! Όπως επίσης και το βραβείο της υπομονής και της επιμονής σε όλα αυτά τα "πρέπει", που ήθελες να εφαρμόσεις για να μη σε πουν "κακό κορίτσι"! Αν και, αυτό που σ' "έσπρωχνε" πάντα δεν ήταν το κουτσομπολιό του κόσμου, αλλά η έντονη παρόρμηση που ξεχείλιζε από μέσα σου και σε υποχρέωνε να κάνεις αυτό που πρέπει!
Αφού μεγάλωσα κι έμαθα μερικά και όχι όλα, γνώρισα λίγο καλύτερα εμένα! Παρ' όλ' αυτά, μου είναι πολύ δύσκολο να καταλάβω ακόμα και σήμερα, εάν γεννήθηκα έτσι, εάν "μεταμορφώθηκα" στην πορεία, αν φταίει η μαμά μου που με τα τρυφερά της χέρια σκούπιζε απαλά το στόμα μου όταν πασαλειβόταν με την κρέμα βανίλια, ή η φτωχική συνοικία του Πειραιά που "έβγαζε" ανθρώπους!
Η τύχη δεν μπόρεσε να έρθει ποτέ κοντά μου, αλλά φημολογείται ότι είναι λίγο καθυστερημένη στα ραντεβού της και δεν επισκέπτεται ποτέ ακάλεστη τα σπίτια των αναξιοπαθούντων!
Κάποιοι λένε ότι την τύχη μας την "φτιάχνουμε" μόνοι μας και δεν έρχεται εκείνη να σου "χτυπήσει" την πόρτα, κατά τύχη!
Όπως και να 'χει, θα περιμένω για λίγο ακόμα...
Θα συνεχίσω να κάνω αυτό που πρέπει γιατί μου έχει γίνει συνήθειο πια και θα της ανοίξω όλες τις πόρτες του σπιτιού - ακόμα και τις μπαλκονόπορτες -, να τις βρει ορθάνοιχτες για να μπει μαζί με το περαστικό αεράκι που θα φυσήξει νοτιοδυτικά, στα ενδότερα!
Σε περίπτωση που δεν καταδεχτεί να "περάσει" μια βόλτα, θα αφήσω τις πόρτες ανοιχτές και θα "πέσω" να κοιμηθώ στον καναπέ!
Τα όνειρα θα πάρουν τη θέση της κι αν κρυφά "τρυπώσει" κάποια στιγμή και με δει, θα διακρίνει ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη μου, ακόμα και χωρίς την παρουσία της!
Και θα καταλάβει...
Just Smile!
Add comment
Comments