Το είχα δει σε κάποιο travel page, σχετικά με ποια μέρη μπορεί να επισκεφθεί κάποιος που ταξιδεύει στην Ελλάδα. Δεν το ήξερα, ούτε είχα "πέσει" πάνω του κατά τύχη. Ομολογώ ότι η διακόσμηση στις φωτογραφίες με εντυπωσίασε και κατάλαβα ότι είναι μια disneyland παραμυθιών σε σμίκρυνση. Είπα λοιπόν, να πάω με το παιδί μου που είναι στο μεταίχμιο παιδικής ηλικίας και εφηβείας, λέω προλαβαίνω να του δείξω κάτι παραμυθένιο. Αντίκρυσα κάτι πολύ παραμυθένιο μεν αλλά και πολύ φορτωμένο δε. Το μαγαζί καταλαμβάνει δύο στενούς δρόμους - οι οποίοι τέμνονται ο ένας από τον άλλον - και στα στενά πεζοδρόμια έχουν στήσει από μια σειρά τραπέζια. Οι σερβιτόροι κι οι σερβιτόρες είναι ντυμένοι σαν ήρωες από παραμύθια. Απ' ότι κατάλαβα, για να λέμε και την αλήθεια, έχουν κάνει πολύ δουλειά για να στηθεί όλο αυτό.
Από την άλλη πλευρά όμως, είναι φτιαγμένο σε πολύ μικρό χώρο ώστε και μόνο το να κάθεσαι εκεί είναι κάπως αποπνικτικό αφού νιώθεις τις γύρω πολυκατοικίες και τη στενότητα του χώρου να σε καταπλακώνει. Γνώμη μου είναι ότι θα έπρεπε να φτιαχτεί κάτι τέτοιο, που βέβαια απαιτεί δουλειά, σ' έναν μεγαλύτερο χώρο.
Όταν καταφθάσαμε, με μια γρήγορη ματιά είδα ότι όλα τα τραπέζια ήταν πιασμένα. Ρώτησα έναν σερβιτόρο να μου πει εάν υπάρχει κάποιο τραπέζι να κάτσουμε μέσα. Μου είπε λοιπόν ότι δεν υπήρχε τίποτα και έπρεπε να κάτσω σε μια ουρά, που εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε να σχηματίζεται και να περιμένω μήπως αδειάσει κάποιο. Δεν ξέρω εάν αυτό που έκανα ήταν σωστό, αλλά έφυγα. Ποτέ δεν μπορούσα να δεχτώ ότι θα πάω να περάσω κάποιες ωραίες στιγμές σ' ένα μαγαζί, αλλά πρώτα θα πρέπει να περιμένω στην ουρά. Ακόμα και στην αναμονή ενός γιατρού, εάν ο χρόνος υπερβαίνει το τυπικό του ενός τετάρτου άντε το πολύ μισής ώρας (γιατί άνθρωποι είμαστε σίγουρα μπορεί να συμβεί κι αυτό), σηκώνομαι και φεύγω. Το 'χω κάνει και μία και δύο φορές και για να λέμε και του στραβού το δίκιο πολλές παραπάνω. Αυτά είναι τα απαραίτητα της ζωής, που σου αρέσει ή δεν σου αρέσει να κάθεσαι σε ουρές αναγκάζεσαι να τα κάνεις.
Βρίσκω απαράδεκτο όμως να πας να πιεις έναν καφέ ή να φας ένα γλυκό - και μάλιστα με ακριβές τιμές - και να πρέπει να περιμένεις λες και πας στο πιο μοδάτο νυχτερινό κλαμπ της Αθήνας. Μόνο έλεγχο στην πόρτα, δεν υπεστήκαμε. Η μουσική ακούγεται και στον δρόμο και είναι μουσική από τα παραμύθια. Στο τέλος του ενός δρόμου, υπάρχει και ένα κατάστημα όπου πωλούνται διάφορα αναμνηστικά από διάφορα πάλι παραμύθια, ή τουλάχιστον παραμυθένιας μορφής. Η περίπτωση αυτή βρίσκω ότι είναι περισσότερο κατάλληλη για Χριστουγεννιάτικες εξορμήσεις.
Το παιδί μου, το οποίο σημειωτέον βαδίζει προς την εφηβεία, βρήκε λίγο τρομακτικό να είναι ντυμένοι όλοι σαν ήρωες παραμυθιών, φαντάστηκε μάλλον ότι από καμιά γωνία θα ξεπεταχτεί και ο κλόουν από το IT. Παρ' ότι παιδί ακόμα, τα έχουμε λιώσει τα dvd με τα παραμύθια και τις παιδικές ταινίες, δεν ήθελε να κάτσει εκεί. Καλά που δε κάτσαμε τελικά, γιατί και την αναμονή θα "τρώγαμε" στη μάπα και τα μπαγιάτικα γλυκά θα τρώγαμε κανονικά (που διάβασα στις κριτικές ότι σερβίρουν) και τον παχυλό λογαριασμό για το τίποτα θα "εισπράτταμε" στο τέλος. Το εγκεφαλικό το είχα στο τσεπάκι! Για να μην είμαι άδικη όμως, είναι πολύ ωραίο μέρος για βίντεο, φωτογραφίες, ποσταρίσματα και τα σχετικά.
Ακόμα βλέπω παιδικές ταινίες και μου αρέσουν πολύ κι ακόμα κι αν μεγάλωσα και κατάλαβα ότι η ζωή μόνο παραμυθένια δεν είναι, προτιμώ να συνεχίζω να τη βλέπω ουτοπικά και μαγικά για να μπορώ να έχω ελπίδα. Τρελαίνομαι λοιπόν και για παραμύθια και για φανταστικές ιστορίες και για μαγικά φίλτρα.
Εκεί όμως δεν ξαναπάω γιατί όταν το παραμύθι γίνεται εμπόριο κι η φαντασία απληστία, η μαγική ατμόσφαιρά που προσπαθείς να δημιουργήσεις, χάνεται! Γιατί μαγεία δεν είναι τα αντικείμενα, μηδέ οι διακοσμήσεις αλλά η αύρα αυτού που θα βάλει τη φαντασία του για να "χτιστεί" το όνειρό του!
Add comment
Comments